'กระเป๋ารถเมล์กับผู้มีเกียรติ'

"นุชนาฏ พลายแก้ว" เธอคือกระเป๋ารถเมล์สาย 60 ผู้กล้าที่ลงไปช่วยตำรวจ คฝ.ที่ถูกสามกีบห้าตัวรุมตีทำร้ายพร้อมกับคนขับรถเมล์

หาไม่ตำรวจผู้นั้น อาจจะพิการหรือเสียชีวิตได้

ขอยกย่องวีรกรรมครั้งนี้ด้วย!

 (เธอมีเฟซบุ๊ก ตามชื่อเลยครับ)

คุณอัศวินโพสต์ภาพตัวคุณนุชนาฏไว้ด้วย ส่วนคนขับรถเมล์ที่ลงไปช่วยด้วยกัน ไม่ได้บอกชื่อ

แต่ไม่ยากค้นหาหรอก เพราะคุณอัศวินบอก "เธอมีเฟซบุ๊ก ตามชื่อเลยครับ"

นี่แหละ ผมอ่านแล้วเกิดความรู้สึกทันทีว่า

บุคคลอย่าง "นุชนาฏ พลายแก้ว" นี่แหละ เป็นเผ่าพันธุ์ของบุคคลที่หายากยิ่งและกำลังสูญหายไปจากสังคมไทย

เมื่อพบ ต้องช่วยกันประคับ-ประคอง-เสริมหนุน แพร่เพาะเผ่าพันธุ์คนดีให้งอกงามแผ่ขยายออกไปมากๆ

"ความดี" ไม่ได้อยู่ที่คนมียศ-มีศักดิ์หรือคนต่ำยศ-ต่ำศักดิ์

"ความดี-ความไม่ดี" อยู่ที่ "คนทำ"

ฉะนั้น จะรัฐมนตรี จะ ส.ส. จะเสนาบดี จะนายพล-นายหมื่น ขี้ข้า-ยาจก-วณิพก-ขอทาน-เศรษฐี-ผู้ดี-ไพร่-จัญไร-โจร

"ธาตุดี-ธาตุเลว" ในตัว "มีเหมือนๆ กัน"

แต่จะรู้ "ใครดี-มีเกียรติ" ควรยก "ใครเลว-ไร้เกียรติ" ควรเหยียบ ก็ตรงพฤติกรรม คือจากการกระทำของเขา

นั้่นคือ เกียรติและคุณค่าคน วัดจากการกระทำ ไม่ใช่วัดจากตำแหน่ง-ฐานะ

อย่างคุณนุชนาฏ ตำแหน่งเธอ "กระเป๋ารถเมล์" ทางสังคมตีค่าว่า "ต่ำศักดิ์"

แต่การที่เธอ ทั้งที่เป็นหญิง เห็นสามกีบเป็นฝูงรุมกระทืบ ทุบตีตำรวจกลางถนน เธอกับคนขับลงไปช่วยชีวิตตำรวจ โดยไม่กลัวสัตว์สามกีบแว้งกัด

ถามว่า ถ้าผมเป็นเธอ "กล้ามั้ย?"

ตอบได้เลย "ผมไม่กล้า"!

แต่คุณนุชนาฏกล้า ทั้งที่ตำรวจนั้น ไม่ใช่ญาติ-ใช่มิตร ถ้าเธอเป็นอะไรไป ใครจะช่วย ใครจะเหลียวแลเธอ เผลอๆ จะมีคนบอกว่า "สมน้ำหน้า เสือกดีนัก" ด้วยซ้ำ

และเธอต้องมีครอบครัวแน่ ถ้าไม่ใช่คู่ครอง ก็พ่อ-แม่-พี่น้อง ที่ต้องเลี้ยงดู ถ้าบาดเจ็บ-ล้มตาย ด้วยฝูงสามกีบรุมขย้ำ

ใครจะไปอินังขังขอบ........

ในสังคม "ตัวใคร-ตัวมัน" ทุกวันนี้?

