17 ส.ค.64- นางสาวลักขณา ปันวิชัย หรือ คำ ผกา หรือ แขก พิธีกรชื่อดัง โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊ก Lakkana Punwichai ว่า นั่งฟาดติ่งส้มติ่งก้าวไกลแบบขำๆกึ่งเอ็นดูนะ แต่ลึกๆแล้วซีเรียสเพราะเห็นหายนะและอุปสรรคของการปฏิสังขรณ์ประชาธิปไตยในสังคมไทยอยู่ลิบๆ

แขกคิดว่าคนที่เดินเกมการเมืองแบบนี้อำมหิตมาก ที่เห็นแต่ชัยชนะของตัวเองจนยอมขายวิญญาณม้วนตัวกลับหลังหันไปฟาดเพื่อไทยหวังจะชนะ ‘พรรคเดียว’

แต่มันจะเป็นชัยชนะบนความพ่ายแพ้ของสังคมไทยและพวกเราทุกคน

การปลุกผีทักษิณ การสร้างวาทกรรม สู้ไปกราบไป การสร้างnarrative ว่าด้วยอภิมหาดีล การสร้างทวิลักษณ์ว่าด้วย การเมืองเก่า vs การเมืองใหม่

แขกใช้เวลา 20 ปีตลอดชีวิตการเป็นนักเขียน นักวิจารณ์ของแขกเพื่อจะบอกว่า ประชาธิปไตยไม่ใช่ผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปแต่เป็นกระบวนการ และ ไม่มีจุดสิ้นสุดในตัวของมันเอง สิ่งเดียวที่เราต้องการคือการเลือกตั้งอันต่อเนื่องซึ่งไม่เคยรับประกันว่าผลของมันจะดีหรือถูก แต่เราตัองเคารพมันแม้เราจะเกลียดมัน

ประชาธิปไตยมันกระพร่องกระแพร่งเสมอ และพรรคการเมืองย่อมสะท้อนใบหน้าของสังคมนั้นๆ และแปลว่ามันไม่มีวันจะสมบูรณ์แบบ

ล้มเผด็จการให้ได้ก่อน แล้วค่อยมาทำลายคู่แข่งในสนามเลือกตั้ง

อย่าคิดแต่เรื่องทำลายคู่แข่งด้วยต้นทุนที่สูงที่สุด นั่นคือต้นทุนที่ว่าด้วยการชุบชีวิตวาทกรรม คนดี vs คนเลว และหรือ คนดีที่เลือกตั้งทีไรก็แพ้ ดังนั้นต้องทำลายพรรคการเมือง ‘ชั่ว’ ที่มักชนะเราเวลาเลือกตั้ง

มันเป็นราคาที่แพงเกินไป!

ไม่รับปากว่าจะไม่พูดอีก ขณะเดียวกันก็รู้สึกขยะแขยงตัวเองมากพอแล้วกับความพยายามไปคุยกับติ่งและสลิ่มเฟซสองทั้งปวง

แค่ไม่อยากให้ความโง่เขลา ถือดีนี้เป็นอาหารอันโอชะของเผด็จการ และสังคมไทยก็จะชี้นิ้วไปที่แพะตัวเดิมพร้อมๆกับความเขลาที่หนาขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นกะลาซ้อนกะลาหนาจนคนเขาคร้านจะวิสาสะด้วย

แต่ก็นั่นแหละถ้าวันนั้นมาถึงแขกก็ไม่มีอะไรต้อง regret เพราะถือว่าได้พูดทุกอย่างแล้วในนาม ‘นางแบก’

สิ่งที่แขก ‘แบก’ มากที่สุด คือ ‘แบก’ การรื้อถอนวาทกรรม ‘ประชาธิปไตยของคนดี’ ที่สมัยนี้เขาเรียกว่า ‘สู้กว่าใคร’ นี่แหละ

บอกกันได้แค่นี้ที่เหลือก็กรรมใครกรรมมันค่ะ.