21 เม.ย.64 - นางสาวศิริกาญจน์ เจริญศิริ หรือทนายจูน ทนายจากศูนย์ทนายความเพื่อสิทธิมนุษยชน ได้โพสต์ข้อความบนเฟซบุ๊ก  Sirikan June Charoensiri โดยมีรายละเอียดดังนี้

วันนี้เยี่ยมเพนกวิน เพนกวิน - พริษฐ์ ชิวารักษ์ Parit Chiwarak และไผ่ ไผ่ ดาวดิน - จตุภัทร์ บุญภัทรรักษา - Jatupat Boonpattararaksa โดยมองผ่าน teleconference (จอคอม) และพูดผ่านทางสายโทรศัพท์ เพนกวินอยู่สถานพยาบาล มีไผ่และแอมมี่ไปเฝ้าด้วย 

“วันนี้พี่จูนมาเอง!” เพนกวินพูดทักทาย เราขำและบอกว่า “อือ ปกติพี่เยี่ยมรุ้งไง วันนี้มีข้อความจากรุ้งอยากมาสื่อสารกับกวิน และพี่อยากมาเยี่ยมเห็นว่ากวินเป็นไงบ้าง” 

“รุ้งเป็นยังไงบ้างพี่ คิดถึงรุ้งจังเลย”

เราเล่าเรื่องรุ้งให้ฟัง และรับสารที่เพนกวินส่งหารุ้ง ทั้งสองคนมีมิตรภาพและความมั่นคงเชื่อมั่นในกันและกันสูงมาก 

เราเอารูปวาด ศิลปะ ภาพถ่ายกิจกรรมยืนหยุดขัง ภาพคณะราษมัมยืนหยุดขัง ให้กวินและไผ่ดู ทั้งคู่ยิ้มตื่นเต้น และขอให้เพื่อนๆช่วยรวบรวมภาพและข้อความส่งให้ทนายเพื่อเอามาให้ดูอีก 

ฝากบอกทุกคนว่า “ ยัง good spirit. สุขภาพกายไม่ค่อยดี แต่สุขภาพใจเต็มที่ครับ”

เพนกวินบอกว่าช่วงนี้เวลาเดินเยอะหรือขึ้นบันไดเองจะไม่ไหว ขาจะสั่น ต้องให้คนพยุง

เราอ่านข้อความจากมิตรสหาย ข่าวและจดหมายอาจารย์ชาญวิทย์ ข่าวพระพยอมขอบิณฑบาตชีวิตรุ้งและเพนกวิน กวินรับทราบทุกข้อความและความห่วงใย

เพนกวินถามว่ามีนักวิชาการออกมาพูดเรื่องการอดอาหารประท้วงบ้างไหม เราบอกว่าเห็นมีบทสัมภาษณ์อาจารย์ชัยวัฒน์ สถาอานันท์ เพนกวินอยากให้มีเพิ่มอีก คือการ “กระตุ้นมโนสำนึกของสังคมต่อความอยุติธรรม” เพนกวินบอก

ไผ่ ยังเป็นไผ่ มีความกวนแต่มั่นคงในหลักการเหมือนเดิม ไผ่ฝากความห่วงสุขภาพพ่อแม่ บอกว่าไม่ต้องเดินทางมา กทม ห่วงเรื่องโควิด รอให้ไผ่ออกไปเจอดีกว่า “ชิวอยู่” ไผ่บอก

เราฝากไผ่ดูแลเพนกวิน บอกเพนกวินดูแลตัวเองให้ดีที่สุด เพนกวินฝากเราดูแลรุ้ง ทั้งคู่ฝากบอกถึงคนข้างนอกว่าความหวังของคนข้างในอยู่ที่พวกคุณทุกคน

“ขอให้ทุกคน ทั่วโลกช่วยเป็นสักขีพยานของความอยุติธรรมที่เกิดขึ้นในไทย ไม่ใช่แค่ที่เกิดกับผม แต่กับคนไทยทั้งประเทศ” - เพนกวิน 

20 เม. ย. 64

Edit เพิ่มข้อความและรูปภาพสเตตัสหนึ่งในหลายข้อความที่รวบรวมไปอ่านให้ทั้งเพนกวินและรุ้งฟัง ซึ่งทั้งคู่ต่างพูดใจความเดียวกันว่า แบบนี้แหละที่ต้องการ

“มีใครคิดแคมเปญดันเรื่องเพนกวิน-รุ้งอดอาหารประท้วงให้ไปถึงเวทีโลกรึยังนะ?

ตอนนี้แค่ความเป็นห่วงมันคงไม่พอช่วยชีวิตน้องได้หรอก ยิ่งเป็นห่วงยิ่งต้องหาวิธีสิ ในเมื่อน้องยืนยันถึงขนาดเอาชีวิตเป็นประกัน เราคนข้างนอกกินอิ่มนอนหลับ จะช่วยอะไรน้องได้บ้าง ที่ไม่ใช่พยายามโน้มน้าวให้เลิก น้องอดมาเป็นเดือนแล้วถ้าน้องจะเลิกจริงน้องคงเลิกไปก่อนหน้านี้นานแล้ว 

น้องทรมานกาย เราทรมานใจ จะทำยังไงถึงจะช่วยน้องออกมาได้ ช่วยกันคิดหาทางกันเถอะ มีแคมเปญอะไรที่จะทำให้เป็นข่าวดังไปถึงเวทีโลก ที่ทำกันได้ทุกคน”