ชดใช้หนี้'วีรชนผู้ล้มละลาย'

แต่โดยสรุปรวมความแล้ว...แทบจะรับประกัน การันตี แบบเต็มปาก-เต็มคำ ว่าล้วนแล้วแต่ คนดีๆ ไปด้วยกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะไล่มาตั้งแต่จำเลยอันดับหนึ่ง อย่าง พี่ลอง หรือ พลตรีจำลอง ศรีเมือง ที่ไม่ว่าจะในฐานะ ทหาร หรือ นักการเมือง แทบไม่เคยด่างพร้อยในเรื่องการมีนอก-มีใน การประพฤติทุจริต ประพฤติมิชอบ เบียดบังผลประโยชน์ผู้อื่นมาเป็นของตัว แต่หนักไปทาง พี่นี้...มีแต่ให้ มาโดยตลอด ไม่ว่าต่อพรรคพวก เพื่อนฝูง ญาติสนิทมิตรสหาย ไปจนถึงสังคมบ้านเมือง ประเทศชาติ ทั้งซื่อสัตย์ สุจริต คิดดี-ทำดี ทั้งกล้าหาญและเสียสละ แถมยังสมถะ มักน้อย ถือเอาผลประโยชน์ผู้อื่นเป็นสำคัญ ฯลฯ

หรืออาเฮีย สนธิ ลิ้มฯ ที่อาจมีผู้ที่ชอบๆ-ชังๆ ไปตามรสนิยมของใคร-ของมัน แต่ในแง่ของความกล้าหาญ ความเสียสละ ความมุ่งมั่นที่จะสรรค์สร้างสิ่งดีๆ ให้สังคม อาเฮียท่านกล้าที่จะยืนหยัด ยืนยันในแบบ พร้อมเผาแบงก์ห้าร้อย...เพื่อตามหาเหรียญบาท มาโดยตลอด ขนาดถูกล้อมยิงนับร้อยๆ นัด ท่านยังไม่เคยออกอาการ จิตตก ยังคงฮึดสู้ ยังพร้อมจะชี้ถูก-ชี้ผิด ชี้สิ่งที่พึงประพฤติ-ปฏิบัติ ชนิดที่ถือเป็นแบบอย่าง ตัวอย่าง ของผู้ที่ถูกเรียกขานในนาม สื่อมวลชน ได้อย่างน่าค้อมคารวะเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะ ฝ่ายเดียวกัน หรือ ฝ่ายตรงกันข้าม ก็แล้วแต่ ย่อมมิอาจปฏิเสธบทบาทแห่งความกล้า ความใจถึง ความเสียสละ ทำนองนี้ได้เลยแม้แต่น้อย

ส่วนที่สนิทสนม คุ้นเคย เอามากๆ เพราะเคยร่วมงานกันมา...อย่างคุณพี่ สำราญ รอดเพชร แม้จะเรียบๆ-ง่ายๆ ไม่ได้หวือๆ หวาๆ อย่างใครเขา แต่ในแง่ของ จิตใจ ที่ใสสะอาด บริสุทธิ์ ไม่เคยคิดร้ายคิดทำลายใครๆ เอาเลยแม้แต่นิด ไม่ว่าจะฝ่ายมันหรือฝ่ายเราก็ตามที จัดอยู่ในประเภท พบเห็นสบายตา-คบหาสบายใจ อย่างสม่ำเสมอมาโดยตลอด แต่ดันต้องกลายเป็น บุคคลล้มละลาย ตามใครต่อใครไปด้วย อันนี้...ยิ่ง โคตรสะเทือนใจ ยิ่งขึ้นไปใหญ่ เมื่อไหร่ที่มีโอกาสพบหน้า-พบตา อดไม่ได้ต้องพยายามหาคำปลอบโยน ที่แม้คงไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นมามากมายซักเท่าไหร่ แต่ถือเป็น หน้าที่ ที่ต้องพยายามมอบสิ่งเหล่านี้ให้กับคุณพี่เขา

สำหรับคุณน้า พิภพ ธงไชย คุณน้อง สุริยะใส กตะศิลา คุณปู่ สมศักดิ์ โกศัยสุข, ศิริชัย ไม้งาม, มาลีรัตน์ แก้วก่า, เทิดภูมิ ใจดี, อมร อมรรัตนานนท์ อาจไม่ถึงกับสนิทสนมคุ้นเคยมากเท่าไหร่ ยกเว้นอดีตรัฐมนตรี ไชยวัฒน์ สินสุวงศ์ ที่พอได้แลกเปลี่ยนกันแบบถึงรากถึงโคนในบางครั้ง-บางครา แต่โดยรวมๆ แล้ว...ต่างก็เป็นผู้ที่ ให้ สิ่งต่างๆ กับสังคมมากกว่าผลตอบแทนที่ตัวเอง ได้รับ มาด้วยกันทั้งนั้น หรือล้วนแต่เป็น ผู้เสียสละ ความสุขกาย สบายใจของตัวเอง ให้กับชาติบ้านเมือง มาโดยตลอด ไม่ว่าจะในทางที่เหมาะ-ไม่เหมาะ ควร-ไม่ควร ตามมาตรฐานของใครก็แล้วแต่

ด้วยเหตุนี้...การที่บรรดาบุคคลเหล่านี้ ต้องกลายสภาพเป็น ผู้ล้มละลาย อันเนื่องมาจากการเสียสละแรงกาย แรงใจ ของตัวเองให้กับสังคม ตามมาตรฐานของตัวเองไม่ว่าผิดหรือถูกก็เถอะ มันเลยเป็นอะไรที่น่าเศร้าใจ เสียใจ เป็นอย่างยิ่ง หรือชักทำให้เกิดความรู้สึกว่า สังคมไทย กลายเป็น สังคมทอนกำลัง อย่างที่ใครต่อใครว่าเอาไว้จริง เป็นสังคมที่ไม่ได้สอดคล้อง ต้องกัน กับ พระราชดำรัส ของล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ 9 ที่เคยทรงชี้แนะ ชี้นำ เอาไว้ประมาณว่า...สังคมแต่ละสังคมย่อมต้องมีคนดี-คนไม่ดีประกอบกัน แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า...จะทำอย่างไรถึงจะส่งเสริมคนดีให้มีบทบาท และป้องกันคนไม่ดีไม่ให้ขึ้นมามีอำนาจ อันแทบไม่ต่างไปจากการ ตั้งคำถามตัวโตๆ ต่อสังคมไทยทุกวันนี้

สำหรับ อันตัวข้าพเจ้าเอง ระหว่างนี้...ก็แทบไม่ได้หลงเหลือปัญญา บารมี อำนาจ วาสนาใดๆ ที่จะไปดลบันดาลให้สังคมเป็นไปอย่างที่ตัวเองต้องการจะให้เป็น เลยได้แต่ต้องขออนุญาตอาศัย พื้นที่ ในคอลัมน์แห่งนี้ เป็นเครื่อง ตอบแทน หรือเป็นที่ ชดใช้หนี้ ให้กับบรรดา วีรชนผู้ล้มละลาย ทั้งหลาย ไม่ว่าใครจะคิดยังไง-ทำยังไงต่อผู้คนเหล่านี้ แต่สำหรับตัวของตัวเองแล้ว จะขอจดจำจารึกสิ่งที่บรรดาท่านเหล่านี้ ได้มอบคุณประโยชน์ให้กับชาติ บ้านเมือง ไว้ตราบนานเท่านาน..