เปิดชีวิตสุดเหวี่ยง 'ไบร์ท นรภัทร' โดนรุมยับ 10 ต่อ 1 เย็บ 17 เข็ม!

พระเอกหนุ่มสุดฮอตจากช่องวัน31 ไบร์ท-นรภัทร ไลพันธุ์ เปิดชีวิตสุดเหวี่ยงในอดีตที่ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง เกเรขั้นสุด โดดเรียน โดนรุมกระทืบ 10 ต่อ 1 หวิดโดนไล่ออก เสี่ยงตายนับครั้งไม่ถ้วน ผ่านทางรายการ คุยแซ่บshow

"มันเป็นแค่ช่วงวัยนึงตอนเด็กของเรา เป็นฟิลเด็กผู้ชายเลย ช่วงประถมเป็นคนเล่นแรง ขี้แกล้ง ขี้หยอก สมัยนั้นมันยังไม่มีคำว่าบูลลี่ออกมา มันไม่ดีหรอก แต่สมัยก่อนเราชอบแกล้ง ชอบหยอกคน เอาประทัดมาจุด เอาน้ำมันมาราด ตอนมัธยมแล้วครับ เด็กผู้ชายเล่นกัน เอาน้ำมันกระป๋องมาฉัดเล่น ฉีดใส่โต๊ะ ใส่เสื้อ ใส่เก้าอี้ แล้วจุดไฟใส่แล้วไฟลุก ตอนนั้นแค่เล่นกันไม่มีอะไร ประทัดคือตอนนั้นเป็นช่วง ม.ต้น ที่โดนห้องปกครอง คือโรงเรียนผมตึกนึงมี9ชั้น เราอยู่ชั้น9 แล้วจุดประทัดโยนลงไปข้างล่าง คือมันไม่โดนคนหรอก แต่คนที่อยู่หน้าห้องตกใจ

ก็มีติดทัณฑ์บน ผมว่ามันเรื่องปกตินะ เหมือนโดนตักเตือนฟิลนั้น ผมโดนครั้งแรกตอน ม.1 อันนั้นโดนเตือนรอบแรก เพิ่งเข้าโรงเรียนได้อาทิตย์แรกเอง แล้วไปทะเลาะกับใครก็ไม่รู้ แต่ถ้าเรื่องไม่ได้ใหญ่มาก พ่อแม่เราเขาก็ไม่ได้อะไร เขาก็เป็นห่วงเรานั้นแหละ ผมว่าเด็กผู้ชายช่วงอายุ 14-18 ไม่ฟังพ่อแม่หรอก วัยรุ่นอยู่แต่กับเพื่อน เป็นวัยที่คิดว่ามีความคิดเป็นของตัวเองสูง แล้วค่อนข้างดื้อ ไม่ฟังใคร เคยมีแบบว่าแม่ไปส่งที่โรงเรียนตอน 8 โมง พอ 9 โมง แม่มาห้องปกครองเลย ก็เป็นเด็กเกเรสมัยก่อน แอบสูบบุหรี่บ้าง ต่อให้ผมเละเทะเกเรแต่ว่าเรียนคนละเรื่องกัน ไม่ได้หมายความว่าผมเกเรแล้วผมไม่เรียน ผมเรียนดีมากๆ ตลอด

เรื่องชกต่อย เราเริ่มมีตอนช่วง ม.ต้นแหละครับ มันก็มีมาเรื่อยๆ แต่ไม่ถึงขั้นจะเอากันให้ตาย แต่มันก็มีความแบบเอาจริง เอาจังสูง แต่ถ้าเป็น ม.ปลาย เริ่มหนัก ม.ปลาย จะเริ่มเป็นแบบข้ามรุ่นบ้างแล้ว ตอนเด็กๆ เราอาจจะทะเลาะกันเองกับเพื่อนห้องข้างๆ แต่พอม.ปลาย มันจะเริ่มข้ามรุ่นแล้ว เริ่มข้ามไปโรงเรียนอื่น เริ่มใหญ่ขึ้น ไม่ใช่แค่เด็กต่อยกัน มันเริ่มมีมีด ปืน ระเบิดเข้ามาเกี่ยวแล้ว เมื่อก่อนผมเป็นคนค่อนข้างคิดเร็ว ทำเร็ว ใจร้อน มักจะเป็นตัวเริ่ม

