ดู ส.ส.แล้วย้อนดูกีฬา

ฟอร์มกำลังร้อนแรง ตบสะแด่วแห้ว ทั้งทรหด ไว หัวใจเดินร้อย ไม่น้อยหน้า "๗ เซียนสาว" ในตำนานที่ "ขึ้นหิ้ง" ไปแล้วแต่อย่างใด

๖ เซียนสาวแซ่บ ก็ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ!

แต่แหม...ทำเอาหัวใจจะวาย ตบกันถึง ๕ เซต นึกว่าจะเสร็จเซอร์เบียซะแล้ว

ผลไทยชนะ ๓-๒ เซต สรุป ไทยแข่ง ๒ นัด ชนะทั้ง ๒ นัด

นัดแรกชนะทีมชาติบัลแกเรีย นัดที่สองเมื่อวาน ชนะทีมชาติเซอร์เบีย ซึ่งเป็นทีมอันดับ ๑ ของตาราง

เสาร์ที่ ๔ มิ.ย. อย่าลืมตามดูเชียวนะ ไทยตบกับเบลเยียม ที่แพ้เซอร์เบียมาแล้ว ก็ไม่ยากที่จะชนะอีก

ดูนักกีฬา "หนุ่ม-สาว" รุ่นใหม่แล้ว บอกตรงๆ ใจมันฟู ชื่นชม ยกย่องพวกเขาทั้งหลายเหล่านั้นจริงๆ

ได้กันคนละกี่บาท-กี่สตางค์กัน ถ้าไม่ชนะ แต่เพื่อธงชาติไทยที่หน้าอก พวกเขายอมตายถวายชีวิต                

ชนะก็เฮกัน แล้วก็ลืมพวกเขาไป

ส่วนที่แพ้ น่าเห็นใจที่สุด ไม่แยแสเขาก็ไม่ว่า แต่ขอแค่เห็นคุณค่าจากการ "สู้เพื่อชาติ" ของพวกเขาบ้างจะได้ไหม?

ทุกวันนี้ มีแต่นักกีฬาเท่านั้น .....
ที่ทำให้ "เพลงชาติไทย" กระหึ่มก้องหู "ธงธาติไทย" โบกสะบัด ทำเลือดฉีดพล่าน หัวใจฟูพองโต ในความเป็น "ชาติไทยของเรา"

ดูนักกีฬา แล้วย้อนดู ๕๐๐ ส.ส.ในสภา "บางพรรค-บางพวก"

ต้องบอกว่าเหมือน "ฟ้ากะเหว"

ไม่แค่เหวธรรมดา เป็น "เหวนรก" ถึงขั้นนั้น!

เงินเดือนเท่าไหร่ เบี้ยบ้ายรายทางเท่าไหร่ บำนาญก็ยังมีให้จนตาย

แล้วถามคำ นอกจากชังชาติ พยายาม "ล่มชาติ-ล้มสถาบัน" พยายามลบล้างความเป็นไทย พยายามช่วงชิงอำนาจหน้าด้านๆ เพื่อเอาบ้าน-เอาเมือง อย่างที่เป็นอยู่

ไม่ละอายใจกับหนุ่ม-สาวนักกีฬาเขาบ้างหรือ ที่เขาและเธอเหล่านั้น ที่สู้ยิบตา เพื่อคำว่า "ชาติไทย"

โดยสิ่งตอบแทนที่พวกเขาได้มี ๒ อย่างเท่านั้น

ชนะ เสียง..ชม

แพ้ เสียง...ถุย!

นี่ก็เบื่อเฝ้าดูผลโหวตงบประมาณ รีบกลับบ้านไปกางมุ้งรอดูถ่ายสดฟุตบอล "ไทย-เวียดนาม" ตอน ๔-๕ ทุ่มดีกว่า

ก็อย่างที่คุยกันไปวันแรก......

ดูแค่คู่เปิดฟลอร์ "ชลน่าน" กับ "นายกฯ" มันก็จบแล้ว!

"ฝ่ายค้าน-เพื่อไทย" ถูกนายกฯ ทุ่มกระสอบข้าวสาร "โกงจำนำข้าว" กว่า ๙ แสนล้านยุค "ยิ่งลักษณ์" กลับไป ทับแบนแต๊ดแต๋

ก็แส่เอง แล้วจะโทษใคร จริงมั้ย..ชลน่าน?

