ลิ้นงู...ที่อยู่ในปากงู!!!

อันนี้นี่แหละ...ที่แทบไม่ต่างอะไรไปจากสายน้ำ หรือระดับ คลื่นสึนามิ สองสาย มาบรรจบพบกันแบบพอดิบพอดี จนน่าจะยากส์ส์ส์เอามากๆ สำหรับการคลี่คลาย แก้ปัญหา การสลายความยุ่งเหยิงต่างๆ นานา ไม่ให้ถึงขั้นต้องฉิบหาย-วายวอด หาเศษ หาซาก แทบไม่ได้ ยิ่งถ้าหาก อำนาจรัฐ ตลอดไปจน กลไกของรัฐ ออกไปทาง มือใหม่-หัดขับ ขณะที่ท้องถนนเต็มไปด้วยความสับสน อลหม่าน หาสัญญาณไฟจราจรแทบไม่เจอ หรือแทบไม่มี กฎ-ระเบียบ-กติกา ไม่มี ธรรมอำไพ พอที่จะให้เป็นที่ยึดเหนี่ยว ยึดถือ อีกต่อไปแล้ว โอกาสที่จะ บรรลัย...แน่นอน!!! ย่อมมีความเป็นไปได้สูงเอามากๆ...

คือไม่รู้ว่าจะมีโอกาส โชคดี...ที่ตายก่อน หรือจะต้องนอนเบิ่งตาดูความพังพินาศ ฉิบหาย แบบชนิดต่อหน้า-ต่อตา หรือแบบมิอาจช่วยเหลือ ช่วยเยียวยาใดๆ ได้เลย กระทั่งจะส่งเสียงร้องครวญๆ ครางๆ ว่า... ช่วยหามลุง...ไปตีกะมันที!!! อะไรประมาณนั้น ก็น่าจะแทบไม่ก่อให้เกิด ประโยชน์ แทบไม่ได้ช่วยให้ แนวโน้มแห่งความฉิบหาย พอจะทุเลา เบาบาง ลงมาได้เลยแม้แต่น้อย อันเนื่องมาจากโดย เงื่อนไข และ เหตุปัจจัย มันได้เป็นตัวกำหนดเอาไว้แล้วว่า คงหนีไม่พ้นต้องยุ่งฉิบหาย-ยุ่งตายห่า ไปจนกว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะ เข้าที่-เข้าทาง ด้วยตัวของมันเอง...

แต่ก็นั่นแหละ...โดย กฎเหล็กแห่งธรรมชาติ อีกเช่นกัน ที่ได้แสดงให้เห็นถึงข้อพิสูจน์และประจักษ์พยานอันเด่นชัด ว่ายิ่ง มืด ยิ่งขึ้นเท่าไหร่? ก็เท่ากับยิ่งใกล้ สว่าง ยิ่งเข้าไปเท่านั้น แม้ว่าความยุ่งยาก ยุ่งเหยิง ไม่ว่าของ บ้านเรา-บ้านเขา หรือของโลกทั้งโลก มันจะเป็นอะไรที่แทบหาทางแก้ไข เยียวยา แทบไม่ได้ แต่บรรดาความมืดทั้งหลายที่ยิ่งมืดเข้าไปทุกที ก็คงหนีไม่พ้นต้องนำไปสู่ความสว่างกันจนได้นั่นแหละทั่น!!! ถึงช่วงอรุณฤกษ์ เบิกฟ้า ของวันใหม่ วันที่ฟ้าเป็นสีทองผ่องอำไพ วันที่ความถูกต้อง-เป็นธรรม หรือวันที่ ศีลธรรม หวนคืนกลับมา ไม่ว่าก่อนหรือหลัง โลกาจะวินาศ ลงไปต่อหน้า-ต่อตา...

ด้วยเหตุนี้...แม้ว่าอะไรมันจะยุ่งๆ จนยากที่จะแก้ไข เยียวยาได้ ในจังหวะนี้ หรือในช่วงระยะนับต่อจากนี้ แต่ด้วยความเชื่อมั่นใน กฎเหล็กแห่งธรรมชาติ ที่เริ่มตลกผลึกจนกลายเป็น ศรัทธา ไปแล้วก็ว่าได้ เลยทำให้ไม่ถึงกับต้องเกิดอาการ กระเพื่อม หรือสั่นไหว ไปกับสิ่งต่างๆ หรือฉากสถานการณ์ต่างๆ ที่กรูเข้ามา ปรุงแต่ง อารมณ์-ความรู้สึก กันในแต่ละห้วง แต่ละระยะ จากผู้ที่เคย ซน จนเป็นเหตุให้ต้องเข้าไปเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เป็น ปัญหา บางเรื่อง บางราว ในบางช่วง บางระยะ แต่มาถึงบัดนี้...จะด้วยอาการตกผลึก หรือจะด้วยเหตุผลกลใดก็แล้วแต่ กลับทำให้เกิดความรู้สึกว่า...มันเป็นเช่นนั้นเอง มันเป็นพรรค์แหละ ขึ้นมาซะดื้อๆ!!!

และจะด้วยความรู้สึกที่ว่า หรือไม่? อย่างไร? ก็มิอาจสรุปได้ แต่ก็พอช่วยให้เกิด ความสงบ-ความเย็น ขึ้นมาได้พอประมาณ แม้ว่า บ้านเขา-บ้านเรา ชักจะร้อนแสนร้อน หรือชักจะสับสน อลหม่าน ปั่นป่วน วุ่นวาย ยิ่งเข้าไปทุกที แต่อย่างที่ น้าเนาว์ของเราเอง (เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์) กวีโป๋อ่าว สดๆ ร้อนๆ ท่านได้นำเอาคำพูดของอภิมหาพระ ท่านพุทธทาสภิกขุ มาชี้แนะ ชี้นำ ไว้ในวงเหล้าตั้งแต่หลายต่อหลายสิบปีมาแล้วนั่นแหละว่า ภายใต้ฉากสถานการณ์ทำนองนี้ ควรที่ต้องพยายามทำตัวให้เหมือน ลิ้นงู...ที่อยู่ในปากงู นั่นแหละถึงจะเข้าท่าที่สุด คือไม่ถึงกับต้องถูกเขี้ยวพิษ ถูกขบ ถูกกัด อะไรกันมากมาย และคงต้องยอมรับอย่างมิอาจปฏิเสธได้เลยว่า ไปๆ-มาๆ...มันชักจะจริงอย่างที่ น้าเนาว์ เขาว่าเอาไว้จริงๆ!!!.