ด้วยเหตุเพราะยังคงมีผู้ที่รักและปรารถนาดีหลงเหลืออยู่มั่ง...ความเป็นคนแก่ (60 ขึ้น) บวกกับความเป็น โลว์เทค และ ลัดไดต์ (Luddite) อีกต่างหาก เลยไม่ถึงกับต้องคลำไป-คลำมา กดไป-กดมา อย่างประเภท คนแก่-แต่ยังมีไฟอยู่ หรืออย่าง ป๋าเปลว สีเงิน เขา แต่ก็น่าจะยังพอได้จิ้ม ได้ทิ่มวัคซีน แอสตร้าเซนเนก้า ล็อตเดือนมิถุนายน เหมือนกับประดาคนแก่โดยทั่วไป อันเนื่องมาจาก สายใย แห่งความผูกพัน ช่วยเหลือ เกื้อกูลซึ่งกันและกัน ระหว่าง คนรุ่นเก่า กับ คนรุ่นใหม่ ที่มันยังไม่ถึงกับขาดผึงซะทีเดียวนัก...

                                                               --------------------------------------------

            คือแม้ว่าระดับ ป๋าเปลว ท่านอาจมีศักยภาพหลงเหลือมากพอที่จะพึ่งตนเองได้ กดโน่น กดนี่ จิ้มโน่น จิ้มนี่  จนสามารถ ขอลุงก่อน...ลุงแก่แล้ว ในเรื่องกระบวนการฉีดวัคซีนได้อย่างเป็นมรรค เป็นผล แต่สำหรับประเภท  แก่แล้ว-แก่เลย อย่างอันตัวข้าพเจ้าเอง ออกจะลำบาก ยากเย็น มิใช่น้อย เพราะแม้แต่โทรศัพท์ที่ใช้อยู่จนทุกวันนี้ ยังคงต้องใช้ประเภทต้องกด ต้องจิ้ม ต้องทิ่ม อันเนื่องมาจากขาดขีดความสามารถพอที่จะเอานิ้วชี้ นิ้วหัวแม่โป้ง สไลด์ไป-สไลด์มา อย่างคนอื่นเขา และแม้พอรู้มั่ง ไม่รู้มั่ง ในเรื่องการกด การจิ้ม การทิ่ม ปุ่มนั่น-ปุ่มนี่ ไปตามสภาพ  แต่ถ้าลองเจอแค่ รีโมตทีวี รุ่นใหม่ ยี่ห้อใหม่เข้าไปเท่านั้น ก็หนีไม่พ้นต้อง ไปไม่เป็น อีกเช่นเคย...

                                                                   ----------------------------------------------

            การวิ่งไล่กวด ไล่ตาม เทคโนโลยี ในแต่ละรุ่น แต่ละช่วง แต่ละระยะ ที่มันออกจะมาเร็วและมาแรงเสียเหลือเกิน จึงเป็นอะไรที่ยากเย็น แสนเข็ญ อยู่พอสมควร ไม่ว่าจะเป็นคนแก่ประเภทอันตัวข้าพเจ้าเอง หรือประเภทอดีตอธิบดีศิลปากรอย่างคุณพี่ สด แดงเอียด ที่ไม่รู้ว่าช่วงนี้ จะยังคงพกสมุดโทรศัพท์เอาไว้เปิดตอนกดหมายเลข โทร.ไปหาใครต่อใครทางโทรศัพท์มือถืออีกหรือไม่ อย่างไร ซึ่งถ้าหากเป็นเช่นนั้น...ก็ออกจะน่าห่วง น่ากังวล มิใช่น้อย ว่าจะพอ เอาตัวรอด ได้บ้างหรือไม่? เมื่อต้องเผชิญกับการกรอกโน่น กรอกนี่ ทางมือถือ ทางอินเทอร์เน็ต ต้องเจอกับแอปพลิเคชันนานาชนิด จนอาจแอบนอร์มอล เอาง่ายๆ...

                                                                     -----------------------------------------------

            แต่ก็นั่นแหละ...ด้วย ความเป็นไทย หรือด้วยคุณลักษณะพิเศษของสังคมแบบไทยๆ เรื่องทำนองนี้มันเลยไม่ถึงกับน่าห่วง น่ากังวล มากมายซักเท่าไหร่นัก เนื่องจากด้วยความเป็นญาติ เป็นมิตร ความห่วงใย ความปรารถนาดี ซึ่งกันและกัน ความสัมพันธ์ ความผูกพัน ภายใต้ความเป็นพี่-ป้า-น้า-อา ลุงๆ-หลานๆ ญาติข้างแม่ ข้างพ่อ ไปจนถึงข้างเมียโน่นเลย ฯลฯ ย่อมพอช่วยให้อะไรที่ร้ายๆ ที่ลำบาก ยากเย็น แสนเข็ญ ในแต่ละเรื่อง แต่ละกรณี สามารถกลายเป็นดี กลายเป็นตัวผ่อนคลาย บรรเทา เบาบาง อุปสรรคนานัปการ ไม่ว่าสังคมไทย หรือสังคมโลก  มันจะเคลื่อนไปทางไหน เร็ว-หรือช้า ด้วยสายใยความผูกพันในทำนองนี้นี่แหละ มันสามารถช่วยอะไรต่อมิอะไรได้เสมอๆ...

