ผู้ชนะที่แพ้ทุกสงคราม

"ปิยบุตร" แนะไปตายหมู่อีกรอบ

"...ช่องทางการต่อสู้ในระบบสถาบันการเมืองในระยะเฉพาะหน้า

ในระยะเฉพาะหน้า ประชาชนอาจยังอ่อนล้าจาก 'นิติสงคราม' และปัญหาทางเศรษฐกิจ การชุมนุมอาจยังไม่ลุกลาม

ผู้แทนราษฎรต้องใช้อำนาจที่ตนมี ผลักดันวาระในสภา เพื่อแปลงเจตจำนงของประชาชนให้บังเกิดผล

ผมเห็นว่า ผู้แทนราษฎรต้องตอบโต้ศาลรัฐธรรมนูญ และกระบวนการยุบพรรคกลับไป ดังนี้

๑.เสนอร่างรัฐธรรมนูญแก้ไขเพิ่มเติม เปลี่ยนองค์ประกอบและที่มาของตุลาการศาลรัฐธรรมนูญ หรือยกเลิกศาลรัฐธรรมนูญ เพื่อตั้งองค์กรใหม่ทำหน้าที่แทน

๒.เสนอร่าง พ.ร.ป.ศาลรัฐธรรมนูญและวิธีพิจารณาคดีรัฐธรรมนูญ ยกเลิกความผิดฐานละเมิดอำนาจศาลรัฐธรรมนูญ

๓.เสนอร่าง พ.ร.ป.พรรคการเมือง ยกเลิกการยุบพรรคการเมือง

ผู้แทนราษฎรผู้ถืออำนาจแก้ไขรัฐธรรมนูญ อำนาจตรากฎหมาย แทนประชาชน ต้องใช้อำนาจเหล่านี้ ตามกระบวนการ ตามระบบ ต่อสู้กลับไปครับ..."

ถ้าเชื่อ "ปิยบุตร" ก็นับหนึ่งเลยครับ

แต่...จะบอกว่า "ปิยบุตร" คือแม่ทัพที่แพ้ทุกสงคราม!

พิจารณาแล้ว ๓ ข้อที่ว่านี้ กลั่นมาจากความคับแค้น เจ็บใจ ที่พรรคก้าวไกลถูกยุบ

และอยากจะเล่นงานศาลรัฐธรรมนูญกลับ

อารมณ์ล้วนๆ

คิดจนเลอะไปหมด

แก้ข้อ ๑ ข้อเดียวจบ เลิกศาลรัฐธรรมนูญแล้วจะต้องไปแก้ ความผิดฐานละเมิดอำนาจศาลรัฐธรรมนูญ หาพระแสงอะไรล่ะครับ

นี่ไงครับ ถึงได้บอกว่าโกรธจนเลอะเทอะไปหมด         

ทำงานใหญ่ใจต้องนิ่งกว่านี้

ในมุมหนึ่ง พรรคก้าวไกลคือความสูญเปล่าของการเมืองไทย

ประชาชน ๑๔ ล้านเสียงเลือกมา หวังให้พรรคก้าวไกลได้บริหารประเทศ ช่วยฟื้นฟูเศรษฐกิจ ทำให้ประชาชนมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น

แต่กลายเป็นเหมือนม้าวิ่งออกจากซอง มุ่งไปที่การแก้ ม.๑๑๒ อย่างเดียวเท่านั้น

หนักหนาสาหัสถึงขั้น ไม่ได้แก้ ม.๑๑๒ ไม่ยอมเป็นรัฐบาล

๑๔ ล้านเสียงที่เลือกพรรคก้าวไกล เพื่อให้แก้ ม.๑๑๒ เพื่อเปิดทางล้มล้างสถาบันพระมหากษัตริย์นั้นมีกี่เสียง

ต้องการแบบนี้หมดทั้ง ๑๔ ล้านเสียงจริงหรือเปล่า

ขนาดแถลงการณ์โดยโฆษกกระทรวงการต่างประเทศสหรัฐ ยังเอาไปกล่าวอ้าง

"คำตัดสินนี้ลิดรอนสิทธิของชาวไทยกว่า ๑๔ ล้านคน"

แล้วอีก ๒๓ ล้านคน ที่เลือกพรรคการเมืองอื่น ไม่มีสิทธิไม่มีเสียงในประเทศไทยเลยหรืออย่างไร

การยุบพรรคก้าวไกล มันมากกว่าการยุบพรรค อเมริกาก็รู้ดีว่า เป้าหมายสุดท้ายของพรรคก้าวไกลคืออะไร