ยิ่งคิด ยิ่งเห็นความสวยงามในจิตใจเธอ ความน่ายกย่อง-นับถือในการกระทำที่เรียกว่า "เสียสละเพื่อผู้อื่น" ชนิดใช้ชีวิตตัวเองเป็นเดิมพัน

ล้านจะมีซักหนึ่ง ก็คือเธอ "นุชนาฏ พลายแก้ว" กระเป๋ารถเมล์ สาย ๖๐ คนนี้แหละ!

จะให้เธอ "หนึ่งเดียวคนนี้" แค่ผมพูดถึง แล้วเลือนหายไปเหมือนเม็ดทรายถูกกลืนหายแค่คลื่นขยอก เห็นจะไม่ได้

ต้องวานท่านรัฐมนตรีว่าการกระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ "คุณจุติ ไกรฤกษ์"

ช่วยสร้าง "ความมั่นคงของมนุษย์" ให้กับคุณนุชนาฏและคนขับรถเมล์ สาย ๖๐ แล้วละ

เพื่อขับเน้นให้เห็นว่า "ทำดีต้องได้ดี"

และความดีจะต้องไม่สูญเปล่า คนทำดี ต้องมี "ที่อยู่-ที่ยืน" ในสังคมอย่างมีคุณค่าและมีเกียรติยศ

"ปัคคัญเห ปัคคัญหารหัง ยกย่องคนที่ควรยกย่อง"

"นิคคัณเห นิคฺคหารหัง ข่มคนที่ควรข่ม"

พวกเราชาวชนคนรักบ้าน-รักเมือง ต้องช่วยกันทำให้พุทธภาษิตบทนี้ "เกิดเป็นรูปธรรม" ให้จับต้องได้ในสังคมนี้ให้ได้

ไม่เช่นนั้น "โจรจะครองเมือง"

แล้วชาวบ้าน-ชาวช่อง ก็จะไปสยบยอมกับ "ตำแหน่ง-ฐานะ" ของโจรปล้นเมือง นบนอบ-หมอบกราบ

ยกโจร เป็นคนดี เชิดชูอลัชชี ว่ามีศีล

แล้ว "บ้านเกิดเมืองนอน" ของเราทั้งหลาย จะเหลืออะไร?

คนดี ยึดแค่ดีตน แต่ไม่ยอมทำดีเพื่อชาติบ้านเมือง พูดง่ายๆ คือ ไม่ยอมเสียสละตนเพื่อบ้านเมืองเลย

ดีประเภทนี้ จัดอยู่ในประเภท "คนดีที่เสียแล้ว"!

"มี" ก็เหมือน "ไม่มี"

ต่ำค่ากว่า "ยายแฟง" เป็นแม่เล้าแท้ๆ ยังเสียสละเงินบาปไปทำบุญสร้าง "วัดใหม่ยายแฟง" เป็นมรดกศาสนามาถึงทุกวันนี้

ส่วนพวกคนดี เยอะแยะไป ที่เอะอะอ้าง "ไม่อยากเปลืองตัว" แต่พอมีราชรถไปเกย ไม่เปลืองตัว เปลือยตัวเอาทันทีเลย

ประเภทนี้ แก่ตายเปล่า....

มีค่าคู่ควรถ่ม-ถุย ไม่มีค่าคู่ควรแก่การบูชา-จดจำ "เทียบไม่ติด" กับกระเป๋ารถเมล์อย่าง "คุณนุชนาฏ"!

อย่างเมื่อวาน (๑๖ ธ.ค.๖๔) ศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมือง มีคำสั่ง "รับคำร้อง"

ที่ ป.ป.ช.ร้องกล่าวโทษ "นายอนุรักษ์ ตั้งปณิธานนท์" ส.ส.มุกดาหาร พรรคเพื่อไทย ไว้พิจารณาวินิจฉัย

เรื่องการฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามมาตรฐานทางจริยธรรมอย่างร้ายแรง กรณีเรียกรับเงินจำนวน ๕ ล้านบาท จาก "อธิบดีกรมทรัพยากรน้ำบาดาล"

แลกกับการผ่านงบประมาณ ที่ ป.ป.ช.มีมติชี้มูลความผิดไปก่อนหน้านี้

เมื่อศาลรับคำร้อง นายอนุรักษ์ก็ต้อง "หยุดปฏิบัติหน้าที่ ส.ส." ไปจนกว่าจะมีคำพิพากษา

นี่คือตัวอย่างที่ว่า "ความดีไม่ได้อยู่ที่คนมียศ-มีศักดิ์หรือคนต่ำยศ-ต่ำศักดิ์

หากแต่ "ความดี" อยู่ที่ "คนทำ"!