                                                                    ------------------------------------------------

            ด้วยเหตุนี้นี่เอง...มันถึงได้มี ค่า มี ราคา ชนิดมิอาจปล่อยให้ต้องถูกตัดขาด ถูกบั่นทอน ขัดแย้ง แตกแยก ไปจนอาจถูก ทำลายล้าง เอาง่ายๆ ได้เลย มีแต่ต้องคอยประคับประคอง ทะนุถนอม กล่อมเกลี้ยง ให้มันสามารถดำรง คงอยู่ ให้ยั่งยืน ยาวนาน คงทน ถาวร ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ อันเนื่องมาจากคุณค่าและราคาที่ว่านี้ ถ้าเรียกให้สั้นๆ-ย่อๆ ก็คงไม่ต่างอะไรไปจากสิ่งที่เรียกว่า เครือข่ายป้องกันทางสังคม นั่นแล อันสามารถช่วยพิทักษ์ ปกป้อง คุ้มครอง ปัดเป่าภัยพิบัติร้ายๆ ใดๆ ก็ตาม ไม่ว่ามากหรือน้อย รุนแรง-ไม่รุนแรง ได้อย่างมีประสิทธิภาพ  ประสิทธิผล ยิ่งกว่าอุปกรณ์ เครื่องมือ หรือกระทั่ง อาวุธ ใดๆ ในโลกนี้...

                                                                       -----------------------------------------------

            ยิ่งถ้าหากเครือข่ายที่ว่า...มันสามารถแผ่ขยายไปถึงผู้คนในสังคมอื่นๆ ที่ไม่ใช่แค่ชาติเดียวกัน เผ่าพันธุ์เดียวกัน  แต่ไปไกลถึงมวลมนุษยชาติ จนไม่ว่าชาติใด ภาษาใด เผ่าใด หรือฝ่ายใด สีใดต่อสีใด ล้วนแล้วแต่เป็น เพื่อนร่วมวัฏฏะสงสาร ไปด้วยกันทั้งสิ้น อันนั้นนั่นแหละ...ยิ่งยอดเยี่ยมกระเทียมดอง ยิ่งมีคุณค่า ราคา ยิ่งขึ้นไปใหญ่ ชนิดที่เคยส่งผลให้ ความเป็นไทย ได้รับการร่ำลือ ระบือลือลั่น ในระดับ โกอินเตอร์ มาแล้วเป็นจำนวนไม่น้อย ในหลายต่อหลายครั้ง หรือหลายเรื่อง หลายกรณี ไม่ว่าครั้ง สึนามิ ที่ภูเก็ต หรือครั้ง ตามหาหมูป่า ฯลฯ ก็แล้วแต่...

                                                                           ---------------------------------------------

            ดังนั้น...ท่ามกลางบรรยากาศของความสับสน  โกลาหล ชุลมุนชุลเก เฉพาะแค่ต้องเผชิญหน้ากับท่านเชื้อไวรัสโควิด-19 เพียงรายเดียวเท่านั้น อย่างน้อย...ก็ด้วยสายใยความผูกพันดังกล่าวนี่เอง ที่ทำให้คนแก่ คนรุ่นเก่า  แถมหนักไปทางโลว์เทคและลัดไดต์ อย่างอันตัวข้าพเจ้าเอง เลยไม่ถึงกับต้องถูกทิ้ง ถูกขว้าง เอาไว้กลางทาง อันเนื่องมาจากคนหนุ่ม คนสาว คนรุ่นใหม่ ที่เขายังพอหลงเหลือสายใยแห่งความผูกพัน ในความเป็นพี่-เป็นน้อง เป็นลุง-ป้า-น้า-อา เป็นญาติ เป็นมิตร เป็นเพื่อนร่วมโลก เพื่อนร่วมวัฏฏะสงสาร นั่งๆ-นอนๆ อยู่เฉยๆ เดี๋ยวเดียวก็ได้ตามไปฉีด แอสตร้าเซนเนก้า ช่วงจังหวะเดียวกับ ป๋าเปลว สีเงิน ได้ไม่ยากซ์ซ์ซ์...

                                                                             -----------------------------------------------

            ยิ่งภายในอนาคตเบื้องหน้า...บรรดาสายใยความผูกพันดังกล่าวนี่แหละ ที่มันจะยิ่งมีคุณค่า ราคา เพิ่มสูงยิ่งขึ้นไปอีก อาจมากกว่าราคาทอง ราคาน้ำมัน หรือราคาหุ้นตัวดีๆ ในแต่ละตัวเอาเลยด้วยซ้ำ เพราะสิ่งที่จะนำมาซึ่งความสับสน โกลาหล ชุลมุนชุลเก หนักซะยิ่งไปกว่าช่วงนี้  ยังคงรอคอยอยู่เบื้องหน้าอีกเยอะแยะมากมาย ด้วยเหตุนี้...อะไรก็ตาม ที่พอช่วยให้สิ่งที่เรียกว่า ความเป็นไทย อันหมายถึงความรักและปรารถนาดีซึ่งกันและกันเป็นเบื้องต้น มันพอดำรง คงอยู่ ต่อไปได้ ไม่ว่ามันจะเก่า จะแก่ จะโบราณคร่ำครึ เพียงใดก็แล้วแต่ อันนั้นนั่นแหละ...ที่คงหนีไม่พ้นต้องหาทางประคับประคอง ทะนุถนอม กล่อมเกลี้ยง ให้สามารถยืนยง คงทน มั่นคงและถาวรต่อไปอีกตราบนานเท่านาน...

                                                                              ------------------------------------------------     

            ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้ จาก Anon (อีกครั้ง)... “Sorrow looks back, worry looks round, faith looks  up. - ความทุกข์มองไปข้างหลัง ความวิตกกังวลมองไปรอบๆ ความหวังมองสู่เบื้องบน...”

                                                                               ---------------------------------------------------