จากสงครามเวียดนามถึงสงครามอิสราเอล-ฮามาส

อันเป็นอะไรที่ทั้งเท่ ทั้งเก๋ และลึกซึ้ง ดื่มด่ำ เอามากๆ หรือแม้แต่ในวงข้าว-วงเหล้า ได้ยินคุณพี่ ซูจี หว่องเด๊ะ (สุจิตต์ วงษ์เทศ) ท่านเล่าถึงครั้งที่ได้ไปเยี่ยมอาจารย์ ปรานี วงษ์เทศ ที่มหาวิทยาลัยในอเมริกา ได้เห็นบรรดานักศึกษาอเมริกันส่งเสียงตะโกนในขณะเดินขบวนประท้วงสงครามเวียดนาม ว่า... โฮ-โฮ-โฮ...โฮจิมินห์-เหงียน ทิ บินห์ ชนิดแทบถือเป็น คำขวัญ ของผู้ประท้วงเอาเลยถึงขั้นนั้น ยิ่งทำให้เกิดความรู้สึกว่าสงครามเหล่านั้น ไม่น่าจะเข้าท่า เข้าเรื่อง ไปด้วยกันทั้งสิ้น...

และจากอารมณ์-ความรู้สึกทำนองนี้นี่เอง...ที่ทำให้บรรดาคนหนุ่ม-คนสาวจำนวนไม่น้อยในบ้านเรา ค่อยๆ ยกระดับพัฒนาตัวเองไปเป็นสิ่งที่เรียกๆ กันว่า ฝ่ายซ้าย คือไม่ใช่แค่เริ่มไว้ผมยาว สะพายย่าม ใส่เสื้อยับ ลากรองเท้าแตะ อะไรต่อมิอะไรแต่เพียงเท่านั้น แต่ยังเริ่มคิด เริ่มสนใจ ว่าอะไรคือสิ่งที่ ถูกต้อง-เป็นธรรม อะไรควรสนับสนุน ส่งเสริม และอะไรควรที่จะปฏิเสธและต่อต้าน หรืออาจพูดได้ว่า...ด้วยการส่งมอบ อารมณ์-ความรู้สึก ระหว่างกันและกันของคนหนุ่ม-คนสาวชาวอเมริกันกับคนหนุ่ม-คนสาวชาวไทย ที่เป็นไปแบบข้ามฟ้า ข้ามประเทศ และข้ามโลกในช่วงระยะนั้น ได้ก่อให้เกิดสิ่งใหม่ๆ ที่นำมาสู่ ความเปลี่ยนแปลง ในหลายต่อหลายเรื่อง ไปแทบจะทั่วทั้งโลกเอาเลยก็ว่าได้...

อย่างไรก็ตาม...สำหรับการลุกฮือขึ้นมาประท้วง ต่อต้าน สงครามอิสราเอล-ฮามาส ของบรรดาคนหนุ่ม-สาวชาวอเมริกันในช่วงระยะนี้ แม้ว่าหลายสิ่งหลายอย่าง อาจมีกลิ่นอายไม่ต่างไปจากครั้งการต่อต้าน สงครามเวียดนาม ของพวกรุ่นพ่ออยู่ไม่น้อย ไม่ว่าการแพร่ระบาดของความรู้สึกอึดอัด-ขัดข้องใจ ต่อการ สังหารหมู่ หรือการ ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ พลเรือนผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ชาวปาเลสไตน์โดยกองทัพอิสราเอลไปแล้วถึง 3 หมื่นเกือบ 4 หมื่นคน ที่ปะทุลุกลามไม่ต่างจากประกายไฟไหม้ลามทุ่งไปแทบจะทั่วทุกมหาวิทยาลัยในอเมริกา เลยไปถึงบรรดาคนหนุ่ม-คนสาวในยุโรปอีกหลายต่อหลายประเทศ มีการจัดตั้งแคมป์ขึ้นภายในรั้วมหาวิทยาลัย หรือแม้จะถูกจับ ถูกปราบ ถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจไล่ทุบ ไล่กระทืบ จับกุมคุมขังไปแล้วนับร้อยๆ แต่ก็มิอาจคลี่คลายความอึดอัด-ขัดข้องใจเหล่านี้ได้เลยแม้แต่น้อย มีแต่จะยิ่งเพิ่มกับเพิ่มยิ่งขึ้นไปใหญ่...