หนักสุดในชีวิต คือเราห้าวไปหน่อย เราผิดอย่างนึงด้วย เพราะว่าเราเป็นเด็กเราไม่ควรไปที่แบบนั้น ฟิลแบบร้านเหล้ามหาวิทยาลัย เพราะว่าไปงานรับปริญญารุ่นพี่ เป็นปัญหาของผู้หญิงแล้วมีผู้ชายมาเคลียร์ แล้วผมเป็นผู้ชายคนเดียวก็ต้องไปเคลียร์ด้วย ก็จบๆ เดินออกจากร้านแล้วเขามาต่อยผมจากข้างหลัง ผมก็เลยต่อยเขาคืนทีนึง แล้วเขาก็ล้มลงไป หลังจากนั้นอีกไม่กี่นาทีพนักงานผู้ชายก็มารุมกระทืบผม หัวผมโขกกับขอบน้ำตกที่มันติดผนัง แตก เย็บ 17 เข็มบนหน้า ตอนนั้นไม่สลบ แต่ล้ม จำได้ว่าเลือดอาบเลย ตอนนั้นมันไม่เจ็บ เจ็บสุดคือโดนเย็บ ผมว่าตอนนั้นผมคุ้มแล้ว 10 ต่อ 1 ผมต่อยมั่วๆ ต้องโดนอยู่แล้วแหละ คิดว่ายังไงเราก็คุ้ม มัน 10 คนเป้ามันเล็กเราคนเดียวเป้ามันใหญ่ แต่ตอนนี้ไม่ใจร้อนแล้ว ตอนนี้คือคนละคน เป็นเด็กดื้อ แต่เรื่องเรียนก็เรียนดีมาตลอดไม่มีติดศูนย์หรืออะไร ผมสอบติดมหาวิทยาลัยตอนจบ ม.5 ขึ้น ม.6 ผมติดมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ วิศวะอินเตอร์

เข้าวงการตอนไบร์ทเรียนไปได้ปีนึงครับ ออกงานนั้นงานนี้ เริ่มถ่ายละครนิดหน่อยแล้ว พอขึ้นปี2 เราเลยไม่ไหว มันหนัก คนทำได้มันมี แต่เรารู้ว่าเราทำไม่ได้ เราต้องเลือก เป็นช็อตที่ลำบากใจมากๆ เรามั่นใจในตัวเองว่าเราเรียนจบได้ด้วยถ้าแค่เรียนนะ แต่วงการบันเทิงไม่รู้อะไรกับมันเลย มันเสี่ยงมากแต่สุดท้ายผมก็เลือกไปอันนู้น เพราะผมรู้สึกว่าเพดานมันสูงดี แล้วเราก็ย้ายไปเรียนนิเทศ ม.กรุงเทพ ซึ่ง ม.กรุงเทพเขาก็ช่วยเหลือ มีทุนศิลปินให้ด้วย อีกอย่างที่เราอยากได้ทุนคือเรารู้สึกผิดกับพ่อแม่ เพราะค่าเทอมวิศวะอินเตอร์แพงมาก ซึ่งตอนนั้นพ่อ แม่ เขาตามใจเรายิ่งเขาตามใจผมก็ยิ่งรู้สึกผิด เราเลยคิดว่าออกจากธรรมศาสตร์ไปจะไปเอาทุนเรียนฟรี แล้วจะไม่ขอเงินพ่อแม่อีกแล้วชีวิตนี้ นี่คือจุดเริ่มต้นแรกตอนอายุประมาณ 19 ปี แต่ 2 ปีแรกผมจะตายแบบมีเงิน 50 บาท แต่บอกแม่ว่าอิ่มมากเลย

ตอนเล่นละครเรื่องแรกผมไม่กลับไปดูเลย เห็นแค่โปสเตอร์ก็ปัดหนีแล้ว มันอาย ไม่ใช่แค่กับเรื่องแรก กับทุกเรื่องที่ันผ่านมาแล้ว รู้สึกว่ามันอ่อน อยากเห็นตัวเองเก่งขึ้นเรื่อยๆ ตอนเราเข้ามาแรกๆ ช่วงปี1 มีโดนเตือนเรื่องคาแร็คเตอร์ ผมโดนทุกอย่าง อะไรที่เขาโดนกัน ผมโดนมาหมดแล้ว อย่างเช่น ท่าทางการเดิน สีหน้า แต่งตัว วิธีการพูด ไม่ยิ้ม ไหว้ไม่ดี ไม่สวย มือหนัก ทุกอย่าง นี่ยังไม่เข้าไปถึงเรื่องการแสดงเลยนะ เราเลยตั้งเป้าหมายไว้ว่าใน 3 ปีนี้ เราอยากได้รางวัลสาขาการแสดงสักอันนึง เราจะได้เรียกว่าเก่งโดยที่ไม่ต้องคิดไปเองแล้วนะ มีรางวัลการันตี"