โลก...(ผม)...เปลี่ยนไปแล้ว

อีกสัจจะหนึ่งของชีวิตคือความเปลี่ยนแปลง ถึงแม้บางครั้งคนเราภาวนาอยากให้ทุกอย่างคงเดิมและคงที่ไว้ แต่ยิ่งพยายามให้ทุกอย่างอยู่เหมือนเดิม ยิ่งทำให้ธรรมชาตินำความเปลี่ยนแปลง วันเวลายิ่งผ่านไปเร็ว ความเปลี่ยนแปลงยิ่งแรงครับ

ยกตัวอย่างเรื่องเบาๆ (ถึงแม้หลายคนอาจมีตัวอย่างที่หนักและแรงในหัวก็ตาม)

ก่อนเข้าเรื่องผมขออนุญาตถอนหายใจแรงๆ และนั่งรับสภาพความจริงของสถานะผมสักนิดหนึ่งครับ

ตลอดชีวิตของผม ในฐานะเป็นลูกคนเดียว ผมเจอคำถามซ้ำซากประเภท “เป็นลูกคนเดียวไม่เหงาหรอ” “ทำไมพ่อแม่ไม่มีลูกมากกว่านี้?” “อยู่คนเดียวไม่เบื่อหรือ?” อะไรทำนองนี้ ซึ่งผมไม่รู้จะตอบอย่างไร เพราะผมไม่รู้วิถีชีวิตแบบอื่น ส่วนเรื่องทำไมพ่อแม่ไม่มีลูกคนอื่น ผมว่าคนถาม ถามผิดคนไหมครับ?

แต่ผมบอกเลยว่า การเป็นลูกคนเดียว ไม่เหงา ไม่เบื่อ พวกเราบรรดาลูกโทนทั้งหลายรู้จักวิธีการ Entertain Ourselves (อย่าออกไปในทางลามกครับ) พวกเราอยู่คนเดียวได้ พวกเราอยู่ในความสงบได้ และถ้าเอาเข้าจริง พวกเราชอบความสงบและความเงียบด้วยซ้ำ เอาง่ายๆ ครับ ดูหนังคนเดียวได้ ทานข้าวคนเดียวได้

ดังนั้นตลอดชีวิตของผมจะอยู่คู่กับการอ่านหนังสือ ฟังเพลง ดูหนัง ดูทีวี ขี่จักรยาน วิ่งข้างนอก และเล่นเกม

ผมไม่ถึงขั้น Gamer ในสมัยนี้ที่มีอุปกรณ์จริงจังและนั่งเล่นเกมได้ทั้งวันทั้งคืน อาจเป็นเพราะเกมสมัยที่ผมเล่นบ่อยไม่อลังการและสนุกเท่ากับยุคนี้ก็ได้ แต่ยุคนั้นที่ผมเล่นกับเพื่อน ก็เล่นจริงจังเหมือนกันนะครับ แต่ตอนนั้นเวลาเล่นมันต้องเล่นด้วยกัน ประเภทต้องนั่งข้างๆ กัน สมัยนี้ต่างคนต่างเล่นในบ้านตัวเองได้

ผมก็ไม่ได้โม้อะไร แต่ผมว่าฝีมือผม (เล่นเกม) ไม่แพ้ใครครับ และฝีมือในการเข้าใจเกม บวกกับเข้าใจวิธีการหาวิธี รู้เคล็ดลับในการเล่นเพื่อให้ได้เปรียบคู่ต่อสู้นั้น ผมไม่แพ้ใคร อย่าเข้าใจผิดครับ ผมไม่ได้หมายความว่าผมหาทางโกงเพื่อน (ที่ชัดเจน) แต่ถ้ารู้เคล็ดลับโดยไม่บอกเพื่อน เราได้เปรียบเสมอ เพราะรู้ว่าถ้าเพื่อนรู้เคล็ดลับนี้ เขาไม่มีวันบอกเราเหมือนกัน เลยต้องชิงไหวชิงพริบเรื่องนี้พอสมควร

