ระวัง...กระทงหลงทาง!!!

เวียนเกล้าโดยใช่เหตุ ก็เลยไม่รู้รายละเอียดคำพูด คำจา ว่าอาจารย์ “สุรชาติ”ท่านไปพูดไว้ในแง่ไหน ประมาณไหน อีกทั้งนานมาแล้ว...ที่ไม่ได้ออกจาก“ถ้ำ” ไม่มีโอกาสพบปะ พูดคุย เจรจาเจ๊าะๆแจ๊ะๆกะใครเขา แม้ว่าอาจารย์จุฬาฯ อย่างอาจารย์ “สุรชาติ”นั้น ออกจะซี้แหง ย่ำปึ่ก กันตามสมควร พบเห็นสบายตา คบหาสบายใจ กันมาโดยตลอด แต่อาจเป็นเพราะ“เวรกรรม”ที่ทำเอาไว้แต่ชาติปางก่อน มันอาจไม่เหมือนกันซะทีเดียวนัก การตอบสนองต่อหนี้เวร หนี้กรรม ในชาตินี้ เลยอาจออกไปทาง “ทางใคร-ก็ทางมัน”ซะเป็นหลัก...

                                                       -----------------------------------------------------

แม้ตัวเรายังคงรู้สึกซี้แหง ย่ำปึ่ก กับอาจารย์ท่านอยู่พอสมควร โดยเฉพาะในแง่บุคลิก นิสัยส่วนตัว ที่ออกจะน่ารัก น่าใคร่ มิใช่น้อย สุภาพ เรียบร้อย รู้ลึก รู้จริง แต่ในแง่ของทัศนะคติ มุมมองบางอย่าง ที่ออกไปทาง“คนละเรื่อง” หรือ “คนละเรื่องเดียวกัน”หรือไม่ อย่างไร ก็ยังมิอาจสรุปได้ อาจทำให้ท่านเกิดความรู้สึก “ซี้ซั๊ว”แทนที่จะซี้แหง ย่ำปึ่ก ขึ้นมาก็ไม่แน่!!! แต่เอาเป็นว่า...ไม่ว่าจะเป็นอาจารย์ “สุรชาติ”หรืออาจารย์อะไรก็แล้วแต่ ที่คิดว่าจะ “มีอะไร???” หรืออยากให้ “มีอะไร???”ก็เถอะแต่อะไรต่อมิอะไรที่มันอาจอุบัติขึ้นมาในช่วงวันลอยกระทงวันนี้ คงต้องหาทางใคร่ครวญ พิจารณา กันให้จงหนัก อย่าให้ถึงกับเตลิดเปิดเปิง ชนิดต้องกลายสภาพเป็น “กระทงหลงทาง”เอาง่ายๆ...

                                                       ------------------------------------------------------

คืออย่างที่ว่าเอาไว้แล้วนั่นแหละว่า...ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้ หรือการแสดงออกถึง“ปฏิกิริยา”ใดๆก็ตามที สิ่งสำคัญเอามากๆคงหนีไม่พ้นสิ่งที่เรียกๆกันว่า“สติ”นั่นแหละสหาย!!! จะเจ๊ง-ไม่เจ๊ง ฉิบหาย-ไม่ฉิบหาย แพ้-ชนะ ย่อมขึ้นกับสิ่งที่ว่านี้มิใช่น้อย เพราะเมื่อไหร่ที่ลองน็อตหลุด น็อตหลวม สติหาย ส่งผลให้ปัญญาพลอยต้องหดตามไปด้วย โอกาสตาย...กับ...ตาย ย่อมมีความเป็นไปได้สูงอยู่แล้วแน่ๆ ยิ่งถ้าหากเป็นเรื่อง “ส่วนรวม”ไม่ใช่เรื่อง “ส่วนตัว”ด้วยแล้ว โอกาสที่จะ “ตายหมู่”หรือ “พาคนไปตาย”ยิ่งย่อมมีความเป็นไปได้ยิ่งขึ้นไปเท่านั้น...

                                                       ------------------------------------------------------

และถ้าหากผู้ที่ต้องตาย หรือ“ไม่ตาย...ก็คางเหลือง”ดันเป็นแค่“หนูเล็กๆและเด็กๆทั้งหลาย” ไม่ใช่ประเภทคนแก่ คนชรา หรือคนที่อยู่ในวัยแง้มฝาโลง อย่างประเภท“ป๋าเปลว” “ท่านขุนน้อย” หรือแม้แต่อาจารย์“สุรชาติ”ฯลฯก็ตาม ในฐานะผู้ที่เคยพานพบประสบการณ์ เคยผ่านอะไรต่อมิอะไรที่เลวร้าย ที่เจ็บปวด รวดร้าว มาแต่ครั้งอดีต แต่ถ้ายังคงหลงเหลือสิ่งที่เรียกว่าความเมตตา กรุณา ติดปลายนวมไว้บ้างเล็กๆน้อยๆ ยังไงๆ...คงต้องพยายามหาหนทางช่วยหน่วง ช่วยรั้ง เอาไว้มั่ง ไม่ควรปล่อยให้พวกเด็กๆเขาเตลิดเปิดเปิง เป็นกระทงหลงทาง โดยไม่คุ้มค่า คุ้มราคา หรือโดยไม่มีความจำเป็น...

