ว่าด้วยยุทธศาสตร์-ยุทธวิธีใหม่ของพรรคเผาไทย

อันเป็นสิ่งที่บรรดาเด็กแว้น และเด็กเวร ทั้งหลาย ปรารถนา เรียกร้องและต้องการที่จะให้ยกเลิกให้รู้แล้ว รู้แรด กันไปซะที เข้าไปพูดจาเจ๊าะๆ แจ๊ะๆ ภายในรัฐสภา อย่างเป็นระบบและเป็นกระบวนการ อันแทบไม่ต่างอะไรไปจากการตัดสินใจ เล่นกับไฟ ตั้งแต่ยกแรก เอาเลยถึงขั้นนั้น!!!

คืออะไรเหมาะ-ไม่เหมาะ ควร-ไม่ควร ถูก-ไม่ถูก ผิด-ไม่ผิด...คงต้องปล่อยให้บรรดาพวกหัวหมอ หัวทนาย หัวกฎหมาย เขาไปว่ากันเอาเองก็แล้วกัน แต่ที่แน่ๆ...ก็คือ  ความกล้า ความบังอาจ ในการตัดสินใจ แตะของร้อน ตั้งแต่ยกแรกๆ ของคุณพี่ โทนี่-โทนาฟ คราวนี้ ออกจะส่อสัญญาณ อันตราย อย่างเห็นได้โดยชัดเจน ทั้งที่ยังมีเรื่องโน้น เรื่องนี้ อีกเยอะแยะ มากมาย ที่จะหยิบเอามาเปิดฉาก เปิดผ้าม่านกั้ง ไม่ว่าเรื่องเศรษฐกิจ สังคม การเมือง เรื่องน้ำท่วม-น้ำไม่ท่วม เรื่องโควิด-ไม่โควิด ฯลฯ แต่การคิดหันมาเอาใจพวกเด็กแว้น เด็กเวร พวกเจนเอ็กซ์ เจนวาย เจนแซด กันอย่างเป็นระบบและเป็นกระบวนการเช่นนี้ ต้องถือเป็นการสร้าง อัตราเสี่ยง ให้กับตัวเอง ตลอดไปจนลูกในไส้ อย่างคุณหลาน อุ๊งอิ๊ง ชนิดน่าขนลุก ขนพอง เอามากๆ...

พูดง่ายๆ ว่า...การคิด การตัดสินใจ ในลักษณะเช่นนี้ มันออกจะหนักไปทาง ได้อย่าง-ก็ต้องเสียอย่าง อะไรประมาณนั้น คือขณะที่อาจได้พวกเจนเอ็กซ์ เจนวาย เจนแซด เจนอัลฟา ฯลฯ เข้ามาเป็นพวก สร้างตบะ บารมี ให้กับคุณหลาน อุ๊งอิ๊ง ชนิดนักติดกระดุมอย่างคุณน้อง พิธา มิอาจก้าวข้ามไปได้ง่ายๆ แต่ขณะเดียวกัน...ก็คงมิวายส่งผลให้บรรดาคนแก่ คนชรา พวกเบบี้ บูมส์ทั้งหลาย ตลอดไปจนพวกที่เกิดและเติบโตยุคใกล้ๆ กับช่วงพระเจ้าเหายังใส่กางเกงหูรูด อดไม่ได้ที่จะตั้งตัวเป็น ศัตรู อย่างชนิดถึงไหนก็ถึงกัน หรืออย่างมิอาจหลีกเลี่ยงและปฏิเสธได้เลย อันมีแต่จะทำให้สีสัน บรรยากาศ การต่อสู้ เอาชนะ กันในทางการเมืองนับจากนี้ น่าจะออกไปทาง ฉิบหาย...กับ...ฉิบหาย ยิ่งเข้าไปทุกที...