เป็นความภาคภูมิใจของผมที่ครองตำแหน่งแชมป์เล่นเกมบ้านสุนทรวัฒน์ และตลอดชีวิตลูกของผมตั้งแต่เกิดจนปีนี้ ผมก็ยังครองตำแหน่งนี้อยู่….จนกระทั่งซานต้าเอา Nintendo Switch Lite มาให้ลูกผมเมื่ออาทิตย์ที่แล้วครับ

ลูกผมเล่นเกมกับเพื่อนเขาอยู่แล้ว เช่น Roblox กับ Minecraft ซึ่งผมไม่เล่นและผมไม่คิดจะเล่น ดังนั้นเขาจะเก่งเกมเหล่านี้กับเพื่อนเขา ก็ว่าไปครับ ผมยังครองตำแหน่งแชมป์บ้านนี้อยู่ เพราะเกมที่เราเล่นด้วยกัน ผมยังต้องสอนเขาอยู่

แต่โลกของผมเปลี่ยนแปลงไปแล้ว เกมที่ซานต้าเอามาให้ลูกสำหรับคริสต์มาสนั้น ผมก็นึกว่าเป็นเกมที่ผมจะต้องสอนลูกต่อไป เพราะซานต้าเอา Super Mario Harry Potter กับเกมผจญภัยมาให้ ผมเลยคิดว่า “หวานกู” แต่ปรากฏว่า “ไม่หวานเลย”

ปรากฏว่า ช่วงไหนที่เขาไม่เล่น ผมเอามาเล่น และตามประสาผู้ชาย ลุยเล่นโดยไม่ปรึกษาหรือศึกษาข้อมูลก่อน ทำอย่างที่ทำมาโดยตลอด คือลุยเล่นแล้วค่อยๆ เรียนรู้ไป และคิดแบบหลงตัวเองสุดๆ ว่า เดี๋ยวเราจะหาคำตอบมาเอง และลูกๆ จะต้องวิ่งเข้ามาหาเราเพื่อหาคำตอบ

แต่สถานะของผมเปลี่ยนไปแล้วครับ สิ่งที่เคยเป็น เปลี่ยนไปตามวันเวลา จากที่เคยเป็นแหล่งข้อมูลและเป็นคำตอบให้ทุกคน กลายเป็นว่าลูกผมแทนตำแหน่งนี้แล้ว จากที่คิดว่าลูกจะวิ่งเข้าหาผมเพื่อหาคำตอบ ผมต้องวิ่งเข้าหาเขาหาคำตอบเอง เขาทำหน้าที่บอกผมเคล็ดลับการชนะเกมเสียแล้วครับ

จากแรกผมก็ดื้อและไม่ยอมรับสถานะใหม่ของผม และผมก้มหน้าเล่นเกมตามวิธีผม (และเคยเล่นมาโดยตลอด) แต่เล่นอย่างไร ตายทุกที และข้ามชั้นนั้นไม่ได้สักที เลยต้องถามลูกว่าทำอย่างไร

พอเขาโชว์ให้ดูและอธิบายให้ฟัง ผมเอามงกุฎแชมป์ของผมให้เขา…ด้วยความเต็มใจและความดีใจ เพราะนี่คือความจริงของชีวิตผม และชีวิตของพ่อแม่ทุกคน คือความดีใจเมื่อเห็นลูกไปดีกว่าเรา และไปไกลกว่าเราครับ

ส่งท้ายปีเก่าด้วยเรื่องเบาๆ และด้วยความปรารถนาดีต่อแฟนคอลัมน์ทุกท่าน ขอขอบคุณทุกกำลังใจที่แฟนคอลัมน์มอบให้ผม ขอขอบคุณทุกข้อติชมคอลัมน์นี้ ที่เต็มไปด้วยสาระบ้าง ไร้สาระบ้าง โชคดีปีใหม่ทุกท่านครับ.