ดูๆ...มันชักจะชุลมุน-ชุลเกยิ่งเข้าไปทุกที สำหรับบ้านเราช่วงหลังๆ นี้ โดยเฉพาะการเอะอะ โวยวาย โว้กๆ ว้ากๆ ที่ดังระงมไปทั่วทั้ง โลกเสมือนจริง ส่งผลให้ โลกแห่งความเป็นจริง เลยพลอยต้องอุตลุด อลหม่าน ตามไปด้วยอย่างมิอาจหลีกเลี่ยงได้ ด้วยเหตุเพราะมันแทบไม่เหลือ เส้นแบ่ง ระหว่างโลกทั้งสองเอาเลยแม้แต่น้อย อะไรต่อมิอะไรมันเลยชักออกอาการ โกลาหล อย่างเห็นได้โดยชัดเจน...
  --------------------------------------------------
    และอันที่จริง...ก็คงไม่ใช่แต่เฉพาะบ้านเรา หรือประเทศไทยแลนด์ แดนสยาม ของหมู่เฮาเท่านั้น แต่ต้องเรียกว่า...แทบจะทั้งโลกนั่นแหละทั่น!!! ต่างอลหม่าน อลวน ไม่น้อยไปกว่ากัน อันเนื่องมาจากบรรดา พลโลก ทั้งหลาย ไม่ว่าจะในระดับ 6 พัน 7 พันล้าน หรือระดับไปถึงขั้นไหนต่อขั้นไหนก็แล้วแต่ โดยหลักๆ ทั่วไปต่างก็มี มือถือ เอาไว้ในมือคนละด้าม-สองด้ามไปด้วยกันทั้งสิ้น อะไรที่แวบๆ เข้าตา เข้ามาในอารมณ์-ความรู้สึก หรืออะไรก็ตามที่ส่งผลกระทบต่อ ผัสสะ ทั้งหลาย ย่อมหนีไม่พ้นต้องถูกสะท้อน ถูกแคนนอน ไปตาม รสนิยม ของใครก็ของมัน จนกลายเป็นความรู้สึกแบบชนิดพันล้านพ่อ พันล้านแม่ อะไรทำนองนั้น...
   -------------------------------------------------
    อย่างไรก็ตาม...ภายใต้สภาพบรรยากาศเช่นนี้ คงต้องยอมรับอย่างมิอาจปฏิเสธได้อีกเช่นกันว่า บรรดาประเทศที่เน้นหนักไปในทาง ควบคุม-บังคับ หรือบรรดาประเทศ เผด็จการ ทั้งหลายนั่นแหละ น่าจะ ได้เปรียบ อยู่บ้างไม่มาก-ก็น้อย เมื่อเทียบกับบรรดาประเทศประชาธิปไตยและเสรีนิยมในแต่ละราย ที่ใครใคร่พูด-พูด ใครใคร่ด่า-ด่า ใครใคร่แช่งชักหักกระดูกก็สามารถว่ากันได้ตามสบาย ที่หนีไม่พ้นต้องเจอกับ สากกะเบือบิน ซึ่งมักสาดใส่เข้าสู่ผู้ที่มีอำนาจ หน้าที่ และความรับผิดชอบทั้งหลาย เป็นอันดับต้นๆ ไม่ว่าจะดีหรือเลว เก่ง-ไม่เก่ง ฉลาด-ไม่ฉลาด ไปจนถึงระดับโง่ฉิบหาย ก็ตามที...
   -----------------------------------------------
    เนื่องจากการ ควบคุม-บังคับ อะไรต่อมิอะไรต่างๆ ของ เผด็จการ มันออกจะง่ายกว่า เร็วกว่า การโอ้โลม ปฏิโลม ของพวก นักประชาธิปไตย ทั้งหลายอยู่แล้วแน่ๆ ท่ามกลางความชุลมุน วุ่นวาย ความโกลาหล อลหม่าน มันจึงอาจพอช่วยให้การ หันซ้าย-หันขวา การหาทางทำให้ ทิศทางของสังคม เป็นไปในทางหนึ่ง-ทางใด อันเป็นที่ปรารถนาและต้องการ มันอาจไม่ถึงกับยากเย็น แสนเข็ญ มากมายซักเท่าไหร่นัก ยกเว้นแต่ประเภท  เผด็จการกระด้างภัณฑ์ หรือ เผด็จการพม่า ที่ผู้ซึ่งมีอาวุธ มีกองทัพ อยู่ในมือ อย่างนายพล มิน อ่อง หล่าย กลับทำท่าว่าแทบลายพร้อยไปแล้วทั้งตัว ด้วยเหตุเพราะดันไปทำเรื่อง ง่าย ให้กลายเป็นเรื่อง  ยาก ซะยังงั้น...
