ยังไม่ถึงกับน่าหนักอก-หนักใจอะไรกันมากมาย

อันนั้น...ก็คงขึ้นอยู่กับฝีไม้-ลายมือ ขึ้นอยู่กับ สูตรการปรุง ของบรรดาฝ่ายค้านและฝ่ายแค้น ว่าจะสามารถก่อให้เกิด ความแซ่บบ์บ์บ์ หรือ ความจืดชืด ไปได้ถึงขั้นไหน เพราะเท่าที่ผ่านมา...ไม่ว่าจะอภิปรายตามมาตราไหนต่อมาตราไหน โดยลักษณะความเป็นไปของรสชาติ น่าจะหนักไปทาง น้ำล้างหัวล้าน นั่นแหละ ซะมากกว่า...

------------------------------------------------------------

คือยังไม่ถึงกับได้น้ำ-ได้เนื้อ ได้เรื่อง-ได้ราว มากมายซักเท่าไหร่...ส่งผลให้รัฐบาล ไม่ว่าจะเป็นนายกรัฐมนตรี รัฐมนโท หรือรัฐมนใดๆ ก็แล้วแต่ ยังคงสามารถเด้งเชือก ฉากหลบ มุดจั๊กกะแร้ฝ่ายตรงข้าม ออกมาเต้นย็อกๆ แย็กๆ กลางเวทีได้เช่นเดิม ตลอดช่วง 3 ปีที่ผ่านมา ยิ่งสำหรับคราวนี้...ถือเป็นการ ด่า แบบไม่ต้อง ลงมติ ซะอีกด้วย ความเข้มข้น เข้มขลัง เลยน่าจะลดน้อยถอยลงไปมั่งไม่มาก-ก็น้อย หรืออย่างที่คุณพี่ โทนี่-โทนาฟ ท่านได้ไลฟ์สด ไว้ใน คลับเห่า เมื่อวันวานนั่นแหละว่า น่าจะเป็นแค่ ฉายหนังตัวอย่าง พอให้เกิดความเปรี้ยวๆ เค็มๆ กันไปตามสภาพ หรือคงต้องรอจังหวะช่วงที่เปิดให้มีการ ลงมติ อีกประมาณ 2-3 เดือนข้างหน้าโน่นเลย ถึงจะพอได้แซ่บบ์บ์บ์ พอได้รับประทาน ลาบเลือด กันแบบสดๆ ซิงๆ...

-------------------------------------------------------------

แต่ก็นั่นแหละ...ไม่ว่าจะมีการ ลงมติ ในช่วงหลายๆ ครั้งที่ผ่านมา ด้วยเหตุเพราะจำนวนของฝ่ายค้านและฝ่ายแค้น ยังไงๆ ย่อมต้องน้อยกว่าฝ่ายรัฐบาลอยู่แล้วแน่ๆ ไม่ว่าจะลาบไก่ ลาบวัว หรือลาบก้อย กันซักกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง รัฐบาลท่านก็สามารถ ขอ...อย่ายอมแพ้แอ๊ๆๆๆ ไปได้เสมอๆ ไม่ถึงกับต้อง ถอยดีกว่า...ไม่อาวว์ว์ว์ดีกว่า ดังที่ฝ่ายผู้ด่า หรือผู้อภิปราย ปรารถนาและต้องการเอาเลยแม้แต่น้อย ความหนักหน่วง รุนแรง ความเจ็บปวด รวดร้าว จากการด่า การแล่เนื้อ เถือหนัง กันกลางสัปปายะสภาสถาน หรือสัปปะรังเคยะสถาน มันจึงแทบไม่ได้เป็นตัวชี้วัด-ตัดสิน การอยู่-การไปของรัฐบาลแต่อย่างใด แต่ขึ้นอยู่กับจำนวนมือ จำนวนเสียง ของทั้งฝ่ายรัฐบาลกับฝ่ายค้านและฝ่ายแค้นนั่นแหละ ว่ามันจะมาก-จะน้อยไปกว่ากันและกันไปถึงขั้นไหน...

