ว่าด้วยการหนีคุก-ติดคุก-และคุกแห่งชีวิต!!!

ของประเทศไทย ท่านวาดจินตนาการไว้ในการ์ตูน ผู้จัดการ เมื่อวัน-สองวันก่อน อันนั้น...คงต้องลองไปสำรวจ ตรวจสอบ เอาเองก็แล้วกัน แต่ในฐานะ คนแก่ ที่ยังไม่รู้จะอยู่-จะไป ณ วันไหนต่อวันไหน น่าจะพอ เข้าใจได้ ต่อความรู้สึกนึกคิด ของผู้ที่ยินยอม พร้อมใจ กลับมา ติดคุกตอนแก่ ที่เมืองไทย แผ่นดินไทย อันเต็มไปด้วย ความเป็นไทยๆ ที่ออกจะหายากหาเย็นกว่าบ้านอื่น-เมืองอื่นอยู่พอสมควร...

คือมันคงจะเหน็ดเหนื่อย เมื่อยล้า เต็มที...สำหรับการ หนี หรือแม้แต่การหันมา สู้รบตบมือ กับใครต่อใครอย่างแทบไม่มีที่สิ้นสุด เพราะสิ่งอันเป็นที่ปรารถนา-ต้องการของบรรดา คนแก่ โดยส่วนใหญ่ คงไม่มีอะไรดีไปกว่า ความสงบ-ความเย็น นั่นแหละทั่น!!! เผลอๆ...ดีซะยิ่งกว่าวิตามินเอ วิตามินบี ฯลฯ ดีกว่าอาหารเพื่อสุขภาพไม่ว่ารูปไหน แบบไหน ไม่รู้กี่ร้อยกี่พันเท่า หรืออาจถือเป็นอาหารทางใจ ทางจิตวิญญาณ ที่ไม่ว่าคนแก่รายใดถ้าหากขาด สารอาหาร ประเภทนี้ซะอย่างแล้ว ก็ออกจะเป็นอะไรที่น่าอเนจอนาถ น่าเวทนา เป็นอย่างยิ่ง

การเสาะแสวงหาสิ่งเหล่านี้กันอย่างจริงๆ จังๆ อย่างเป็นระบบและกิจการ ของบรรดาคนโบร่ำ-โบราณทั้งหลาย จึงปรากฏให้เห็นเป็นหลักคิด เป็นค่านิยม คตินิยม อันเป็นที่รับรู้ รับทราบ มาจนตราบเท่าทุกวันนี้ อย่างที่เรียกๆ กันว่า อาศรม 4 อะไรทำนองนั้น คือแค่อายุ-อานามประมาณ 50-75 ปี หรือช่วงที่เรียกว่า วานปรัสถ์ ก็ต้องเริ่มเตรียมตัว ถอนตัว ออกจากชีวิตทางโลกย์ไว้ซะแต่เนิ่นๆ ยิ่งถ้าเลยไปถึง 75 ปีขึ้นไป หรือช่วงที่เรียกว่า สันยาสี ก็ต้องหันไปละทิ้งความปรารถนาในทางโลกย์ให้เบ็ดเสร็จและเด็ดขาด ชนิดถึงขั้นหันไปปลีกวิเวก ไปอยู่ป่า อยู่เขา เอาเลยก็ยังมี

ส่วนจะส่งผลให้เกิดการบรรลุถึงซึ่ง โมกษะ ถึงขั้น นิพพาน กันเลยหรือไม่? อย่างไร? อันนั้น...คงเป็นเรื่องของใคร-ของมันก็แล้วแต่จะว่ากันไป แต่ที่แน่ๆ...มันน่าจะก่อให้เกิด ความสงบ-ความเย็น ติดปลายนวมเอาไว้มั่งไม่มาก-ก็น้อย อันเป็นสิ่งที่มีคุณค่าเอามากๆ สำหรับใครก็ตาม หรือแม้กระทั่งบรรดาสรรพสิ่งทั้งหลาย ที่ล้วนแล้วแต่ต้อง เกิดขึ้น-ตั้งอยู่-และดับไป อย่างไม่มีข้อยกเว้นใดๆ ทั้งสิ้น หรือต่างต้องลา-ละ-สละไปจากโลกใบนี้ โดยไม่ได้มีอะไรติดตัวไปด้วยเลย นอกเสียจาก กรรมดี-กรรมชั่ว ที่จะติดตาม ติดตัว เป็นเงาไปในทุกๆ หนแห่ง