เอาละ.....
วันนี้ "วันดี-วันมงคล" บ้านเมืองไทยเรา กำลังเข้าสู่คำว่า "ฟ้าหลังฝน" จะมีแต่เรื่องดีๆ เรื่องเป็นมงคล ไหลเพิ่มพูนเข้ามา

นั่นหมายถึง การลงทุน การส่งออก การท่องเที่ยว การเดินทางมาเยือนราชอาณาจักรไทยของเหล่าอาคันตุกะ ในฐานะ "แขกรัฐบาล และแขกบ้าน-แขกเมือง"

ชนิดที่ต้องใช้คำว่า "หัวกระไดบ้านไม่แห้ง"!

"ซาอุดีอาระเบีย" กับ "ไทย" ฟื้นสัมพันธ์ในรอบกว่า ๓๐ ปี ชนิดที่คิดกันไม่ถึง เป็นผลงานที่ต้องบันทึกในหน้าประวัติศาสตร์การเมือง-การต่างประเทศ

ต้องให้เครดิตนายกฯ และกระทรวงการต่างประเทศ เต็ม ๑๐๐!

และวานซืน ๑-๒ มิ.ย. เป็นเรื่องน่ายินดี "นายพันคำ วิพาวัน" นายกรัฐมนตรีสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว

นำคณะเดินทางเยือนไทยอย่างเป็นทางการ ในฐานะแขกรัฐบาลไทย และมีความตกลงในความร่วมมือระหว่างลาวกับไทยในทุกมิติ

"ลาว-เขมร-พม่า-เวียดนาม-ไทย-จีน" นี่ มันเป็นอะไรที่มากกว่าคำว่า "ประเทศบ้านใกล้-เรือนเคียง"

คือมันเป็น ทั้งพี่-ทั้งน้อง-ทั้งญาติพี่น้อง "ตัดกันไม่ตาย-ขายกันไม่ขาด" ก่อนมีประวัติศาสตร์อนุภาคลุ่มน้ำโขงด้วยซ้ำ

เป็นนิมิตหมายที่ดีมากๆ ที่ได้เห็น ๒ ประเทศไทย-ลาวใกล้ชิด รักใคร่ มีจิตร่วมทุกข์-ร่วมสุข เป็นเนื้อเดียวกัน

ลึกซึ้งเกินบรรยายที่ได้เห็น "ไทย-ลาว" แนบแน่นกันเช่นนี้

อยากให้อ่านเรื่องนี้ "Fuangrabil Narisroj" ท่านโพสต์

ผมอ่านที่เขาแชร์กันต่อๆ มา ก็ลอกมาให้อ่านอีกที ดังนี้

...........................

ภาพพ่อ

มีเพื่อนๆ อยากฟังแง่มุมต่างๆ ของในหลวง ร.10 ที่คนทั่วไปไม่ทราบจากประสบการณ์ที่ผมเคยถวายงานพระองค์ท่านอีก เพื่อนๆ บอกว่าอ่านแล้วดีต่อใจ ทำให้เข้าใจพระองค์ท่านมากยิ่งขึ้น

ขอเล่าสมัยที่ผมประจำการอยู่ที่สถานเอกอัครราชทูตไทย ณ นครหลวงเวียงจันทน์ 2 รอบ รอบแรกช่วงปี 2550-2554 และรอบที่ 2 ช่วงปี 2558-2560

ในช่วงประจำการรอบแรก ผมได้มีโอกาสถวายงานรับใช้พระองค์ท่านหลายวาระ เนื่องจากพระองค์ท่านทรงขับเครื่องบิน Boeing 737-400 ของสายการบินไทย เที่ยวบิน กทม.-เวียงจันทน์ ซึ่งเป็นเที่ยวบินพาณิชย์ปกติ ในฐานะที่ทรงเป็น กัปตันของการบินไทย

ทุกครั้งที่สถานทูตได้รับแจ้งจากการบินไทย และทางในวังว่าพระองค์ท่านจะทรงขับเครื่องบินมาที่เวียงจันทน์ ในฐานะ กัปตันของการบินไทย

