'แอนนี่ บรู๊ค' เล่าความภูมิใจในตัวพ่อเลี้ยง

เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวสุดสตรอง สำหรับนักแสดงสาว แอนนี่ บรู๊ค โดยล่าสุดได้โพสต์ขอความร่ายยาวถึงคุณพ่อผู้ล่วงลับ ซึ่งทุกอักษรเจ้าตัวเผยว่าได้กลั่นกรองจากใจและความทรงจำที่แสนงดงาม แม้ว่าอีกฝ่ายเป็นแค่พ่อเลี้ยง  แต่เรื่องราวดีๆ ระหว่างกันมีมากมายจนอยากนำมาเล่าให้ฟัง

“ตอน 7 ขวบ แอนมีพ่อเลี้ยงค่ะ พ่อเลี้ยงเป็นคนบ้านเดียวกับแม่ ต่างคนต่างมาทำงานที่โรงงานน้ำส้มสายชูและไม่รู้จักกันมาก่อน พ่อบอกแม่ว่าหากอยู่ กทม แอนจะไม่ได้เรียนหนังสือ 2 ท่านจึงตัดสินใจกลับบ้านนอก ทำกระท่อมมุงหญ้าคา คนบ้านเราใครจะทำบ้านเขาจะไปตัดไม้ไผ่ในป่า แล้วช่วยกันทำบ้าน จักหญ้าคามุงหลังคา 2-3 วันเสร็จได้กระท่อมเล็กๆ 1 หลัง

พอจบป6 แม่จะส่งแอนเข้า กทม ทำงานรับจ้าง แต่ครูที่ ร.ร. เข้ามาขอแม่ว่าขอให้ลูกชิงทุนก่อนเพราะเรียนดี  ถ้าลูกสอบได้ ขอให้เด็กได้เรียน ได้ต่อมัธยมที่เชียงใหม่ค่ะ รร.เจ้าฟ้าหญิงอุบลรัตน์(หรือ เซนต์ปอลเดอร์ชาร์ตเป็น รร หญิงล้วนประจำ) ต่อมาแอนได้สอบทุนอีกรอบเข้ามาเรียน กทม เจอต้มยำกุ้ง  เขาไม่จ้างเด็กจบใหม่... สิ่งที่เพื่อนๆ ทำคือแยกย้าย ส่วนแอนเลือกอยู่ต่อ ใน กทม

นั่งรถเมล์ไปสยามทุกวัน เดินตั้งแต่ 10 โมงเช้ายัน 1 ทุ่ม จึงกลับที่พัก จนวันนึงได้เจอพี่คนสวยพาไปเดินแบบ เข้าโมเดลลิ่ง เงินก้อนแรกจากมอเตอร์โชว์ 10 วัน 45,000 พ่อเอ่ยปากขอ บอกว่าขอบ้านให้แม่นะ แม่ต้องมีบ้าน  เงินก้อนนี้สร้างบ้านหลังเล็กๆ นี้ทันที จักยานให้พ่อคันนึง เตาเผาถ่านให้พ่อ  ทองให้แม่ใส่ หลังสร้างบ้านได้ 6-7 ปี พ่อได้จากไปแบบกระทันหัน ติดเชื้อในกระแสเลือด (คาดว่าดื่มเหล้าต้มผิดกฏหมายทุกวันมันสะสม)

ตั้งแต่มีพ่อเลี้ยงก็ไม่เคยรักพ่อเลยเพราะถูกปลูกฝังจากละครและข่าวว่าพ่อเลี้ยงทำร้ายลูก  ไม่ชอบหน้าพ่อ แต่ก็ค่อยๆ คลายเพราะความรักที่พ่อมีให้ ตั้งแต่ 7 ขวบมันมีแต่มากขึ้น  พอแม่ตีพ่อจะห้ามเสมอ พ่อเป็นคนไม่พูด พ่อเป็นคนเงียบๆ บุญแอนยังมี ก่อนพ่อเสีย 1 วัน พอแอนรู้ว่าพ่อป่วย  เย็นนั้น ไม่รู้คิดยังไง โทรหาพ่อ บอกพ่อว่า "หนูรักพ่อนะขอโทษที่เคยแสดงออกไม่ดี พ่อให้อภัยหนูนะ" เสียงปลายสาย คือเสียงสะอื้น  พ่อร้องไห้ด้วยความยินดีทั้งๆ ที่ป่วย เลยบอกพ่อว่าพรุ่งนี้เจอกันนะ หนูกำลังไปหาพ่อนะ ตี 5 ของอีกวัน อาโทรมาบอกว่า พ่อเสียแล้วนะ

งานศพพ่อ คนมาล้นไปถึงถนนใหญ่ เราเพิ่งรู้ว่า พ่อเป็นคนที่สร้างคุณงามความดี เป็นที่รักของคนทุกหมู่บ้าน  ในงานเก้าอี้ไม่พอเขาก็นั่งพื้นหญ้าเพื่อมางานศพพ่อ คนที่โรงงานปูนที่พ่อไปทำงานต่างบอกว่า  พ่อชอบไปคุยให้คนที่โรงงานฟัง ว่าลูกสาวเก่ง ลูกสาวเป็นเด็กดี ลูกสาวเป็นนักเรียนทุน ลูกสาวสร้างบ้านให้  เป็นกลากเกลื้อนหรือไม่สบาย นี่หายเพราะลูกสาวนะ พ่อพูดเสมอกับทุกคนว่าแอนคือลูกสาวพ่อ และพ่อรักแอนแค่ไหน

พ่อจากไปตอนพ่ออายุได้ 42 เป็นการจากลาที่อย่างน้อยๆ ก็ได้พูดและกล้าพูดคำว่ารัก ครั้งแรกในชีวิต เหมือนพ่อรอฟังแอนอยู่ มันเปลี่ยนนิยามคำว่า "พ่อเลี้ยง" ในใจไปเลย "พ่อเลี้ยง ที่เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กจนโต  พ่อที่เลี้ยงด้วยคำสุภาพอ่อนโยนเสมอ  ปกป้องจากไม้เรียวของแม่ พาไปโรงเรียน  พาไปหาหมอ อุ้มขึ้นบ่าเวลาดูหนังกลางแปลงขากลับบ้าน สอนทักษะชาวทุ่ง การทำมาหากินหาปูหาปลา พาไปสอบชิงทุนในเมือง ป่วยก็อุ้มหาหมอ พ่อเลี้ยง ที่แปลว่าเลี้ยงหนูมาจริงๆ ค่ะ  #รักและคิดถึงครบรอบวันจากไปตลอดกาล”