อนาคตคน-อนาคตบ้านเมือง???

โอกาสที่แนวโน้มแห่งความรัก จะเป็นไปตามแบบฉบับ “เลิฟ มี เลิฟ มาย ด๊อก” อะไรทำนองนี้ ดูๆ แล้ว...น่าจะยากเย็น แสนเข็ญ เต็มที ด้วยเหตุเพราะกิริยา อาการ ระหว่าง “บิ๊กตู่” กับ “ผู้กองแป้ง” ซึ่งต่างก็น่าจะเป็นที่รักของ “ลุงป้อม” ไปด้วยกันทั้งคู่ มันยังออกไปทาง “แหม่งๆ” ชนิดแทบไม่รู้ว่าใครหรือใครอาจถูกเอามีดเสียบพุง กันตอนไหน เมื่อไหร่ ก็ยังมิอาจสรุปได้ชัดเจน...

----------------------------------------------------------

ส่วนระหว่างพรรคต่อพรรคนั้น...การคิดที่จะอาศัยความรักล้วนๆ ยังไงๆ...คงมิอาจเป็นไปได้อยู่แล้วแน่ สำหรับสิ่งที่เรียกว่า “การเมือง” ตามปกติธรรมดาโดยทั่วไป คืออย่างน้อย...มันคงต้องอาศัยสิ่งที่เรียกว่า “ผลประโยชน์” นั่นแหละเป็นสำคัญ ส่วนอะไรที่ฟังดูหะรูหะรา ประเภทอุดมการณ์-อุดมคติ หรือแนวทาง-แนวนโยบาย อะไรประมาณนั้น อันนั้น...ถือว่ามีเอาไว้เพื่อให้เกิดความไพเราะ เสนาะหู ไปเป็นพักๆ แม้จะไหลเข้าไปทางหูซ้าย แต่ย่อมสามารถทะลักออกมาทางหูขวาเอาง่ายๆ ถ้าหากสิ่งที่เรียกว่า “ผลประโยชน์” มันดันไม่ตรงกัน หรือดันขัดแย้งซึ่งกันและกัน โอกาสที่ฝ่ายใด-ฝ่ายหนึ่ง พรรคใด-พรรคหนึ่ง จะถูกพรรคที่เอามือไขว้หลัง คว้ามีดมาเสียบพุง ย่อมเป็นไปได้เสมอๆ...

---------------------------------------------------------------

ดังนั้น...การสร้างความเหนียวแน่น หนึบหนับ ระหว่างความเป็นพรรคร่วมรัฐบาล มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ มากมายซักเท่าไหร่นัก เผลอๆ...อาจต้องถือเป็น “ศิลปะ” ชั้นสูงเอามากๆ ชนิดไม่ว่า “ศิลปินแห่งชาติ” รายใดต่อรายใดก็ยังมิอาจลอกแบบเลียนแบบได้เลย คือต้องอาศัยทั้งบุคลิก ลักษณะ ตบะและบารมี ความเข้าถึง-เข้าใจต่อ “ธรรมชาติทางการเมือง” ไปจนถึงต่อ “นักการเมือง” ในแต่ละตัว แต่ละราย ซึ่งล้วนแล้วแต่เข้าใจยากซ์ซ์ซ์เอามากๆ ไปด้วยกันทั้งสิ้น เพราะต่างก็แทบไม่ผิดอะไรไปจาก “สัตว์ประหลาด” หรือสัตว์ที่มีลักษณะพิเศษ ต่างไปจากสัตว์มนุษย์ธรรมดาโดยทั่วไป ไม่ว่าขนาดและลักษณะของฟัน ที่ออกไปทาง “เขี้ยวยาวเฟื้อยเลื้อยลากดิน” หรือผิวหนังที่หนาเปอะปะ ประมาณชามกระเบื้องราชวงศ์ถัง แถมบางรายยังมีปีก มีหาง และพ่นไฟได้ด้วย ฯลฯ...