                                                       ----------------------------------------------------------

เพราะเท่าที่ตาย เท่าที่ติดคุก เท่าที่ขึ้นโรง-ขึ้นศาล ฯลฯ กันอยู่ในทุกวันนี้...ก็ออกจะเป็นที่น่าสลดหดหู น่าเวทนา เอามากๆ เฉพาะแค่พวกแก่ๆ ที่ยังไม่หมด ไม่สิ้นคดีความ ไล่มาตั้งแต่พวกพันธมิตร กปปส. พวกแดงเอยโธ่เอ๋ยน้องแดงของพี่ ฯลฯ ล้วนเป็นอะไรที่น่าสงสาร น่าเห็นอก เห็นใจ น่าเอน็จอนาถพอสมควรแล้ว คือไม่ว่าคิดยังไง-เห็นยังไง มีทัศนะคติ มุมมองแบบใดอยู่กันคนละฝ่าย คนละด้าน คนละสี คนละเสื้อ แต่สุดท้าย...ล้วนแล้วแต่ “คุก...คุก...คุก”ไปด้วยกันทั้งนั้น ตราบใดที่ดันไปกระทำการในสิ่งที่ขัดกับตัวบทกฎหมาย ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใดก็แล้วแต่...

                                                      ---------------------------------------------------------

แม้เคยเป็นวีรบุรุษ วีรชน เป็นในสิ่งที่ตัวเองต้องการเป็น หรือเป็นในสิ่งที่ผู้อื่นเห็นว่าตัวเองเป็นก็ตามที แต่บรรดา “รายจ่าย”ที่มันมักตามทีหลัง ก็ออกจะเป็นอะไรที่น่าเหน็ดเหนื่อย เมื่อยล้า เป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะได้รับการสรรเสริญ เยินยอ ยกย่อง เชิดชู กันถึงขั้นไหนต่อขั้นไหน แต่สุดท้าย...มันก็เป็นไปตามหลักสัจจธรรมนั่นแล คือเกิดขึ้น-ตั้งอยู่-และดับไป เป็นตถาตา เป็นไปเช่นนั้นเอง เป็นไปพรรค์นั้นแหละ จนบรรดาผู้ที่เคยเคี่ยวกรำกับประสบการณ์ต่างๆมาพอสมควร ต่างหนีไม่พ้นต้องหันไป “อตัมมยตา” หรือหันไป“กูไม่เอากับมึง...แล้วโว๊ย!!!”กันไปเป็นรายๆ

                                                       --------------------------------------------------------------

อะไรต่อมิอะไรเหล่านี้นี่แหละ...ที่บรรดาคนแก่ คนชรา ผู้ยังพอมีเมตตา กรุณา มีความห่วงใย สงสาร ติดปลายนวมอยู่บ้างไม่ว่ามากบ้าง-น้อยบ้างไปตามสภาพ พึงต้องหาทางหน่วงๆ รั้งๆ บรรดาเด็กๆหรือบรรดาพวก “วัยรุ่นใจร้อน”ทั้งหลาย ไม่ให้เตลิดเปิดเปิงเกินไปกว่านี้ หรือเกินไปกว่า “มาตรฐานทางกฎหมาย”ที่ถูกแปลความ ตีความ ไว้แล้วแบบเบ็ดเสร็จสมบูรณ์ อย่างน้อย...ก็น่าจะดีกว่าหันไปยุยง ส่งเสริม ให้แพ้แล้ว-แพ้เล่า ตายแล้ว-ตายเล่า ติด(คุก)แล้ว-ติดเล่า ฯลฯ โดยที่ตัวเองก็ไม่ได้มีเรี่ยว มีแรง พอที่จะ“หามลุง...ไปตีกะมันที”เอาเลยแม้แต่น้อย...

                                                        ----------------------------------------------------------

ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้ จาก “สุนทโรวาท อิหม่าม อาลี”... “ผู้ซึ่งให้คำแนะนำต่อผู้อื่นโดยที่ตัวเองมิอาจปฏิบัติได้ตามนั้น ก็แทบไม่ต่างอะไรไปจากคันธนูที่ไร้สาย...”

                                                       ----------------------------------------------------------