อยู่ๆกันไปได้...แต่อยู่ลำบาก!!!

ถ้าหากมันต้องค้างเติ่ง ต้องติดๆ ขัดๆ ไม่สามารถหลุดรอด เล็ดลอด ออกมาจากสัปปายะสภาสถาน หรือสัปปะรังเคยะสถาน ได้เลย ความอยู่-ดี-มีสุข อยู่-เย็น-เป็นสุข ของบรรดาผู้คนทั้งหลายสังคมก็คงมีแต่ต้องถูกลดทอน บั่นทอน ให้ลดน้อยถอยลงยิ่งๆ ขึ้นไปเท่านั้น...

--------------------------------------------------------

ส่วนผู้ที่มีหน้าที่บริหาร จัดการ บ้านเมือง อย่าง รัฐบาล นั้น...ก็อาจยังพอประคองตัวรอดต่อไปได้มั่ง คือไม่ต้องเข้าสภาฯ ไม่ต้องคิดไปโหวตอะไรต่อมิอะไรในสภาฯ เด้งเชือก ฉากหลบ มุดจั๊กกะแร้ฝ่ายตรงกันข้าม ตัดเวทีออกมาเต้นย็อกๆ แย็กๆ ได้เหมือนเดิม อย่างน้อย...ก็คงพอมีโอกาสเอาตัวรอด มีโอกาสและมีเวลาไปต้อนรับแขกบ้าน-แขกเมือง ให้สมกับความปรารถนาและต้องการของตัวเอง ที่ถูกเหมารวมให้กลายเป็น ศักดิ์ศรี ของประเทศทั้งประเทศ หรือไม่ อย่างไร ก็แล้วแต่จะไปคิดๆ กันเอาเองก็แล้วกัน...

---------------------------------------------------------

แต่ถ้าหาก ครม.ล่ม อันนี้...ผู้ที่น่าจะลำบากเป็นอันดับแรก คงหนีไม่พ้นไปจาก รัฐบาล นั่นเอง เพราะสิ่งที่ถือเป็นอำนาจสั่งการ หรือเป็น มติ ครม. นั้น มันอาจไม่เกิดผล หรือไม่อาจส่งผล บังคับใช้ ไปยังผู้ที่อยู่ภายใต้อำนาจรัฐ หรือบรรดา กลไกรัฐ ทั้งหลาย กลายเป็น ยักษ์ที่ไม่มีกระบอง หรือยักษ์ที่ ตากับยาย วานให้เอาเส้นขนไป รีดให้ตรง อะไรทำนองนั้น เรียกว่า...แทบไม่อาจก้าวล่วง ลุล่วง ไปสู่เป้าหมายหรือนโยบายใดๆ ที่เคยตั้งเป้า ตั้งมาตรการ เอาไว้ได้เลย แม้ว่าจะยังพอมีเรี่ยว มีแรง เด้งเชือก ฉากหลบ ซักกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็แล้วแต่...

---------------------------------------------------------

แต่ครั้นเมื่อทั้งสภาฯ ก็ล่ม แถม ครม.ก็ยังดันล่มตามไปซะอีกด้วยต่างหาก ความพยายามรวบรวมพลัง เปล่งพลัง ส่งเสียงโหยหวน ครวญคราง บทเพลงของคุณน้อง อ้อม-สุนิสา สุขบุญสังข์ แบบชนิด... ขอ...อย่ายอมแพ้แอ๊ๆๆๆๆ กันยังไงก็ตาม แม้ว่ายังพอ อยู่ได้ หรือ อยู่ๆ กันไป อีกซักพักใหญ่ๆ แต่มันก็น่าจะหมดรูป หมดทรง หมดราคา ลงไปมิใช่น้อย แม้ว่าจะอาศัย องครักษ์เสื้อแพร ซึ่งมีอยู่จริง-หรือไม่จริง ตามที่อาเฮีย สนธิ ลิ้ม ท่านนึกๆ คิดๆ เอาเองหรือไม่? เพียงใด? ก็เถอะ ออกปฏิบัติการ ไอโอ กันในรูปไหน แบบไหน ก็แล้วแต่ แต่ดูๆ แล้ว...มันน่าจะ อยู่ลำบาก ยิ่งเข้าไปทุกที...

------------------------------------------------------------

คือโดยฉากสถานการณ์ โดยสีสัน บรรยากาศ มันชักจะคล้ายๆ ฝนใกล้ๆ จะตก คนใกล้ๆ จะออกลูก หรือใกล้ๆ จะขี้ราด ยิ่งเข้าไปทุกที โอกาสที่จะขมิบ จะอัด จะอั้น เอาไว้อีกซักพัก หรืออีกกี่เดือน กี่ปี ก็ตามที มันคงต้องหน้าเขียว-หน้าเหลือง หรือดำๆ แดงๆ เป็นจ้ำๆ ไปตลอดทั่วทั้งตัว อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงและปฏิเสธได้เลย ยิ่งการดำรงสถานะ ตำแหน่ง เป็น หัวหน้ารัฐบาล หรือเป็นนายกรัฐมนตรี ตามครรลองแห่งการ...เราจะทำตามสัญญา ขอเวลาอีก 7 ปี-8 ปี มันออกจะหนักไปทาง ขาลอย หรือต้องอาศัยรูตะหมูกผู้อื่น มาเป็นตัวรองรับเอาไว้โดยตลอด ดังนั้น...เมื่อทั้งสภาฯ ทั้ง ครม. ดันออกอาการล่มแล้ว-ล่มอีก กรรมวิธีในแบบ กินยาถ่าย...แล้ววานให้คนอื่นขี้ มันคงไม่น่าจะใช้ได้ต่อไปอีกแล้ว...

------------------------------------------------------

ดังนั้น...สุดท้าย มันจะออกมาในรูปไหน? แบบไหน? ก็ยังยากที่จะคาดเดาได้ สำหรับการเมืองไทยและทิศทางประเทศไทยนับจากวันนี้ไปจนอนาคตเบื้องหน้า เพราะที่แน่ๆ ก็คือ สึนามิทางเศรษฐกิจ มันได้เริ่มก่อตัวให้เห็นเป็นที่ชัดเจนพอสมควรแล้ว รอแต่เพียงเวลาที่มันจะซัดสาดเข้ามาในตอนไหน เมื่อไหร่ เท่านั้นเอง ด้วยเหตุนี้...สำหรับบรรดาผู้รักชาติบ้านเมืองทั้งหลาย พึงต้องทำความเข้าใจให้จงหนัก ว่าการอยู่-การไปของรัฐบาล มันคงไม่ได้เป็นเรื่องสำคัญไปกว่าการอยู่-การไปของ สถาบันทางสังคม ที่ถูกนำไปผูกติดกับความเป็นรัฐบาล จนแยกไม่ออก บอกไม่ถูกกันไปแล้ว ในช่วงนี้...

------------------------------------------------------

ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้จาก Anon... “Any time you think you have influence, try ordering around someone else’s dog. – เมื่อใดที่ท่านคิดว่าตัวเองมีอำนาจและอิทธิพล ก็ลองสั่งให้สุนัขผู้อื่นทำตามคำสั่งของท่านดูสิ...”.

------------------------------------------------------