ไปซะแล้ว!!!...คุณพี่ สุซาร์ต (สุชาติ) สวัสดิ์ศรี เห็นข่าวแวบๆ...ว่าคณะกรรมการวัฒนธรรมฯ อะไรซักอย่าง มีมติ ลงมติ ตัดสินให้ปลดระวางจากฐานะ ตำแหน่ง ความเป็น ศิลปินแห่งชาติ ไม่เพียงแต่หมดสิทธิ์ได้รับเงิน เดือนละหมื่น-สองหมื่น ไม่สามารถขึ้นเครื่องบินฟรีพร้อมผู้ติดตามได้ต่อไปอีกแล้ว แต่อาจบานปลายกลายเป็นเรื่องใหญ่ เรื่องโต  ทั้งที่ไม่น่าจะเป็นเรื่อง หรือไม่น่าจะได้เรื่อง ได้ราว อะไรเอาเลยแม้แต่น้อย...

                                                                  ----------------------------------------------

            คือการได้รับแต่งตั้ง ให้เป็น ศิลปินแห่งชาติ (สาขาวรรณกรรม) เมื่อช่วงปีไหนๆ ก็แล้วแต่ ของคุณพี่ สุซาร์ต นั้น ถ้าว่ากันตามข้อสังเกตของนักคิด-นักเขียน คอลัมนิสต์ ผู้จัดการ อย่างคุณน้อง สุรวิชช์  วีรวรรณ ก็อาจ เถียงลำบาก อยู่เหมือนกัน เพราะโดย ผลงาน การเขียนกลอน เขียนเรื่องสั้น ฯลฯ ของคุณพี่ สุซาร์ต ท่าน อาจไม่ถึงกับเยอะแยะตาแป๊ะไก๋ เหมือนอย่างบรรดาศิลปินรายอื่นๆ มากมายซักเท่าไหร่ แต่ถ้ามองในแง่คุณงาม ความดี ในการสนับสนุน ส่งเสริม ให้ใครต่อใครที่ชอบเขียนโน่น เขียนนี่ มีโอกาสผงาดขึ้นเป็น นักเขียน เป็น นักวรรณกรรม รายแล้ว รายเล่า หรือแม้เป็นแค่ โปรโมเตอร์ ไม่ใช่ นักมวย ตัวจริง แต่การแสดงออกถึงการยกย่อง ให้เกียรติ ท่านในฐานะ ศิลปินแห่งชาติ รายหนึ่ง ก็ไม่น่าจะถึงกับขัดมาตรฐานอะไรกันมากมาย...

                                                                     ----------------------------------------------

            เพราะโดย มาตรฐาน การมอบตำแหน่งศิลปินแห่งชาติ ให้ใครต่อใคร ของคณะกรรมการวัฒนธรรมฯ ในแต่ละช่วงเท่าที่ผ่านมา ก็คงไม่ถึงกับมี มาตรฐาน อะไรซักเท่าไหร่ คือออกจะเป็นไปตาม อารมณ์ หรือ รสนิยม แบบชนิดของใคร-ของมัน นั่นแหละมากกว่า และคงไม่ได้มีใครคิดหยิบเอามาถือสา หาความ แต่อย่างใด เพราะในแวดวงคนเขียนหนังสือ หนังหา เขียนกลอน เขียนเรื่องสั้น ฯลฯ ส่วนใหญ่ก็ถือเป็น เพื่อนๆ เป็นมิตรสหายไปด้วยกันทั้งนั้น การที่ใครคนใด-คนหนึ่ง เกิดได้รับการยกย่อง เชิดชู ให้มีฐานะ ตำแหน่งดังกล่าว แถมยังได้รับทรัพย์เดือนละเป็นหมื่นๆ ได้ขี่เครื่องบินฟรีโดยมีผู้ติดตามซะอีกด้วย ย่อมไม่ต่างไปจากการได้รับรู้ รับทราบ ถึงการ ถูกหวย เลขท้าย 2 ตัว 3 ตัว  หรือการถูก ส้มหล่น ใส่หัวแม่เท้าข้างขวา ข้างซ้าย ชนิดชักหัวแม่เท้าหลบยังไงก็หลบไม่ทัน ของพรรคพวกรายใด-รายหนึ่ง ซึ่งสำหรับ  ศิลปิน ไม่ว่าแห่งชาติ หรือไม่แห่งชาติก็ตามที ย่อมเป็นอะไรที่น่าปลาบปลื้ม ยินดี มากกว่าที่จะไปคิดโน่น คิดนี่ ให้ต้องมากเรื่อง มากความ...

                                                                      --------------------------------------------------

            ส่วนกรณีคุณพี่ สุซาร์ต นั้น...อาจเป็นเพราะท่านเพียรพยายามสร้างเรื่อง สร้างราว แบบชนิดหวิดๆ จะเป็น ความ เอาเลยก็เป็นได้ แม้อยู่ในวัยแก่ วัยชรา เพียงใดก็ตาม โดยบางเรื่อง บางราว เช่นการไล่ฟัด ไล่งับ เพื่อนฝูงและมิตรสหาย ที่ดันมี อารมณ์ และ รสนิยม แตกต่างไปจากตัวเอง ประเภท น้าเนาว์ หรือ น้าหงา ฯลฯ เป็นต้น แต่ก็น่าจะโดยความเป็นเพื่อนเป็นฝูง ความเป็นมิตร ความเป็นสหาย รวมทั้ง ความเป็นผู้ใหญ่ ที่คนแก่ คนชรา ทั้งหลายพึงมี ก็เลยไม่ถึงกับมีใครคิดจะถือสา หาความ อาจแค่เบื่อๆ แค่รำคาญ แต่เพียงเท่านั้น หรือถ้าทนไม่ไหวขึ้นมาจริงๆ เมื่อด่ามา-ก็ด่าไป บางรายที่ปากจัดเพราะชอบกิน น้ำตาล เป็นอาหารว่าง เคยถึงขั้นด่าว่าท่านเป็น นักเขียนอันธพาล เอาเลยก็ยังมี...