ด้วยเหตุนี้...บรรดา คนแก่ ทั้งหลาย ถ้าหากยังต้องมา ฮึดสู้ตอนแก่ หรือดันหันไปเป็น ฝ่ายซ้ายตอนแก่ ชนิดต้องลุกขึ้นมากู่ก้องร้องตะโกนด้วยสุ้มเสียงแหบแห้งและโหยหวนว่า ช่วยหามลุง...ไปตีกับมันที!!! อะไรประมาณนั้น จึงเป็นอะไรที่ออกจะน่าอเนจอนาถ น่าเวทนา อย่างที่ว่าไว้แล้วนั่นแหละ แม้จะเคยเก่งกาจ ฉกาจฉกรรจ์ แคล่วคล่อง ว่องไว เคย คร่อกก์ก์ก์ มาแล้วถึงขั้นไหนต่อขั้นไหน แต่ด้วยอายุ-อานาม ด้วยวัยและสังขาร ที่มันไม่ได้เป็นใจให้กับการต่อสู้ การเอาชนะใครๆ เอาเลยแม้แต่น้อย แถมยังหันมาบีบบังคับให้ต้องหันมาสู้กับ ตัวกูเอง ซะเป็นหลักใหญ่ เพื่อให้เกิดความรู้แจ้ง-เห็นจริง ว่าตัวตนของเรานั้น...เกิดมาทำไม อะไรที่ทำให้ต้องเกิด-ต้องเป็นอยู่-ต้องตายไป แบบซ้ำๆ ซากๆ วนเวียนไป-มาแทบไม่รู้จบ

อันนี้นี่แหละ...ที่ทำให้ ความสงบ-ความเย็น มันเลยเป็นสิ่งที่สำคัญเอามากๆ เพราะไม่เพียงแต่มันจะช่วยให้เกิดสมาธิ สติและสัมปชัญญะ อันเป็นครรลองที่จะทอดนำไปสู่ปัญญา ไปสู่ความ รู้แจ้ง-เห็นจริง ภายในขั้นตอนสุดท้ายได้อย่างเป็นจริง-เป็นจัง แต่ยังเป็นตัวช่วยขจัดกวาดล้าง บรรดา ความจริงสัมพัทธ์ ทั้งหลาย อันเกิดจากการ ปรุงแต่ง ไปตามอารมณ์ความรู้สึก ไปตามความชอบ-ความชัง ของใคร-ของมัน ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็น มายาภาพ ไปด้วยกันทั้งสิ้น ไม่ว่าจะความเป็น ด้อมส้ม ความเป็น ติ่งเพื่อไทย หรือกระทั่งความเป็น ติ่งลุงป้อม-ลุงตู่ ฯลฯ หรืออะไรต่อมิอะไรก็แล้วแต่ ที่ล้วนแต่กระจอก งอกง่อย ไปด้วยกันทั้งนั้น เพราะไม่ได้ช่วยให้เกิด ความรู้ อันจะนำไปสู่ ความหลุดพ้น จากการเวียนว่าย-ตายเกิดเอาเลยแม้แต่น้อย มีแต่ต้องกลับมาเกิดใหม่ กลับมาติดคุก ติดตะราง หรืออยู่ใน คุกแห่งชีวิต ต้องตกอยู่ภายใต้อำนาจของฝ่ายใด-ฝ่ายหนึ่ง ที่ตัวเองรักๆ-ชังๆ ไปตามสภาพ ตามแต่ เหตุปัจจัย ที่ย่อมหมุนเวียน-เปลี่ยนผัน ไปตาม กฎเหล็กแห่งธรรมชาติ อันว่าด้วย...ด้วยเหตุเพราะสิ่งนี้-สิ่งนี้-สิ่งนี้จึงเป็นไป นั่นแล...