--------------------------------------------------------

ด้วยเหตุนี้นี่เอง...การดำรงตำแหน่งเป็นหัวหน้าคณะรัฐบาล เป็นนายกรัฐมนตรี ด้วยความร่วมมือของบรรดาพรรคการเมืองและนักการเมืองทั้งหลาย มันจึงต้องอาศัยองค์ประกอบหลายต่อหลายอย่างด้วยกัน ทั้ง “พระเดช” ทั้ง “พระคุณ” ทั้งบุคลิกลักษณะระดับที่ “นักเลง” ต้องเรียกเฮีย “มาเฟีย” ต้องเรียกพี่ อะไรทำนองนั้น จะไปขี้หงุดหงิด ฉุนฉิว กริ้วโกรธ แบบพวก “จิ๊กโก๋ปากซอย” ไม่ได้เป็นเด็ดขาด ถึงแม้จะมีวุฒิสมาชิกอยู่ในกระเป๋ากุงเกง ถึง 250 พระหน่อไปแล้วก็เถอะ หรือต้องออกไปทางคล้ายๆ “ป๋าเปรม” ท่านนั่นแหละ เรียกว่า...แค่ตวัดสายตาไล่มาตั้งแต่ปลายเท้าไปถึงศีรษะ แล้วเอ่ยถ้อยคำสั้นๆ ด้วยเสียงทุ้มๆ ต่ำๆ ว่า “กลับบ้านเถอะ...ลูก” ประมาณนั้น แม้ไม่มีเสียงหมาหอนสอดรับ แต่ก็เล่นเอาใครต่อใคร มีสิทธิ์ขนลุก ขนพอง นอนไม่หลับ ฝันไม่ลง กันไปเป็นคืนๆ...

------------------------------------------------------

แต่ถึงกระนั้นก็ตาม...ผ่านมาแค่ 8 ปีเท่านั้น “ป๋า” ก็ไม่เอาแล้ว...“ผมพอแล้ว!!!” ไม่คิดจะ “อยู่ยาวว์ว์ว์” ไม่คิดจะปวดเศียรเวียนเกล้ากับการสืบต่อสืบทอดอำนาจใดๆ ต่อไปอีก อันอาจผิดแผกแตกต่างไปจาก “บิ๊กตู่” ของหมู่เฮาอยู่พอสมควรในแง่นี้ ที่แม้ว่าจะใกล้ๆ 8 ปีเข้าไปทุกที แต่ก็ยังดู “เฟรช” ดูกระเหี้ยนกระหือรือมิใช่น้อย ต่อ “การเลือกตั้งครั้งใหม่” ที่กำลังจะมาถึงซักเมื่อไหร่ ตอนไหน ก็ยังมิอาจคาดคะเนได้ โดยเฉพาะการออก “เดินสาย” ไปเยี่ยมบ้านโน้น เมืองนี้ คนโน้น คนนี้ หรือแม้แต่การ “จับพุง” คุณ “ลุงป้อม” ก็เถอะ ก็อาจถือเป็นองค์ประกอบส่วนหนึ่งของการอยู่-การไป อย่างชนิดไม่จำเป็นต้องอธิบาย แต่อาจพอสรุปได้ประมาณว่า...คงมีแต่ความตายเท่านั้น ที่จะพรากฉันไปจากเธอ ทำนองนั้น...

--------------------------------------------------------

การแสดงออกถึงภาษากาย หรือภาษาใจที่ใครต่อใครแปลความไปต่างๆ นานาก็ตาม...สำหรับการ “อยู่ยาวว์ว์ว์” ของ “บิ๊กตู่” จึงไม่เพียงเป็นสิ่งที่ค่อนข้าง "ท้าทาย" ต่อขีดความสามารถ ศิลปะ บุคลิกลักษณะ ความเข้าถึง-เข้าใจ อันเป็นลักษณะเฉพาะของตัวบุคคล หรือปัจเจกบุคคลเท่านั้น แต่ยังหมายรวมไปถึงฉากสถานการณ์ความเป็นไปของสังคมไทย ประเทศไทย หรือของโลกอีกด้วยต่างหากว่าจะสอดคล้องรองรับ กับความมุ่งมาดปรารถนาในลักษณะดังกล่าว มากหรือน้อยขนาดไหน??? แน่ล่ะว่า...ถ้าหากทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ก็ดีไป!!! แต่ถ้าหากแต่ละสิ่ง แต่ละอย่าง มันไม่เป็นไปตามนั้น อันนี้...คงหนีไม่พ้นต้อง “ตัวใคร-ตัวมัน” กันไปตามสภาพ...นั่นแล...

----------------------------------------------------------

ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้ จาก “J. Donald Walters”... “Leadership is an opportunity to serve. It is not a trumpet call to self-importance. – ความเป็นผู้นำ...คือการมีโอกาสรับใช้ผู้อื่น มิใช่เสียงแตรที่ป่าวประกาศความสำคัญของตน”

----------------------------------------------------------