                                                                      ---------------------------------------------------

            แต่ก็นั่นแหละ...ในบางเรื่อง บางราว มันอาจไม่จบอยู่แค่เพื่อนๆ ฝูงๆ แต่อาจไปถึงขั้น ไม่เข้าตาคณะกรรมการฯ ซึ่งจะเป็นใครต่อใครคงต้องสืบหากันเอาเอง โดยเฉพาะเรื่องประเภทการมง การเมือง ซึ่งอันที่จริงแล้ว...ไม่ใช่เรื่องที่ท่านถนัดหรือเชี่ยวชาญแต่อย่างใด เพราะโดยสไตล์ของท่าน หนักไปทางประเภทคาฟก้ง คาฟก้า ซ้งๆ ซาร์ตๆ กามง กามูร์ ฯลฯ อะไรทำนองนั้นนั่นแหละมากกว่า แต่ทำไงได้...ในเมื่อ อารมณ์ และ รสนิยม ของท่าน ดันออกมาในแนวที่ว่า หรือแนวที่นอกจากไม่เข้าตากรรมการแล้ว ยังอาจก่อให้เกิดความหงุดหงิด งุ่นง่าน ฉุนฉิว ฉุนเฉียว ฯลฯ ขึ้นมาได้ไม่ยาก คณะกรรมการวัฒนธรรมอะไรซักอย่าง ก็เลยอาศัย มาตรฐาน ตามแบบฉบับของตัวเอง หรือตาม อารมณ์ ตาม รสนิยม นั่นเอง สั่งปลดระวางท่านซะดื้อๆ!!!

                                                                         ---------------------------------------------------

            เรื่องที่ไม่น่าจะเป็นเรื่อง มันก็เลยอาจกลายเป็นเรื่อง เป็นราว ขึ้นมาจนได้!!! คือกลายเป็นปะทะ ขัดแย้ง แบบประเภท ตำรวจ สน.ดินแดง (คฝ.) กำลังเผชิญหน้ากับพวก ม็อบ 3 กีบ อะไรทำนองนั้น ไม่ว่าจะเกิดการบาดเจ็บ ล้มตาย ขาหัก ขาแพลง ตาบอด-ไม่บอด ฯลฯ แต่หนีไม่พ้นต้องถูกนำไปโจษขาน โจษจัน ทั้งในโลกเสมือนจริง และโลกแห่งความจริง ชนิดมิอาจปฏิเสธความรับรู้ใดๆ ได้เลย ยิ่งโดยเฉพาะบุคลิก ลักษณะ ของคุณพี่ สุซาร์ต ท่านไม่ได้ออกไปทางเกลี้ยงๆ กลมๆ เหมือนอย่างประเภท เพนกวิน, อานนท์ ฯลฯ อะไรทำนองนั้น แต่ทั้งหนวด ทั้งเครา ยุ่มย่าม ยุ่บยั่บ เต็มไปด้วยสง่า ราศี แบบชนิดถ้าใส่ลายเส้น ลงซิลก์สกรีนให้ดีๆ เวลานำรูปไป โพสต์ ที่ไหนต่อที่ไหนก็แล้วแต่ อาจกระเดียดไปทางคล้ายๆ เช เกวารา, โฮจิมินห์ หรือ มาร์กซ์, เลนิน และ ทรอตสกี้ ฯลฯ เอาเลยถึงขั้นนั้น...

                                                                           -------------------------------------------------

            คือไม่ใช่เป็นแค่ ศิลปินแห่งชาติ เฉยๆ อีกต่อไปแล้ว แต่ดันชักจะกลายเป็น วีรบุรุษ วีรชน ที่ใครต่อใครซึ่งมี อารมณ์ หรือ รสนิยม คล้ายๆ กัน หนีไม่พ้นต้องหันมายกย่อง เชิดชู พร้อมๆ กับเพิ่มความรังเกียจ เดียดฉันท์ ความโกรธ กริ้ว ฉิวฉุน เคียดแค้น อาฆาต ฯลฯ ไม่ว่าต่อ คณะกรรมการฯ ไปจนถึงต่อ รัฐบาล ชนิดถ้วนทั่วไปด้วยกันทั้งแผง อันนี้นี่แหละ...ที่ทำให้เรื่องที่มันไม่น่าจะเป็นเรื่อง หรือไม่น่าจะได้เรื่อง ได้ราว ก็ดันกลายเป็นเรื่อง เป็นราว ขึ้นมาจนได้ คือแทนที่จะปล่อยให้พวก ม็อบ 3 นิ้ว-3 กีบ เขาเดินไปถึงบ้านนายกฯ แบบสบายๆ  โดยมีทหารทั้งกรม ทั้งกองพัน รอซุ่มอยู่ข้างใน ดันเสียเวลาเอา ตู้คอนเทนเนอร์ ไปวางขวางซะยังงั้น!!!

                                                                         -----------------------------------------------------

            ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้ จาก Malcolm Hein...“There  is little room left for wisdom when one is full  of judgment. - จะมีที่เหลือให้กับปัญญาน้อยมาก เมื่อคนเรามีแต่คำตัดสิน...”

                                                                        ------------------------------------------------------