----------------------------------------------------------

หรือพูดง่ายๆ ว่า...มันคงต้องรอ ฝ่ายคลุมเครือ อย่างประเภทฝ่าย ผู้กองแป้ง หรือกลุ่ม 15 กลุ่ม 16 อะไรประมาณนั้นนั่นแหละว่า สุดท้าย...จะออกไปในรูปไหน หรือลูกไหน จะเอา บิ๊กป้อม แต่ไม่คิดจะเอา บิ๊กตู่ และ บิ๊กป๊อก หรือจะยังคง เลิฟ มี เลิฟ มาย ด๊อก กันต่อไป อันนี้นี่เอง...ที่อาจถือเป็นตัวชี้วัด ตัดสิน หรือเป็นตัวชี้ขาด ยิ่งกว่าการพ่นละอองเรณูเกสรของใครต่อใครเป็นไหนๆ โดยที่ทุกวันนี้ หรือมาถึง ณ วันนี้...ก็ยังไม่น่าจะมีใครสามารถสรุปคำตอบได้ชัดเจน ว่าไผเป็นไผ ใครเป็นใคร ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงคลุมๆ-เครือๆ ไม่รู้ว่าจะออกหัว ออกก้อย ออกหมู่ ออกจ่า หรือออกสารวัตรกันแน่!!!

------------------------------------------------------------

ดังนั้น...ย่อมแน่นอนนั่นแหละว่า ภายใต้สีสัน บรรยากาศเช่นนี้ ย่อมน่าจะส่งผลให้ราคาสินค้าประเภท กล้วย ย่อมเป็นอะไรที่แพงหูฉี่ หูดับ-ตับไหม้ ยิ่งเข้าไปทุกที เผลอๆ...อาจแพงกว่าราคาน้ำมันดีเซลและเบนซิน ระดับเป็นร้อยๆ พันๆ บาร์เรลเอาเลยก็ไม่แน่ ด้วยเหตุเพราะการย้ายข้าง ย้ายฝ่าย เปลี่ยนข้าง เปลี่ยนฝ่าย เพียงแค่ไม่กี่มือ ไม่กี่เสียง ในช่วงจังหวะที่จะต้อง ลงมติ อะไรต่อมิอะไรก็แล้วแต่ อาจส่งผลให้รัฐบาลทั้งรัฐบาล มีอัน ล้มครืน เอาเลยก็เป็นได้ ไม่มีโอกาสอยู่ยาวว์ว์ว์ไปถึงเอป่ง เอเปก ดังที่ปรารถนาและต้องการได้เลยแม้แต่น้อย...

--------------------------------------------------------------

ด้วยเหตุนี้...สำหรับการด่าว่า ด่าทอ ด่าเช็ด ด่าตะเม็ด ที่จะเริ่มต้นกันในวันนี้ ก็คงแทบไม่ต้องเสียเวลาล้างหู แคะหู รอฟัง รอชมอะไรกันมากมาย คือคงเป็นแค่ หนังตัวอย่าง อย่างที่คุณพี่ โทนี่-โทนาฟ ท่านว่าเอาไว้จริงๆ นั่นแหละ หรือถึงแม้จะต้องรอคอย ลอยคอ ไปถึงช่วง อภิปรายไม่ไว้วางใจ ตามรัฐธรรมนูญมาตรา 151 กันอีกรอบ แต่ถ้าหาก ฝ่ายคลุมเครือ ยังไม่ถึงกับคิดจะเอา ไม่คิดจะ เห็นควรด้วย กับฝ่ายค้านและฝ่ายแค้น ท่านนายกฯ บิ๊กตู่ ของหมู่เฮา ก็ยังน่าที่จะเด้งเชือก ฉากหลบ มุดจั๊กกะแร้ฝ่ายตรงข้าม ตัดเวทีออกมาเต้นย็อกๆ แย็กๆ ได้เช่นเดิม ไม่ว่าจะ สภาฯ ล่ม หรือ ครม.ล่ม อีกซักกี่ครั้ง กี่หน ก็ตามที...

----------------------------------------------------

ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้...จาก Peter T. Mcintyre...“Confidence comes not from always being right but from not fearing to be wrong. – ความมั่นใจ...มิได้เกิดจากการเป็นฝ่ายถูกเสมอ หากเกิดจากการไม่กลัวที่จะเป็นฝ่ายผิด...”

--------------------------------------------------------