ด้วย 'ศรัทธา'...ฉันจึงเป็นอยู่!!!

อาจด้วยเหตุเพราะบรรดา เครื่องไม้-เครื่องมือ ทั้งหลาย มันมีส่วนเกี่ยวข้องกับ พฤติกรรม กับ การกระทำ กับ ความรู้สึก-นึกคิด อย่างมิอาจแยกออกจากกันได้เลย แม้ว่าบางครั้ง-บางคราเราอาจจะ มองข้าม หรือลืมไปว่าสิ่งที่เป็นแค่เครื่องมือ-เครื่องใช้ ในแต่ละรูป แต่ละแบบ มันส่งผลต่อ วิถีชีวิต มาก-น้อยขนาดไหน...

    แต่ถ้าลองคิดให้ลึก ใคร่ครวญ หวนคิด ให้ถ้วนถี่...บรรดาสิ่งที่อาจเป็นแค่เครื่องไม้-เครื่องมือเหล่านี้ มันก็ออกจะ เอาเรื่อง มิใช่น้อย ในการปรับเปลี่ยนสิ่งต่างๆ ให้ผิดแผก แตกต่าง ไปจากกันและกัน ในแต่ละยุค แต่ละสมัย ถึงขั้นเปลี่ยนแนวทาง เปลี่ยนวิถีทาง แบบชนิดพลิกหน้าตีนเป็นหลังมือ หรือหน้ามือเป็นหลังตีน เอาเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าการเปลี่ยนจากการใช้ บรอนซ์ มาเป็นการใช้ เหล็ก ที่ทำให้กองทัพทั้งกองทัพ อาจต้องหนียะย่ายพ่ายจะแจ เกิดการสูญชาติ สิ้นชาติ เกิดการอุบัติขึ้นมาของชาติใหม่ๆ จักรวรรดิใหม่ๆ หรือเปลี่ยนจากการทอผ้า เย็บผ้าด้วยมือ ในสังคมเกษตรกรรมทั้งหลาย กลายมาเป็นการใช้เครื่องจักรทอผ้าในโรงงานอุตสาหกรรม ที่ไม่เพียงก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงเฉพาะชาติหนึ่ง ชาติใด เท่านั้น แต่ต้องเรียกว่า...เปลี่ยนกันในระดับโลก หรือทั่วทั้งโลกเอาเลยก็ว่าได้!!!

    ด้วยเหตุนี้...การเปลี่ยนจากการใช้โทรเลข-โทรศัพท์บ้าน มาเป็นการใช้ มือถือ เปลี่ยนจากจดหมายไปรษณีย์มาเป็นแฟกซ์ เป็นอีเมล เปลี่ยนจากการนั่งหน้าจอทีวี มาก้มหน้า-ก้มตาอยู่ในอินเทอร์เน็ตทั้งวัน-ทั้งคืน ฯลฯลฯลฯ ยังไงๆ...มันย่อมก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างชนิดมากมายมหาศาล อันเป็นความเปลี่ยนแปลงที่บรรดาเราๆ-ทั่นๆ ทั้งหลายอาจจะ มองข้าม หรืออาจลืมไปว่าเหตุที่อะไรต่อมิอะไรมันผิดแผก แตกต่าง ไปจากเดิม ไม่ใช่เป็นเพราะ มึง หรือ กู เป็นเพราะ ฝ่ายมัน หรือ ฝ่ายเรา เท่านั้น แต่เป็นเพราะบรรดา เครื่องมือ-เครื่องใช้ ทั้งหลายนั่นเอง ที่มันได้ทำให้แทบทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีวัน เหมือนเดิม อีกต่อไปแล้ว...

    ยิ่งโดยเฉพาะเครื่องไม้-เครื่องมือประเภทอิเล็กทรอนิกส์ หรือประเภทต้องอาศัยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าทั้งหลาย ที่ว่ากันว่าอาจส่งผลกระทบไปถึงระบบการทำงานของสมอง ลึกลงไปในเซลล์ของบรรดาสิ่งมีชีวิตที่เป็นผู้ใช้เครื่องมือเหล่านี้ ไม่ว่าโดยรู้ตัวไม่รู้ตัว โดยยอมรับ-ไม่ยอมรับก็ตาม ดังนั้น...อะไรที่มันผิดแผก แตกต่าง ไปจากเดิม ไม่ว่ารุ่นมึง-รุ่นกู ไม่ว่าเด็ก-ไม่ว่าผู้ใหญ่ ไม่ว่าฝ่ายมัน-ฝ่ายเรา...มันจึงเป็น ตถาตา หรือ มันเป็นเช่นนั้นเอง-มันเป็นพรรค์นั้นแหละ ตราบใดที่เรามิอาจยังชีวิตอยู่ด้วยการเลิกใช้เครื่องไม้-เครื่องมือเหล่านี้ หรือตราบใดที่เรามิอาจหมุน กงล้อแห่งกาลเวลา ให้ย้อนกลับไปที่จุดเดิม ก็มีแต่ต้องหันมาเผชิญหน้ากับบรรดา ความเปลี่ยนแปลง ทั้งหลายให้ดีที่สุด ละเอียด-สุขุม-รอบคอบและประณีตที่สุด...นั่นแล...

    อันนี้นี่แหละ...ที่ทำให้การตั้งมั่นอยู่ในความไม่ประมาท การระมัดระวังต่อความพลั้งพลาด พลั้งเผลอ จึงเป็นอะไรที่สำคัญเอามากๆ เพราะบรรดา ความเปลี่ยนแปลง ทั้งหลายที่กำลังปรากฏให้เห็นในทุกวันนี้ มันออกจะหนักหนา-สาหัสมิใช่น้อย ขนาดทำให้ระบบการเมือง-การปกครองที่เชื่อกันว่าน่าจะดีที่สุด เหมาะสมที่สุด อย่าง ระบอบประชาธิปไตย ทั้งหลายทำท่าอาจต้องกลายเป็น ประชาธิป-ตาย กันไปเป็นประเทศๆ ขณะที่ ระบอบเผด็จการ ถ้าเป็นแค่เผด็จการขิงแก่-ขิงอ่อน เผด็จการหน่อมแน้ม เผด็จการพม่า ฯลฯ หรือไม่ใช่ เผด็จการโดยธรรม แล้วล่ะก็ โอกาสที่จะหงายหลังตึง หลับกลางอากาศ ย่อมเป็นไปได้ทุกเมื่อ...

    อย่างไรก็ตาม...สำหรับพวกที่ไม่เอาอ่าว ไม่เอาความเรื่องเทคโนโลยี หรืออาจถือเป็นพวก ลัดไดต์ อย่างอันตัวข้าพเจ้าเอง แม้ยังไม่อาจสรุปได้ชัดเจนว่าบรรดา ความเปลี่ยนแปลง ดังกล่าว มันจะไปถึงขั้นไหน-ต่อขั้นไหน หรือแม้ โชคดีที่ตายก่อน ในอีกไม่ใกล้-ไม่ไกล แต่ก็ด้วย ความเชื่อ-ความศรัทธา ต่อสัจธรรม ต่อความจริงสูงสุด ต่อธรรมะ หรือต่อธรรมชาติที่อยู่เหนือไปกว่าธรรมชาติแห่งการปรุงแต่งทั้งหลาย ก็ยังคงหวังที่จะเห็น กงล้อแห่งกาลเวลา หมุนเวียนจาก ความมืด ที่สุดมาสู่ ความสว่าง ในท้ายที่สุด ไม่ว่า ณ ชาตินี้ ชาติหน้า หรือชาติไหนๆ ก็ตามที...