หน้าหนาวกับความเป็นไทยๆ

คือความที่เป็น ประเทศเมืองร้อน มาโดยตลอด...ชนิดถึงขั้นใกล้ๆ ต้อง แก้ผ้า หรือแค่อาศัย ผ้าเตี่ยว แค่เศษผ้าไม่กี่ผืนโปะหลัง โปะไหล่ ก็อยู่แล้ว!!! ดังเช่นที่บรรพบุรุษโคตรเหง้าเหล่าตระกูลเคยกระทำกันมา เรื่องของเสื้อหนาว เสื้อสเวตเตอร์ หรือยิ่งประเภท โอเวอร์โค้ต ด้วยแล้ว จึงเป็นอะไรที่แทบไม่ได้เกี่ยวข้อง เกี่ยวโยง กับความอยากมี อยากได้ ความปรารถนาและต้องการของผู้คนตามปกติทั่วๆ ไปของบ้านเราเอาเลยแม้แต่น้อย เพราะเท่าที่มีก็ได้แต่เก็บๆ หมกๆ เอาไว้ในตู้เสื้อผ้า โอกาสที่จะงัดมาสวม มาใส่ แทบไม่มีเอาซะเลย โดยเฉพาะสำหรับหน้าหนาวบางปี ที่ออกจะสั้นจุ๊ดจู๋ แถมเผลอๆ...อาจถูกสอด ถูกแทรก ด้วยความอบๆ อ้าวๆ ซะอีกด้วย...

นอกเสียจากผู้ที่ต้องมีธุระปะปัง ต้องเดินทางไปต่างประเทศ หรือต้องถ่อไปยังประเทศหนาวๆ แถวๆ ยุโรปโน่นเลย ซึ่งมักเป็นไปในแบบ นานทีปีหน โดยเฉพาะสำหรับผู้คนเมื่อยุค 30-40 ปีที่แล้ว ดังนั้น...ถ้าให้ถึงขั้นต้อง ลงทุน ซื้อเสื้อหนาว เสื้อโอเวอร์โค้ต มาสวมใส่กันในช่วงแค่ไม่กี่วัน ไม่กี่สัปดาห์เท่านั้นเอง ออกจะเป็นอะไรที่ เปลืองกะตังค์ โดยใช่เหตุ การออกปาก ยืมเสื้อหนาว ของผู้ที่เคยเดินทางไปต่างประเทศมาแล้ว มาสวม มาใส่ แก้ขัด ไปพลางๆ จึงถือเป็นเรื่องที่เหมาะสม สอดคล้อง กับความเป็นไปในลักษณะดังกล่าว มากกว่าต้องไปเสียเงิน เสียทอง นับเป็นร้อยๆ พันๆ โดยใช่เหตุ...

ด้วยเหตุนี้นี่เอง...ใครต่อใครจำนวนไม่น้อย ที่เคยได้รับเชิญ เชื้อเชิญ ให้ไปเยือนประเทศที่หนาวชนิดอาจต้อง เด็ดทิ้ง หลังปัสสาวะเรียบร้อยแล้ว อย่างเช่นประเทศรัสเซีย มักหนีไม่พ้นต้องหันไปออกปาก ยืมเสื้อหนาว ของอดีตเลขานุการสถานทูตรัสเซียประจำประเทศไทย อย่างคุณพี่ อุดร ฐาปโนสถ ผู้วายชนม์ไปเมื่อหลายปีที่แล้ว มาสวม มาใส่ ขณะเดินทางไปยังประเทศดังกล่าว ชนิดต่อเนื่องกันมาเป็นรุ่นๆ เคยใส่กันมายังไงตั้งแต่ 40-50 ปีที่แล้ว รุ่นต่อๆ มาก็ยังคงใส่เสื้อโอเวอร์โค้ตตัวเดิม ของคุณพี่ อุดร นี่แหละ ไปเยือนประเทศรัสเซียเที่ยวแล้ว เที่ยวเล่า จนบรรดา ล่าม ชาวรัสเซีย คิดว่าเป็น ยูนิฟอร์ม ประจำเมืองไทยเอาเลยก็เป็นได้ แบบประเภทเสื้อพระราชทาน อะไรทำนองนั้น...