แต่เนื่องจากสถานะของพระองค์ท่านคือ องค์รัชทายาทของในหลวง ร.9 ดังนั้น ทางสถานทูตจึงจำเป็นต้องเตรียมพร้อมถวายอารักขาให้เต็มที่ให้สมพระเกียรติของพระองค์ท่าน ในหลายวาระพระองค์ท่านเมื่อทรงขับเครื่องบินมาถึงเวียงจันทน์แล้ว ก็ทรงประทับรออยู่ในห้องกัปตัน (cockpit) เพื่อรอรับผู้โดยสารใหม่จากเวียงจันทน์ เข้า กทม. ต่อไป

ทางสถานทูตก็แค่จัดเตรียมห้องรับรองที่ท่าอากาศยานวัดไต ไว้เผื่อกรณีที่พระองค์ท่านจะใช้ห้องเผื่อทรงเปลี่ยนพระอิริยาบถ

แต่ก็มีบางวาระที่พระองค์ท่านเสด็จฯเข้าเวียงจันทน์ เพื่อทรงประทับแรม 1 คืน เพื่อรอทำหน้าที่ในเที่ยวบินวันรุ่งขึ้น ซึ่งก็ทรงปฏิบัติพระองค์เป็นปกติเหมือน ลูกเรือ (Air Crew) คนนึงของการบินไทยจริงๆ

และถึงแม้เราจะได้รับแจ้งจากทางในวังและทาง TG ว่าในกรณีที่เข้ามาประทับแรมที่เวียงจันทน์นั้น พระองค์ท่านไม่ประสงค์ให้มีพิธีต้อนรับใดๆ

ไม่ประสงค์ให้เตรียมขบวนเสด็จฯ  เพราะพระองค์จะทรงประทับในรถตู้ที่ TG จัดให้ ไม่ต้องมีการปิดถนน ไม่ต้องมีรถตำรวจนำแต่อย่างใดทั้งสิ้น รถตู้พระที่นั่งก็ใช้การจราจรปกติเหมือนคนทั่วไป   

อย่างไรก็ตามในสถานะที่ทรงเป็นองค์รัชทายาทของแผ่นดิน ถึงแม้จะเป็นพระราชประสงค์ดังกล่าว แต่ทว่าสถานทูตก็มิอาจวางเฉยได้ 

ท่านทูตไทยจึงได้มอบหมายให้ผมไปแจ้งประสานกับทางการลาว ในที่นี้คือ กรมพิธีการทูตลาว เพื่อให้ฝ่ายลาวทราบตามพระราชประสงค์

วันที่ผมไปเจรจากับทางผู้ใหญ่ฝ่ายลาว ยังจำคำพูดของท่านผู้ใหญ่ลาวได้ดีว่า ทางลาวบ่สามารถทำตามที่ “องค์มงกุฎ” ต้องการได้ดอก (ฝ่ายลาวเรียกพระองค์ท่านแบบนี้ เพราะตอนนั้นทรงดำรงพระอิสริยยศเป็น สมเด็จพระบรมโอรสาธิราช สยามมกุฎราชกุมาร แต่ตอนนี้ฝ่ายลาวเรียกพระองค์ท่านว่า “เจ้ามหาชีวิต” นับตั้งแต่วันที่ทรงขึ้นครองราชย์)

ซึ่งทางผู้ใหญ่ฝ่ายลาวรับทราบถึงพระราชประสงค์ดังกล่าว แต่มิสามารถวางเฉยได้เช่นกัน เพราะหากองค์มงกุฎ มาเกิดประสบเหตุอะไรขึ้นที่แผ่นดินลาว ทางฝ่ายลาวก็จะเสียใจและไม่สบายใจเป็นอย่างยิ่ง

ผลสรุปการเจรจาคือ ทางฝ่ายลาวขอจัดตำรวจลับนอกเครื่องแบบ คอยถวายการอารักขาอยู่ห่างๆ รถที่ฝ่ายตำรวจลาวใช้ก็ไม่ใช่รถตำรวจ แต่เป็นรถเก๋งส่วนบุคคลธรรมดา

โดยฝ่ายลาวก็ประสานกับผม และผู้ช่วยทูตฝ่ายทหารของไทยประจำลาว (ซึ่งต้องทำตามหน้าที่ “ราชองครักษ์” ด้วย) ตลอดเวลา

