แสงสุดท้ายปี 2566 หมู่เกาะสิมิลัน-หมู่เกาะสุรินทร์ ตะวันตกที่สุดในทะเลอันดามัน

31 ธ.ค.2566-ผู้สื่อข่าวรายงานว่า ที่อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะสิมิลัน และอุทยานแห่งชาติหมู่เกาะสุรินทร์ ต.เกาะพระทอง อ.คุระบุรี จ.พังงา เป็นหมู่เกาะที่อยู่สุดไปทางทิศตะวันตกมากที่สุดในทะเลอันดามันติดกับมหาสมุทรอินเดีย จึงเป็นพื้นที่ที่สามารถมองเห็นพระอาทิตย์ค่อยๆ จมหายไปในในทะเลที่เส้นขอบทะเลอย่างชัดเจน  ซึ่งเป็นภาพแสงสุดท้ายที่จุดชมพระอาทิตย์ตกที่เกาะ4 หรือเกาะเมียง มีเมฆหมอกมาบดบังเล็กน้อย ขณะที่แสงสุดท้ายที่เกาะสุรินทร์มีความชัดเจนไร้เมฆหมอกมาบดบัง นับเป็นแสงสุดท้ายของปี 2566 เป็นที่สุดท้ายของประเทศไทย โดยวันนี้พระอาทิตย์ตกในเวลา 18.18 น.

อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะสิมิลัน ตั้งอยู่ระหว่างเส้นละติจูดที่ 8 องศา 28ลิปดาถึง 9 องศา 15 ลิปดาเหนือ ตัดกับลองติจูดที่ 97 องศา ถึง 97 องศา 50 ลิปดาตะวันออก ในทะเลอันดามัน มหาสมุทรอินเดีย “สิมิลัน” เป็นภาษายาวี หรือมลายู แปลว่า “เก้า” จึงมีชื่อเรียกกันว่า หมู่เกาะสิมิลัน หรือเกาะเก้า ประกอบไปด้วยเกาะใหญ่น้อย 9 เกาะด้วยกัน เกาะทั้งเก้าเรียงตัวตามแนวทิศเหนือไปทิศใต้ ได้แก่ เกาะบอน เกาะบางู เกาะสิมิลัน เกาะปายู เกาะห้า เกาะเมียง เกาะปาหยัน เกาะปายัง และเกาะหูยง    หมู่เกาะสิมิลัน ได้รับการประกาศจัดตั้งเป็นอุทยานแห่งชาติของประเทศไทย ลำดับที่ 43 ในปี พ.ศ. 2525 มีขนาดพื้นที่ 128 ตารางกิโลเมตร (80,000 ไร่) และได้ผนวกเกาะตาชัยและเกาะบอนเข้ามาอยู่ในเขตอุทยานฯเมื่อปี 2541

“หมู่เกาะสิมิลัน” คือสรวงสวรรค์ใต้สมุทรที่อุดมไปด้วยชีวิตน้อยใหญ่มากมาย ไม่ว่าจะเป็นปะการัง และหมู่ฝูงปลา มีน้ำใสราวแผ่นกระจกและมีหาดทรายที่ขาวสะอาดงดงาม สิมิลันมีชื่อเสียงทางด้านมีแหล่งน้ำลึกที่สวยงาม ติดอันดับ 1 ใน 10 ของโลก และภาพหินเรือใบเป็นภาพสัญลักษณ์ของอุทยานแห่งชาติหมู่เกาะสิมิลัน ซิ่งตั้งอยู่ที่เกาะ8 (สิมิลัน) ที่มีความงดงามมาก และถือเป็นจุดเด่นของหมู่เกาะสิมิลัน

“หมู่เกาะสุรินทร์” เป็นหมู่เกาะในทะเลอันดามันห่างจากฝั่งไปทางทิศตะวันตกประมาณ 70 กิโลเมตร เป็นหมู่เกาะที่อยู่ติดกับเขตชายแดนไทย-พม่า มีพื้นที่ประมาณ 84,375 ไร่ แบ่งเป็นพื้นที่บนบกประมาณ 20,594 ไร่ ประกอบด้วยเกาะสำคัญ 5 เกาะ คือ เกาะสุรินทร์เหนือ เกาะสุรินทร์ใต้ เกาะไข่ (เกาะตอรินลา) เกาะกลาง (เกาะปาจุมบา) และเกาะรี (เกาะสต๊อก) เป็นที่ตั้งของชุมชน “มอแกน” หรือ “ยิปซีแห่งท้องทะเล” ประมาณ 300 คน ซึ่งเป็นกลุ่มสุดท้ายที่ยังดำรงชีวิตแบบดั้งเดิม สร้างกระท่อมยกเสาสูงบริเวณชายหาดอ่าวบอนใหญ่ของหมู่เกาะสุรินทร์ใต้