ก็อย่างที่ทราบกัน เนื้อหาการแก้ ม.๑๑๒ ของพรรคก้าวไกล คือการลดบทบาทสถาบันพระมหากษัตริย์ในการปกครองระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข

การตัดขาดไม่ยึดโยงระหว่างสถาบันพระมหากษัตริย์กับความมั่นคงของรัฐ ก็เท่ากับการเปลี่ยนระบอบการปกครอง จากระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข เป็นระบอบประชาธิปไตยที่ไม่มีพระมหากษัตริย์

นี่คือสาระสำคัญในการแก้ ม.๑๑๒ ของพรรคก้าวไกล

ที่ศาลรัฐธรรมนูญวินิจฉัยยุบพรรคก้าวไกลนั้น ไม่ใช่เรื่องแก้ ม.๑๑๒ ไม่ได้

แต่จะแก้ ม.๑๑๒ ตามเนื้อหาสาระของพรรคก้าวไกล ไม่ได้

ทั้ง "ปิยบุตร-พิธา-ชัยธวัช" ออกมาพูดสวยหรู การแก้ ม.๑๑๒ จะช่วยให้สถาบันพระมหากษัตริย์ดำรงอยู่คู่ประเทศไทยตลอดไป

เห็นประชาชนกินหญ้าหรือครับ

แค่พรรคก้าวไกลต้องการให้สำนักพระราชวังเป็นผู้ฟ้องคดี ม.๑๑๒ ก็ชัดเจนแล้วว่า ต้องการให้สถาบันพระมหากษัตริย์เป็นคู่ขัดแย้งโดยตรงกับประชาชน

ลองนึกภาพตามนะครับ พรรคก้าวไกลแก้ลดโทษหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ เท่ากับหมิ่้นประมาทบุคคลธรรมดา

ยกเว้นความผิด กรณีติชม แสดงความคิดเห็น หรือแสดงข้อความโดยสุจริต เพื่อรักษาไว้ซึ่งการปกครองในระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข เพื่อธำรงไว้ซึ่งรัฐธรรมนูญ หรือเพื่อประโยชน์สาธารณะ

ที่ผ่านมา ด้อมส้ม สามนิ้ว ติชม สุจริต อย่างนั้นหรือ

อาฆาตมาดร้าย ด้วยอารมณ์ที่รุนแรงเกือบทั้งสิ้น

จะให้สถาบันพระมหากษัตริย์ชนกับประชาชนโดยตรง แล้วนักการเมืองนั่งดูในห้องแอร์เก็บเกี่ยวคะแนนนิยมอย่างนั้นหรือ

เรื่องนี้อเมริการู้ครับ ถึงได้พุ่งเข้ามาเสือก เพื่อหวังประโยชน์ในการเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้นเช่นกัน

นักวิชาการภูธร ออกมาเขย่า บอกว่าในโซเชียล ๒๐ ล้านคน พร้อมสนับสนุนพรรคใหม่ของพรรคก้าวไกล

นับเป็นเรื่องน่ายินดีครับ อยากให้ชนะการเลือกตั้งถล่มทลายตั้งรัฐบาลพรรคเดียว จะได้เปิด "นิติสงคราม" เต็มรูปแบบ

เป็นนิติสงครามที่ก่อขั้นโดย พรรคที่ยังไม่รู้ชื่อในขณะนี้

ยกเลิกศาลรัฐธรรมนูญ

ยกเลิก ม.๑๑๒

อย่าลืมเสียล่ะ ได้เป็นรัฐบาลเมื่อไหร่ ลงมือทันที

แสดงให้ด้อมสามนิ้วได้เห็น                   

นิติสงคราม ที่จะนำไปสู่สงครามกลางเมือง

ไม่ได้ขู่ แค่จะบอกว่าคนเห็นต่างจำนวนมหาศาลเขาก็มีความคิดความอ่าน

อย่าประเมินผู้อื่นต่ำเกินไป!

เอาไว้พรรคก้าวไกลเป็นรัฐบาลเมื่อไหร่ สถานการณ์จะสุกงอมโดยอัตโนมัติ

ถึงเวลานั้นจะพบความจริงว่า โลกในตำรา กับโลกความเป็นจริง แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

แต่วันนี้ขออย่างเดียว เรียนรู้รักษาพรรคของตัวเองเอาไว้ให้ได้

ก่อนที่จะริบริหารประเทศ.