ว่าด้วยอาการ'หมดมุก'ไปด้วยกันทุกฝ่าย

เพราะสถานการณ์บ้านเมือง สถานการณ์ความเป็นไปของโลก มันชักจะอับตัน ตีบตัน หรือไม่? เพียงใด? ก็มิอาจสรุปได้ แต่โดยการแสดงออกถึงความคิด ความอ่าน ความรู้สึกนึกคิดที่ถูกนำมา โพสต์ มา แชร์ ในพื้นที่เฟซบุ๊กทั้งหลาย มันออกจะหนักไปทาง จืดสนิทติดทนนาน หรือ จืดสนิทศิษย์ส่ายหน้า อย่างมิอาจปฏิเสธ...

คือไม่ได้พยายามนำเสนออะไรที่แปลกๆ-ใหม่ๆ ที่น่าคิด น่าสะกิดใจ ที่พอหยิบเอามาเป็นแนวคิด แนวทาง เป็นข้อถกเถียง อภิปราย แบบเป็นเรื่อง-เป็นราวได้เลยแม้แต่น้อย บางรายที่ขยันโพสต์ ขยันแชร์ แบบชนิดวันละ 3 เวลาหลังอาหาร ก็ดูจะหันไปหยิบเอาเรื่องอุจจาระสุกรรา-อุจจาระสุนัขแห้ง มายัดๆ ใส่ๆ ไว้เป็น ขยะอิเล็กทรอนิกส์ ของใคร-ของมันไปตามสภาพ เอารูปวิว รูปดอกไม้ รูปผลหมากรากไม้ รูปผีเสื้อ รูปนก รูปนั่น-รูปนี่ ฯลฯ มาใช้เป็นตัวสะท้อน รสนิยมวิไล ของตัวกู-ของกูไปตามมีตามเกิด บางรายไปคว้าคลิปวิดีโอประเภทซ้ำๆ ซากๆ มาโพสต์ มาแชร์ แบบให้ผ่านหู-ผ่านตาไปวันๆ บางรายก็หันไป เซลฟี อวดโชว์รูปภาพ รูปร่าง หน้าตาของ ตัวกูเอง ไม่ว่ามุมก้ม มุมเงย มุมหงาย ทั้งที่ เหี่ยวแสนเหี่ยว ไม่ได้ก่อให้เกิดแรงกระตุ้น แรงจูงใจใดๆ ต่อผู้พบ-ผู้เห็น เอาเลยแม้แต่น้อย...ฯลฯลฯ...

ส่วนผู้ที่อาจ เบื่อหน่าย กับการแสดงออกในพื้นที่ดังกล่าว ก็หยุดโพสต์ หยุดแชร์ เอาดื้อๆ!!! บางรายไม่ได้คิดจะพูดอะไร ไม่ได้คิดเคลื่อนไหวใดๆ นับเป็นปีๆ หรือ 5-6 ปี ไปจนถึงเกือบสิบๆ ปีเอาเลยก็มี จนอดที่จะเกิดความห่วงหา อนาทร ไม่รู้ว่าจะตายโหง-ตายห่าไปแล้วหรือไม่? ประการใด? แต่ประเภทที่ยังชอบพูด ชอบแสดงออก โดยเฉพาะในเรื่องราวร้อนๆ ประเภทเรื่องการบ้าน-การเมือง เรื่องความเป็นไปของสังคม-ของโลก ส่วนใหญ่...ยังไม่ทันได้อ้าปาก ก็พอรู้ๆ ว่าจะพูดเรื่องอะไร? หรือพูดออกมาในแนวไหน? เพราะต่างหนักไปทางซ้ำๆ ซากๆ ส้มๆ-แดงๆ เขียวๆ-เหลืองๆ ทั้งที่โลกทั้งโลก หรือทั้งบ้าน-ทั้งเมือง ต่างดำมิดหมี หรือมืดสนิท จนแทบไม่เห็น แสงสว่าง ใดๆ เอาเลยแม้แต่นิด...

อาการ หมดมุก เหล่านี้...มันเลยทำให้บรรยากาศของบ้านเมือง หรือของโลก ยิ่งดูซึมกระทือยิ่งขึ้นไปใหญ่ ไม่มีอะไรแปลก ไม่มีอะไรใหม่ หรือกระทั่งไม่มีอะไรที่ สร้างสรรค์ อันเป็นตัวช่วยกระตุ้น ช่วยสร้างแรงจูงใจ ในการ มีชีวิตอยู่ ได้มากมายซักเท่าไหร่นัก บรรยากาศในแบบ ดอกไม้ร้อยดอกบานประชัน-แข่งขัน อยู่ตามสวนเล็ก-สวนน้อย ดูๆ มันจะ หายเกลี้ยง!!! ไปจากวิถีชีวิตของผู้คนตอนไหน? เมื่อไหร่? ก็มิอาจสรุปได้ ทั้งที่อาณาเขตพื้นที่ในการแสดงออกต่างมีอยู่เยอะแยะมากมายชนิดไม่ว่าพันธุ์ไหนต่อพันธุ์ไหน ต่างมีสิทธิ์งอกเงย งอกงาม ได้เสมอๆ แต่สวนดอกไม้แต่ละสวนกลับดูแห้งแล้ง แห้งโหย โรยแรง เต็มไปด้วย วัชพืช ที่กลายเป็นเสมือนอาหารหลัก-อาหารว่าง ของประดา คนรุ่นใหม่ ทั้งหลายกันไปแทนที่...

