ว่าด้วย...ศิลปะแห่งการโฆษณา

ไปได้ถึงขั้นนั้น ผมเผ้าที่บางครั้งเคยดูยุ่งๆ เหยิงๆ หรือบางซีก บางมุม ชักจะ “สุทธิชัย หยุ่น” (ล้าน) ขึ้นมามั่งแล้ว ก็กลับดูดกดำ สะท้อนความกระฉับกระเฉง กระปรี้กระเปร่า ส่วนเสื้อผ้าไม่ว่าจะเป็นสูท เป็นชุดลำลอง ชุดวอร์ม ค่อนข้างเข้าคู่กับหมวก กับรองเท้าวิ่ง รองเท้าผ้าใบ แบบชนิด “ลงตัว” เอามากๆ...

คือสรุปแล้ว...ก็คงเป็นความพยายามที่จะ “โปรโมต” ที่จะ “โฆษณา” กันอย่างเป็นทางการ อย่างเป็นระบบและเป็นกิจการนั่นแหละทั่น!!! ซึ่งก็ไม่ได้ถือเป็นเรื่อง “แปลก” อะไรกันมากมาย สำหรับบุคคลสาธารณะอย่างท่านนายกรัฐมนตรีของหมู่เฮาทั้งหลาย ที่แค่เดินทางไปเยี่ยมโน่น เยี่ยมนี่ ลงไปเพชรบุรี ขึ้นไปสุโขทัย ฯลฯ อาจไม่เพียงพอซะแว้วว์ว์ว์ สำหรับยุคนี้ สมัยนี้ สมัยที่เทคโนโลยีอินเทอร์เน็ต หรือเทคโนโลยีดิจิตอล มันออกจะมาแรง แซงโค้ง เอามากๆ ถ้าไม่ลองหันไปประดิษฐ์ คิดค้น ไม่คิดหันมาทำท่า “สะพานโค้ง” แบบคุณน้อง “ลำไย ไหทองคำ” ดูมั่ง เผลอๆ...อาจเป็นอันต้องตกเวทีประวัติศาสตร์ หาเวทีรำวงยังไม่เจอ เอาเลยก็ไม่แน่...

ด้วยเหตุนี้...การออกมาฮัลโล ออกมาสวัสดีใครต่อใคร ตั้งแต่วันจันทร์ไปยันถึงวันอาทิตย์ แบบชนิด “บิ๊กตู่โมเดลลิ่ง” จึงเป็นอะไรที่มิอาจหลีกเลี่ยงและปฏิเสธ แม้อาจก่อให้เกิดความพะอืดพะอม ความปั่นป่วน มวนท้อง สำหรับผู้ซึ่งไม่เคยคุ้นชินอยู่บ้าง แต่คงไม่ถึงกับต้องไปถือสา หาความ เพราะโดย “สไตล์” ของท่านนายกฯ “บิ๊กตู่” ท่านก็ออกไปแนวประมาณนี้ มาแล้วตั้งแต่แรก คือประเภทขยัน เอาจริง-เอาจัง ในการแต่งเพลง ประพันธ์เพลง เขียนกลอนประตู กลอนหน้าต่าง ฯลฯ ประกอบลีลาการบริหารจัดการประเทศมาโดยตลอด ส่วนเมื่อต้องเผชิญหน้าