24ส.ค.64- วินทร์ เลียววาริณ   ศิลปินแห่งชาติ ได้โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊กส่วนตัวว่า ทำไม พ่อแม่มาถึงจุดที่ต้อง"ตัดหาง"ลูก

อ่านข่าวการ 'ตัดหาง' ลูกของครอบครัวหนึ่งแล้ว ในฐานะคนมีลูก ให้รู้สึกสะทกสะท้อนยิ่ง

สำหรับพ่อแม่ การตัดสายสัมพันธ์กับลูกทำได้ยากที่สุด

โดยเฉพาะคนเป็นแม่ แทบเป็นไปไม่ได้เลย

แต่ก็มองออกว่าทำไมจึงมาถึงจุด 'ตัดหาง'

นี่ทำให้คิดถึงคำถามเดิมที่วนเวียนมาสิบกว่าปีแล้ว ตั้งแต่ยุคที่สีเสื้อสามารถสร้างรอยร้าวในบ้านได้ว่า อุดมคติใดในโลกมีค่ากว่าความสัมพันธ์ในครอบครัว?

อุดมคติสร้างโลกที่ดีกว่าน่าจะเริ่มที่บ้าน ครอบครัว พ่อแม่ลูก ค่อยตามมาด้วยหน่วยสังคม ชาติ ประเทศ โลก 
ถ้ารากฐานดี สังคมก็น่าจะดี

หรือมิใช่?

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนจำนวนมากเชื่อว่า การกำจัดคนเห็นต่างและความคิดเห็นต่าง จะทำให้สังคมดีขึ้น สมัยผมเป็นเด็ก ก็เห็นกรอบคิดแบบนี้ แต่มันก็ไปไม่ได้ เพราะโดยธรรมชาติของมนุษย์ มันทำไม่ได้

ทำไม?

เพราะมนุษย์ต้องการความแตกต่างในการอยู่รอด หากไม่มีความแตกต่าง มนุษย์สูญพันธุ์ไปนานแล้ว

ดังนั้นการคิดว่าสังคมที่ประกอบด้วยคนที่มีความคิดแบบเดียวกันเป๊ะอยู่ด้วยกันจะดีกว่า อาจเป็นการมองโลกโดยไม่ศึกษาประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติ
............
ผมรู้จักคนที่ลูกเพิ่งย่างเข้าวัยรุ่น ก็ถามเขาว่าความสัมพันธ์ในครอบครัวเป็นอย่างไร การเมืองเข้าไปวุ่นวายในบ้านหรือเปล่า

คำตอบของคนเป็นพ่อคือ "ไม่รู้ว่ะ เพราะลูกไม่คุยด้วย"

อ้าว! แล้วกัน

"แล้วจะไม่ลองหาทางคุยกันหรือ?"

"ไม่คุยว่ะ เด็กไม่อยากคุย กูก็ไม่อยากคุย"

ที่แท้ทั้งพ่อทั้งลูกมี mindset (กรอบคิด) คนละชุด และต่างก็มีทิฐิคนละชุด

นี่ขนาดคนจบปริญญา ได้รับการศึกษาและทำงานในตะวันตกมาก่อนนะ ยังไม่มีปัญญาชวนลูกมาคุยได้

เราชอบพูดเรื่องหลักการ "มีอะไรก็คุยกัน" แต่การจับคนที่เห็นต่างมานั่งคุยกันนั้นยากกว่าที่คิด

อีกนั่นแหละ บางทีเราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนั่งลงคุยกัน เพราะอุดมคติอะไรก็ตาม หากทำให้สูญเสียความรักของพ่อแม่ลูกไป ไม่คุ้ม

เอ๊ะ! หรือว่านี่ก็คืออีก mindset หนึ่ง?

ถ้าผู้อ่านมีลูกที่เห็นต่างจากตนเองมากๆ จะทำอย่างไร? จะไปถึงขั้นตัดหางไหม?