แต่ก็นั่นแหละ...โดยสีสัน บรรยากาศ บางสิ่งบางอย่างก็อาจผิดแผก แตกต่าง กันไปอยู่บ้าง เช่นบรรดา คนดัง หรือศิลปินนักร้อง นักแสดงดังๆ ที่เคยออกมายืนหยัดเคียงบ่า-เคียงไหล่เคียงข้างคนหนุ่ม-คนสาว เหมือนดังยุค Woodstock อะไรทำนองนั้น นับวัน...มันจะ หายเกลี้ยง ไปจากสังคมอเมริกันยิ่งเข้าไปทุกที อีกทั้งบรรดาคนหนุ่ม-คนสาวอีกเป็นจำนวนไม่น้อย ที่ไม่ได้คิดจะให้ความสนใจกับเรื่องความผิด-ความถูก หรือความถูกต้อง-เป็นธรรมใดๆ เอาเลยแม้แต่น้อย แต่กลับหันไปก้มๆ-เงยๆ จิ้มๆ-ทิ่มๆ อยู่กับโทรศัพท์มือถือ หรือหน้าจอคอมพิวเตอร์แบบของใครก็ของมัน เผลอๆ...หันไป ระบายออก ดังที่อาจารย์มหาวิทยาลัยนิวยอร์ก นาย Scott Galloway ได้ออกมากล่าวหาบรรดาผู้ต่อต้านสงครามอิสราเอลเอาไว้นั่นแหละว่า เป็นเพราะ มีเซ็กซ์น้อย เลยเกิดความอัดอั้น-ตันใจ จนต้องหลั่งออกมาด้วยการ Anti-Semitism อะไรไปโน่น...

หรือพูดง่ายๆ ว่า...ไม่ว่าช่วงการ ต่อต้านสงครามเวียดนาม หรือช่วงการ ต่อต้านสงครามอิสราเอล-ฮามาส นั้น มันคงไม่ได้มีความผิดแผก แตกต่าง กันไปกี่มาก-น้อย ในแง่ของความถูกต้อง-เป็นธรรม หรือในแง่ สัจธรรม ที่ย่อมมีอยู่หนึ่งเดียว ไม่ว่า กาลเวลา จะเปลี่ยนแปรไปในแง่ไหนต่อแง่ไหน แต่สิ่งที่อาจผิดแผก แตกต่าง กันไปมั่ง ก็คือกระบวนการในการส่งมอบ ส่งต่อ บรรดาอารมณ์-ความรู้สึกที่เกี่ยวข้อง พัวพัน อยู่กับสิ่งเหล่านี้ อันนี้นี่แหละ...ที่อาจเป็นไปแบบคนละเรื่อง-คนละม้วน หรืออาจยากลำบากเอามากๆ ในการสืบทอด สืบสานเจตนารมณ์ อุดมคติและปณิธาน ระหว่างคนรุ่นหนึ่งกับคนอีกรุ่นหนึ่ง จนทำให้ความถูกต้อง-เป็นธรรมใดๆ ก็ตาม ค่อยๆ เลือนหายไปจากสังคมแต่ละสังคม หรือกลายเป็นสิ่งที่ ไม่มีอยู่จริง อันอาจส่งผลให้โลกทั้งโลก ต้องกลายเป็นที่อยู่ ที่สิงสถิต ของสัตว์ป่า สัตว์เดียรัจฉาน หรือของผู้ที่ถือว่า กู...คือความถูกต้อง ไปด้วยกันทั้งสิ้น!!!

ไม่เว้นแม้แต่ สังคมไทย ของหมู่เฮาทั้งหลาย...ที่แม้ว่า สัจธรรม อันมีอยู่เพียงหนึ่งเดียว และมีความเป็น สากล อยู่ภายในตัว แต่อาจด้วยเหตุเพราะศีลธรรม คุณธรรม มโนธรรม จริยธรรม ฯลฯ หรืออะไรธรรมๆ ก็แล้วแต่ มันออกจะต่ำเตี้ย เรี่ยดิน ลงไปทุกที กระบวนการส่งมอบอารมณ์-ความรู้สึกของคนในแต่ละรุ่น เลยออกจะลำบาก ยากเย็น ยิ่งขึ้นไปเท่านั้น เกิดการแปลความ ตีความ ไปในแบบคนละเรื่อง-คนละราว หรือคนละเรื่องเดียวกัน ดังนั้น...อาจเป็นด้วยเหตุนี้นี่เอง ที่ทำให้ อภิมหาพระ อย่าง ท่านพุทธทาสภิกขุ ท่านเลยต้องฟันธง ฟันเฟิร์ม เอาไว้ขณะยังมีชีวิตอยู่ว่า... ศีลธรรมไม่กลับมา-โลกาจะวินาศ นั่นแล...