เรียกว่า...อาจถึงขั้นต้อง ตาย...กันไปข้าง อะไรทำนองนั้น และคนที่มักจะ ตาย...กับ...ตาย หรือตายมาโดยตลอด ก็คงหนีไม่พ้นไปจากคุณพี่ โทนี่-โทนาฟ ของหมู่เฮาทั้งหลายนั่นแล ที่แม้ถึงขั้นเคยกล้าพูด กล้าประกาศ เปล่งคำพูดประเภท เสียงปืนนัดแรกระเบิดขึ้นมาเมื่อไหร่...ผมจะกลับไปเดินนำหน้าพี่น้องด้วยตัวเอง แต่สุดท้าย...ก็มีแต่ แพ้...กับ...แพ้ เนื่องจากไม่ได้มีปืนเอาไว้ในมือนั่นเอง การหาทางหลีกเลี่ยงประเด็นร้อนๆ ของร้อนๆ เอาไว้ก่อน หันไป แอบจิต ไปพลางๆ จึงถือเป็นการ ลดอัตราเสี่ยง ในทางยุทธศาสตร์ ยุทธวิธี ที่จะทำให้การกลับบ้าน กลับมารับประทานก๋วยเตี๋ยวเนื้อวัดดงมูลเหล็ก ยังพอมีโอกาสอยู่มั่ง ไม่มากก็น้อย...

แต่การเปลี่ยนยุทธศาสตร์ ยุทธวิธี หันมา รื้อสะพานถอยหลัง ซะเฉยเลย!!! หันไปทุ่มเทให้กับบรรดาเจนเอ็กซ์  เจนวาย เจนแซด เจนอัลฟา อย่างเป็นระบบและเป็นกระบวนการเช่นนี้ จึงไม่เพียงแต่เป็นการ เพิ่มอัตราเสี่ยง ให้กับตัวเอง ยังถือเป็นการสร้าง แรงเสียดสี ให้กับลูกในไส้ของตัวเองตั้งแต่เริ่มแรก ที่ไม่ใช่แค่ต้องพยายามหาทางทำอะไรต่อมิอะไรเพื่อเอาชนะใจพวกเด็กแว้น เด็กเวร ให้มากๆ เข้าไว้  หรือไม่ให้ถึงกับต้องตกเป็นรองนักติดกระดุม อย่างคุณน้อง พิธา มากมายจนเกินไป แต่ยังต้องหาทางรับมือกับพวกคนแก่ คนชรา พวกเบบี้ บูมส์ พวกรุ่นพระเจ้าเหายังใส่กางเกงหูรูด ฯลฯ ที่ยังคงไม่ได้ตายโหง ตายห่า ไปก่อนกำหนดการ  ยังพร้อมที่จะ เปรี้ยงๆ...ดังเสียงฟ้าฟาด โครมๆ...พินาศพังสลอน ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่...

เจอกับแรงเสียดสี เสียดทาน ในแต่ละด้านเช่นนี้...ถึงจะสดใส เต่งตึง อูมฟูม ตามแบบฉบับ ลูกคนมีกะตังค์ ยังไงก็แล้วแต่ โอกาสที่คุณหลาน อุ๊งอิ๊ง ที่ไม่ได้มี อาวุธ ใดๆ ติดไม้ ติดมือ เอาไว้เลยแม้แต่น้อย นอกจาก กะตังค์ ล้วนๆ อาจต้องเหี่ยวปลาย ยับย่น ยู่ยี่ หนักซะยิ่งกว่าคุณน้อง ปู นารีขี่ม้าขาว ย่อมมีความเป็นไปได้สูงเอามากๆ แนวโน้มที่ไม่ว่าจะเป็นน้ำจิ้ม ออเดิร์ฟ หรือเมนคอร์ส ในแต่ละอย่าง แต่ละชนิด จะถูกแ-ก ถูกรับประทาน แบบไม่เหลืออะไรติดโต๊ะเอาไว้เลยแม้แต่นิด หรือแนวโน้มที่จะต้อง แพ้...กับ...แพ้ หลังแพ้แล้ว-แพ้อีกมาโดยตลอด จึงพอเห็นๆ กันอยู่แบบไม่ต้องเสียเวลาวิเคราะห์ สังเคราะห์ อะไรกันมากมาย เฮ้ออ์อ์อ์...ถึงได้ชื่อว่าเก่งแสนเก่ง ฉลาดแสนฉลาด เพียงใดก็เถอะ แต่อะไรจะคิดหยาบ คิดง่าย คิดเป็นเด็กๆ เท่านี้ ย่อมไม่มีอีกแล้ว...

ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้....จาก Mihaela Losof... “Children are the most expensive form of entertainment.  - ความเป็นเด็ก...คือรูปแบบความบันเทิงที่มีราคา...แพง...ที่สุด”