 ---------------------------------------------------    
    คือการเป็น เผด็จการ นั้น...เอาเข้าจริงๆ แล้ว น่าจะไม่ใช่ง่ายๆ สบายๆ ซักเท่าไหร่หรอกนะทั่น!!! คือถ้าหากใจไม่ถึง บารมีไม่ถึง รวมทั้งอะไรต่อมิอะไรที่ไม่ถึงกันอีกเยอะแยะมากมาย โอกาสที่จะตาย...กับ...ตาย หรือฉิบหาย...กับ...ฉิบหาย ย่อมมีความเป็นไปได้สูงเอามากๆ อย่างบ้านเรา...บรรดา เผด็จการ ที่ประสบความสำเร็จอยู่บ้าง ก็ใช่ว่าจะมีให้เห็นถนัดชัดเจนด้วยกันซักเท่าไหร่ หลายต่อหลายรายออกอาการเลอะเทอะ เปรอะเปื้อน เละๆ เหลวๆ เละตุ้มเป๊ะกันไปมิใช่น้อย แม้จะมีกองทัพ มีอาวุธอยู่ในมือ แบบเบ็ดเสร็จ เด็ดขาด แต่ที่ ตกม้าตาย หรือที่ หลับกลางอากาศ ก็มีอยู่เยอะไป สามารถเห็นได้ สัมผัสได้ หรือจดจารึกเอาไว้ได้ในหนังสือประวัติศาสตร์ หรือหนังอะไรก็แล้วแต่...
-------------------------------------------------------
    พูดง่ายๆ ว่า...มันอาจต้อง เผด็จการ  กันในระดับ สี จิ้นผิง หรือระดับ วลาดิมีร์ ปูติน โน่นเลย ถึงจะพอหายห่วง หมดกังวล กันได้ในบางระดับ หรือพอจะหันซ้าย-หันขวา ประเทศและสังคม ให้เป็นไปตามทิศทางที่ตัวเองต้องการ โดยผู้คนไม่ถึงกับอลหม่าน อุตลุด ชุลมุนวุ่นวาย สับสนระส่ำระสายมากมายซักเท่าไหร่นัก แม้ว่าจะมี มือถือ ระดับ 5G อยู่ภายในมือกันคนละด้าม-สองด้าม มีโควิด-ไม่โควิด แบบเดียวกับบ้านเรา หรือแบบเดียวกับโลกทั้งโลกนั่นแหละ แต่ด้วยการควบคุมและบังคับ ในแบบไหน ในลักษณะไหนก็แล้วแต่ ไม่ว่าตั้งแต่ระดับเศรษฐี นายทุน ปุถุชนคนธรรมดา ไปจนถึงระดับประเทศมหาอำนาจสูงสุด อย่างคุณพ่ออเมริกา ยังต้องยอมสยบกันเห็นๆ...
  --------------------------------------------------
    ดังนั้น...การ เผด็จการ ใดๆ ก็ตาม มันอาจต้องมี หลัก ของมันอยู่บ้าง ไม่ใช่มีอำนาจ มีอาวุธ มีกองทัพอยู่ภายในมือ แล้วสามารถทำอะไรก็ได้ในทุกสิ่งทุกอย่าง หรืออาจต้องอาศัย หลัก ของอภิมหาพระอย่าง ท่านพุทธทาสฯ นั่นแหละ คือต้อง เผด็จการโดยธรรม มันถึงพอจะช่วยให้อะไรต่อมิอะไรไม่กล้าหือ พร้อมที่จะให้ควบคุมและบังคับ โดยไม่คิดจะเอะอะและโวยวาย ไม่คิดจะโว้กๆ ว้ากๆ ให้ต้องมากเรื่อง มากความ เพราะถ้าหากดันไม่มี ธรรม ะอย่าง!!! ไม่ว่าจะเผด็จการหรือประชาธิปไตยก็เถอะ โอกาสที่จะเละ...กับ...เละ ฉิบหาย...กับ...ฉิบหาย หรือตาย...กับ...ตาย ย่อมมีความเป็นไปได้สูงอยู่แล้วแน่ๆ โดยเฉพาะเมื่อต้องเจอกับ สังคม 4.0 นขณะที่ การเมืองยังคง 0.4 เหมือนอย่างบ้านเราในทุกวันนี้...
 ---------------------------------------------------
ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้ จาก Thomas L. Friedman ... “Sometimes the news is in the noise, and sometimes the is in the silence. - บางครั้ง...ข่าวก็อยู่ในเสียงอึกทึก และบางคราวข่าวก็อยู่ในความเงียบสงัด...”
                                                       -----------------------------------------------------