แล้วคิดสิ ตัวอย่างจากการกระทำ......

ส.ส."ผู้ทรงเกียรติ" กับกระเป๋ารถเมล์" สามัญชนต่ำศักดิ์"

ใครคือ คนที่ควรยกย่อง

และใครคือ คนที่ควรข่ม?

และบอกซิ อกใครคู่ควรกับเหรียญตราประดับ และอกใครคู่ควรกับรอยส้นตีนประทับ?

เราต้องใช้ "การกระทำ" เป็นตัวแยกแยะ "ใครดี-ใครเลว" เพื่อการยกย่องและยกเหยียบ

อย่าวัดจากความรวย อย่าวัดจากตำแหน่งยศถาบรรดาศักดิ์ อย่าวัดจากผ้าเหลือง

อย่าวัดจากมีคำว่า ศาสตราจารย์ ดอกเตอร์ อาจารย์ คณบดี อธิการบดี เป็นคำตอบของคนดี

สังคมฉุดลากด้วยเทคโนโลยี มันเป็น "สังคมวัตถุ" คำตอบของมันอยู่ตรง "ตัวเงิน"

ทุกวันนี้ มุ่งไปทิศทางเดียวกันหมดทั้งโลก เทคโนโลยีไอที คือศาสนาและสรณะเพื่อ "ทำเงิน"!

ไม่เถียง ชีวิตต้องมีเงิน

แต่ แน่หรือ "เงินคือคำตอบของความสุข"?

ลองไปถาม "แจ็ก หม่า, มาร์ค ซัคเคอร์เบิร์ก, อีลอน มัสก์" ดูซิ ว่าจริงมั้ย มีเงินแล้วสุขแท้ๆ!

ทุกอย่างในโลก มันต้องสมดุล จึงจะพอดี มียาพิษ ก็มียาแก้พิษ ฉันใด ความสุขจากวัตถุของมนุษย์ ก็ฉันนั้น

คือมีวัตถุ ก็ต้องมีธรรม ควบคู่กัน "ความสมดุล" ระหว่างทุกข์กับสุขถึงจะเกิด!

คนไทย-คนพุทธ ได้ยินคำว่า "วัตถุธรรม" จนชิน เมื่อชินก็ไม่แยกแยะ เอาแต่วัตถุแล้วทิ้งธรรม ผลที่เห็นตรงหน้าชัดๆ ทุกวันนี้ คือ

"วัตถุ" ที่ทิ้ง "ธรรม" ลาก "หัวหงอก-หัวดำ" ล่มชาติ-ล้มสถาบัน" บ้านเกิดเมืองนอนตัวเองนั่นไงล่ะ!

ในขณะที่ชาวตะวันตก ละวัตถุบ้านเขา มาแสวงหาธรรมบ้านเรา จนเป็นพระวิปัสสนาจารย์ "ธงชัย" พระพุทธศาสนา

แต่คนไทยเราเอง กลับทิ้งธรรม สลัดผ้าเหลืองที่คลุมร่างไปเป็นมนุษย์ทาสแทะกากวัตถุ

มือมี ๕ นิ้ว ไม่ชอบ ชอบสามกีบ นี่แหละเขาถึงว่า "เป็นไปตามกรรม" ห้ามหมูกินรำ พอห้ามได้ แต่ห้ามหมากินขี้ ยากแท้!

เออ...

สรุปแล้ว วันนี้ เราจะคุยเรื่องอะไรกันล่ะนี่ เฮ้อ...แก่แล้วเลอะเลือน หลงๆ ลืมๆ

นึกได้ว่าจะคุยอะไร ค่อยมาคุยพรุ่งนี้ละกันนะ!

คนปลายซอย