กว่าจะรับรู้ว่า เสื้อโอเวอร์โค้ต ของคุณพี่ อุดร เป็นอะไรที่เก่าแสนเก่า เชยซ์ซ์ซ์แสนเชยซ์ซ์ซ์ ก็แทบทำอะไรไม่ได้แล้ว เพราะไม่ว่าเก่าแค่ไหน เชยซ์ซ์ซ์แค่ไหน แต่อย่างน้อย...ก็ยังพอช่วยให้สู้อุณหภูมิอากาศระดับ ติดลบ ในรัสเซียได้มั่งไม่มากก็น้อย จนกระทั่งเมื่อได้รับเชิญให้ไปเยือนในครั้งต่อๆ มานั่นแหละ ถึงได้เปลี่ยนไปออกปาก ยืมเสื้อหนาว จากผู้ที่ออกจะก้าวล้ำ นำสมัย ขึ้นมาอีกหน่อย คือคุณพี่ วาณิช จรุงกิจอนันต์ ผู้วายชนม์ไปนานแล้วอีกเหมือนกัน ถึงได้เสื้อนวมแบบที่เรียกว่า เสื้อขนเป็ด ของคุณพี่ วาณิช มาสวม มาใส่ จนเป็นอะไรที่พอได้เท่ๆ เก๋ๆ กะเค้ามั่ง...

แต่โดยสรุปรวมความแล้ว...ไม่ว่าจะเป็นเสื้อหนาวแบบไหน ทันสมัย-ไม่ทันสมัย เชยซ์ซ์ซ์-ไม่เชยซ์ซ์ซ์ ก็แทบหาโอกาสงัดออกมาสวม มาใส่ แทบไม่ได้ สำหรับประเทศเมืองร้อนอย่างไทยแลนด์ แดนสยาม ของหมู่เฮาทั้งหลาย เผลอๆ...สู้หันไปหาซื้อผ้าห่ม ผ้านวม น่าจะเหมาะกว่า การแห่ไปแจกผ้าห่ม ผ้านวม ในช่วงฤดูหนาว ให้กับผู้คนในภาคเหนือ ภาคอีสาน จึงแทบกลายเป็น แฟชั่น ชนิดหนึ่งไปแล้วสำหรับบ้านเรา ซึ่งไม่ว่าจะเป็นอะไรที่สอดคล้อง เหมาะสม เชยซ์ซ์ซ์-ไม่เชยซ์ซ์ซ์ เพียงใดก็แล้วแต่ แต่คงต้องถือเป็น อานิสงส์ เป็น กุศลผลบุญ ในอีกรูปหนึ่งอย่างมิอาจปฏิเสธได้...

ว่ากันว่า...เพราะด้วย ความเป็นไทย ที่ไม่ว่าจะแปลความหมายไปในลักษณะไหนก็แล้วแต่ แต่อานิสงส์หรือกุศลผลบุญในลักษณะที่ว่านี้ ออกจะเป็นอะไรที่ได้รับการยึดมั่น ถือมั่น ได้รับการปฏิบัติกันมาโดยตลอด หรือถ้าพูดแบบสั้นๆง่ายๆ ก็คือ การให้ ทาน หรือการ บริจาค ทั้งหลายนั่นเอง แม้เป็นเรื่องที่ไม่ถึงกับถูกให้ความสำคัญอะไรมากมาย ในสายตาของผู้ที่หนักไปทาง ตัวใคร-ตัวมัน ซะเป็นหลัก แต่ก็ด้วยสิ่งที่ว่านี้นี่แหละ ที่อดีตล้นเกล้าในหลวงรัชกาลที่ 9 ท่านถึงกับกล้าตอบคำถามบรรดาผู้สื่อข่าวต่างประเทศ ว่าถือเป็นสิ่งที่ทำให้ประเทศไทย เมืองไทย ไม่ถึงกับต้องล้มระเนระนาดไปตาม ทฤษฎีโดมิโน ในช่วงระหว่างการแพร่กระจายอำนาจและบทบาทของบรรดาชาวคอมมิวนิสต์ทั้งหลาย จริง-ไม่จริง...คงต้องลองเก็บไปคิดเอาเองก็แล้วกัน แต่ก็นั่นแหละ...ด้วยสิ่งที่เรียกว่า ทาน หรือการ บริจาค นี่เอง ที่ทำให้ไม่ว่าจะร้อน จะหนาว ไม่ว่าอุณหภูมิอากาศประเทศไทยจะหมุนเวียนเปลี่ยนผันกันไปในลักษณะไหน ทุกสิ่งทุกอย่างก็น่าจะพอ อยู่ๆ กันไปได้ อย่างชนิดอีกตราบนานเท่านาน...