28 ส.ค.64 - ดร.เสรี วงษ์มณฑา โพสต์ข้อความในเฟซบุ๊ก ว่าการเขียนบทละครต้องมี Theme คือแก่นของเรื่องว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร ละครที่ผู้คนเฝ้าติดตามนั้น theme คือการ "ฟอกผิดให้เป็นถูก"

และจะต้องมีโครงเรื่องคือ plot ว่าจะเดินเรื่องอย่างไร ให้สนุก ตื่นเต้น เร้าใจ (dramatic) โดยมีข้อแม้ว่าจะต้องสมจริง มีเหตุมีผลให้น่าเชื่อว่าเนื้อเรื่องเป็นจริงได้ (plausibility) 

หลายคนดูแล้ว โครงเรื่องอ่อน แม้จะน่าตื่นเต้นชวนติดตาม เพราะมีปมชวนสังสัยใคร่รู้ (suspense) อยู่ไม่น้อย แต่การเดินเรื่องไม่สมจริง ไม่น่าเป็นไปได้

ช่วงแนะนำตัวละครและที่มาของการเจอตัวเอกของเรื่องจนมาถึงการแถลงข่าว (exposition) ก็ไม่ค่อยน่าเชื่อถือ เพราะมีข่าวลือมาก่อน คนละเรื่องกันเลย

ช่วงสร้างปมฉงนชวนรู้ (suspense) ก็แปลกๆ หลายอย่างฟังแล้ว ไม่มี plausibility มันสร้างความไม่น่าเชื่อถือของ plot ตัวละครหลายคนก็ดู fake เป็น stock character (แบบคุ้นๆว่าตัวละครอาชีพนี้ก็มักจะเป็นเช่นนี้แหละ) มันซ้ำซาก (cliche)  ไม่มีอะไร surprise คนดู

มาดู suspense ที่ไม่ plausible นะคะ

เพิ่งทำครั้งแรก แต่ก็บอกลูกน้องว่า "เดี๋ยวทำให้ดู" น่าจะเคยทำมาแล้วนะ

ไม่ต้องการให้คนร้ายเห็นหน้าจึงต้องใช้ถุงครอบหัวคนร้าย ต้อง 6 ถุงเลยเหรอคะ

กล้องบางตัวเสียเลยถอดออกหมด เป็นตรรกะที่บิดเบี้ยวนะคะ

ทำเพื่อปกป้องคุ้มครองคนในพื้นที่ แหมพ่อพระจังเลยค่ะ

อโหสิกรรมให้คนปล่อยคลิป ตายแล้วคนทำไม่ผิด คนปล่อยคลิปผิดเหรอคะ 

ช่วงสุดยอดของอารมณ์ (climax) ก็จบลงอย่างดื้อๆ ไม่ได้อารมณ์ที่ peak

ตอนจบจึงยังไม่คลี่คลาย (denouement) คนดูไม่ได้ล้างอารมณ์ค้างออกจากความรู้สึก ไม่มี Catharsis