โดยทั้งฝ่ายไทยและฝ่ายลาวแต่งตัวนอกเครื่องแบบ คอยเฝ้าถวายอารักขาอยู่ห่างๆ ตลอดระยะเวลาที่ประทับอยู่ในลาว

ที่เป็นความทรงจำที่ประทับใจผมจนถึงทุกวันนี้ คือ เมื่อรถตู้พระที่นั่งที่ทรงประทับร่วมกับลูกเรือการบินไทย ผ่านที่บริเวณ “ประตูชัย” ที่เปรียบเหมือนเป็นสัญลักษณ์ของเวียงจันทน์ พระองค์ท่านก็เสด็จฯ ลงมาถ่ายรูปร่วมกับคนอื่นๆ ด้วย

ในตอนนั้นที่บริเวณประตูชัย ก็มีนักท่องเที่ยวพอสมควร แต่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นพระองค์ท่าน สักพักผมกับผู้ช่วยทูตทหารที่คอยเฝ้าอารักขาอยู่ห่างๆ

สักพักก็ได้ยินช่างถ่ายรูปชาวลาวคนนึงที่คอยถ่ายรูปให้กับนักท่องเที่ยวแถวนั้น พูดกับคนลาวด้วยกันพร้อมชี้ไปที่พระองค์ท่านว่า คนคนนั้นเหมือน “องค์มงกุฎ” ของไทยมากเด้อ

ผมกับผู้ช่วยทูตทหารก็ได้แต่อมยิ้ม ไม่ได้ตอบว่าอะไร สักพักหลังจากถ่ายรูปเสร็จก็เสด็จฯ ขึ้นรถตู้เข้าโรงแรมที่พักต่อไป

ตอนค่ำทรงอยากไปเสวยพระกระยาหารค่ำร่วมกับทีมลูกเรือของ TG ทางฝ่าย TG ก็เลยหารือกับทางสถานทูตและฝ่ายลาวว่าจะเลือกร้านอาหารใดดีที่อยู่ริมโขง และบรรยากาศสบายๆ

สุดท้ายก็เลือกได้ร้าน “โขงวิว” ที่ทุกฝ่ายมองว่าเหมาะสมที่สุด เพราะกว้างขวาง โอ่โถง วิวทิวทัศน์ดี

ก็เผอิญอีกเช่นกันที่ร้าน “โขงวิว” นี้ เจ้าของเป็นชายหนุ่มชื่อ พุด เป็นลูกผู้ใหญ่ลาว (ตอนนั้นบิดาของพุดเป็น รมว.ศธ.ของลาว และปัจจุบันบิดาของพุด คือ ท่านพันคำ วิพาวัน นายกรัฐมนตรีของสปป.ลาว)

พุดนี้สนิทสนมกับผมดี เพราะทางสถานทูตได้ให้ทุน พุดไปเรียนจนจบปริญญาตรีที่คณะรัฐศาสตร์ จุฬาฯ (ปัจจุบันเท่าที่ทราบ พุดกำลังศึกษาต่อระดับปริญญาเอกที่ ม.แม่โจ้)

พอพุดทราบว่าพระองค์ท่านจะเสด็จฯ มาเสวยพระกระยาหารค่ำเป็นการส่วนพระองค์กับทีมลูกเรือ TG พุดก็ดีใจมากตื่นเต้น ถามผมว่าต้องเตรียมอะไรเป็นพิเศษมั้ย

ผมก็บอกพุดไปว่า ทำตัวสบายๆ พระองค์ท่านไม่ต้องการให้ทางร้านจัดเตรียมพิธีอะไรให้เป็นที่เอิกเกริก ขอแต่ว่าให้พุดช่วยเตรียมสำรองโต๊ะ ในบริเวณที่เป็นสัดส่วน และบอกพ่อครัวแม่ครัวให้โชว์ฝีมือทำอาหารลาวถวายพระองค์ท่านให้เต็มที่เท่านั้นก็พอ

สิ่งที่ผมเล่าสู่ให้เพื่อนๆ ฟังนี้ไม่เคยเล่าที่ไหนมาก่อน จึงอยากถ่ายทอดให้เพื่อนๆรับทราบถึงพระจริยวัตรอันงดงามของพระองค์ท่านในอีกแง่มุมนึงที่คนทั่วไปอาจไม่ทราบครับ

#ทรงพระเจริญ

Cr.Fuangrabil Narisroj

..............................

จบครับ!