แต่ก็นั่นแหละ...จะไปโทษคนแก่-คนชรา ว่าไม่คิดจะ สร้างสรรค์ ไม่คิดจะสร้างผลงานแปลกๆ ใหม่ๆ อะไรเอาไว้เลย ก็คงลำบาก เพราะขนาด อภิมหาพระ อย่างท่านอาจารย์ พุทธทาสภิกขุฯ ในช่วงบั้นปลายชีวิตของท่าน หรือหลังจากที่ได้สั่งสอน เทศนา เรื่องโน้น-เรื่องนี้ มาไม่รู้จะกี่ร้อย-กี่พันเรื่อง ไม่ว่าเรื่องที่สุดแสนสลับซับซ้อน อย่างเรื่อง ไกวัลยธรรม เรื่อง อตัมมยตาประทีป เรื่อง อิทัปปัจยตา-ปฏิจจสมุปบาท ฯลฯ นับจากนั้นอีกไม่กี่เดือน-กี่ปีก่อนถึงกาลมรณภาพ สิ่งที่ท่านยังคง เทศนา ดูเหมือนเหลืออยู่แค่คำพูดประมาณ 4 พยางค์เท่านั้น นั่นคือ... อย่า-เห็น-แก่-ตัว ที่ถูกนำมาพูดซ้ำ-พูดซาก จนเหมือนกับไม่มีอะไรใหม่ ไม่มีอะไรที่พอจะสร้างสรรค์ต่อไปได้อีกแล้ว โดยอาจเพราะถ้อยคำที่ว่า เป็นอะไรที่ครอบคลุมไปถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านได้เทศนา สั่งสอน ไว้ก่อนหน้านี้ก็อาจเป็นได้...

ด้วยบรรยากาศทำนองนี้...เลยทำให้อดนึกถึงข้อความใน พระคัมภีร์ไบเบิล บท ปัญญาจารย์ อันว่าด้วยคำสั่ง คำสอน ของ ปัญญาจารย์...ผู้เป็นเชื้อสายของดาวิด กษัตริย์แห่งเยรูซาเลม ขึ้นมามิได้ ที่ออกอาการ หมดมุก มาตั้งแต่ไม่รู้จะกี่ร้อยกี่พันปีมาแล้ว เนื่องจากตระหนักว่า ภายใต้ดวงอาทิตย์นี้...ไม่มีอะไรใหม่ หรือ “ชาติพันธุ์หนึ่งล่วงไป-และอีกชาติพันธุ์หนึ่งก็มา แต่แผ่นดินโลกคงเดิมอยู่เป็นนิตย์ ดวงอาทิตย์ขึ้น-และดวงอาทิตย์ตก แล้วรีบไปถึงที่ซึ่งขึ้นมานั้น ลมพัดไปทางใต้แล้วเวียนกลับไปทางเหนือ พัดเวียนไป-เวียนมา แล้วก็พัดกลับไปทางเวียนของมัน ฯลฯ” จนต้องเอ่ยคำว่า “อนิจจัง-อนิจจัง-สารพัดจะอนิจจังไปด้วยกันทั้งนั้น” แต่สุดท้าย...ก็ยังเห็นช่อง-เห็นทาง พอที่จะชี้แนะ ชี้นำ บรรดา คนรุ่นใหม่ หรือผู้ที่เกิดมาภายหลังทั้งหลาย ด้วยข้อความที่คิด น่าสะกิดใจมิใช่น้อย นั่นคือที่สรุปไว้ว่า... “คนเร็ว-ไม่ชนะการวิ่งแข่งเสมอไป ฝ่ายมีกำลัง-ไม่ชนะสงครามเสมอไป คนฉลาด-ไม่รับประทานเสมอไป คนมีความเข้าใจ-ไม่ร่ำรวยเสมอไป ผู้เชี่ยวชาญ-ไม่ได้รับความโปรดปรานเสมอไป เพราะวาระและโอกาสย่อมมีมาถึงเขาทุกคน โดยผู้ที่ไม่รู้วาระของตน ไม่ต่างไปจากปลาที่ติดอวนฉันใด นกที่ติดอยู่ในบ่วงแร้วฉันใด บรรดาบุตรมนุษย์ย่อมถูกวาระอันร้ายกาจดักจับติดโดยฉับพลันฉันนั้น!!!”.