“โลกนี้คือละคร”!

นี่..อ่านบรรยายไปพร้อมๆ กับนึกถึงฉาก “สมบัติ เมทะนี” ตอนถูกควบคุมตัวไปเข้า “คุกตะรูเตา” ในหนัง “นรกตะรูเตา” ไปด้วยก็จะเห็นภาพ-ได้อารมณ์ประมาณนั้น!

ครับ..เรื่องราว-วีรกรรมของ “แป้ง นาโหนด” นี้ ถ้าเป็นฮอลลีวูดก็คงแย่งกันทำเป็นหนังให้วุ่นกันไปแล้ว แต่บ้านเราไม่รู้ผู้สร้าง-ผู้กำกับท่านใดสนใจบ้างหรือไม่?

หรือจะมีใครซุ่มสร้างเรื่อง-เขียนบทเอาไว้แล้ว ก็เตรียมรับทรัพย์ได้เลย เพราะเข้าฉายเมื่อไหร่คงจะสนุกเป็นบ้า..ว่ามั้ย?

อ้อ..แต่เรื่องนี้ไม่สนุกและไม่ได้บ้า ก็ที่นายปิยบุตร แสงกนกกุล ได้โพสต์วันก่อนนู้นไงว่า.. “เปลืองงบประมาณแผ่นดิน เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีการสื่อสารกว้างไกล ค้นคว้าเองก็ได้

หรือเชิญผู้เชี่ยวชาญจากต่างประเทศมาบรรยายก็ได้ ควรยกเลิกการดูงานต่างประเทศเสีย

หากยังไม่ยกเลิก ต้องควบคุมเคร่งครัด ตัดลดงบ ห้ามไปซ้ำซ้อน เวียนประเทศในยุโรปอยู่ไม่กี่ประเทศ ประเภทปีที่แล้วคณะนี้ไป ปีนี้อีกคณะหนึ่งไป

หรือเลือกประเทศที่ สส.อยากไปเที่ยว มากกว่าคิดเรื่องภารกิจ และเมื่อไปแล้ว ต้องทำรายงานการค้นคว้าด้วย อยากเห็น สส.ก้าวไกล ทำเป็นตัวอย่างครับ

ถ้า สส.ก้าวไกล ทั้งพรรค ประกาศไม่ไปดูงานต่างประเทศ และรณรงค์ให้ยกเลิกงบส่วนนี้ จะดียิ่ง และยังช่วยกดดันไปยัง สส.พรรคอื่นด้วย

ลองจัดแบบทดสอบ หรือสัมภาษณ์ถาม สส.เรียงคนมั้ยครับว่าไปแล้วได้อะไรมา เริ่มจาก สส.ก้าวไกลก่อนก็ได้ครับ เรียกมาถามเรียงคนเลย

ไปแล้วได้อะไรกลับมา เงินจ่ายไปเท่าไรต่อหัว แล้วเคยสงสัยมั้ยครับ ทำไมเลือกไปกันแต่ประเทศในยุโรป

ผมว่า ถ้ากล้าหาญพอ สส.ควรยอมรับกันเถอะว่า นี่คือการใช้โอกาส “ดูงาน” แล้วได้ไปเที่ยวฟรีด้วยภาษีประชาชน

สส. 500 คน ตีกลมๆ ตกคนละ 5 แสน ผมไม่อยากเห็น สส.ก้าวไกลเข้าไปร่วมธรรมเนียมแบบนี้”

ก็..เป็นความจริงที่ไม่มีใครปฏิเสธได้ และก็เป็นความจริงอันขื่นขม-เจ็บปวดของประชาชนผู้ที่เสียภาษีทุกบาท-ทุกสตางค์!

 และไม่ว่าเจตนานายปิยบุตรต้องการจะ “ตีวัวกระทบคราด” ด้วย สส.ก้าวไกลก็ไปดูงานต่างประเทศด้วยเช่นกันหรือไม่ก็ตาม

ผมก็ให้เห็นด้วย และขอชื่นชมที่นายปิยบุตรได้ช่วยทั้งประจาน และกระตุ้นเตือนนักการเมืองด้วยกันได้เกิดสำนึก

ซึ่งก็ได้แต่หวัง “สส.ก้าวไกล” คนกันเอง จะน้อมรับฟัง และ “สนองตอบ” ด้วยการประกาศเป็นสัญญา..จะเลิกดูงานต่างประเทศ เพื่อให้เป็นแบบอย่างในเร็ววัน!

แต่..นั่นแหละ ขึ้นชื่อ “นักการเมือง” ไม่ว่าจะสายพันธุ์ไหน เห็นจะฝากความหวังอะไรได้ยาก ขนาดคน (ป่วย) ที่ประกาศล้างมือในอ่างทองคำ..

แค่ผู้มีอำนาจเอ่ยปากชวนคำสองคำ ก็ยอมตระบัดสัตย์ ถ่อสังขารเดินกระย่องกระแย่งกลับเข้าทำเนียบฯ แบบไม่แคร์-ไม่สนคนนินทา!

และที่น่าสังเวชใจ ตัวเองต้องเดือดร้อน ต้องมาเหนื่อยกับการชี้แจงข้อหา “ร่ำรวยผิดปกติ” เอาตอนแก่..

เฮ้อ..จริงแท้.. “โลกนี้คือละคร”!.

สันต์ สะตอแมน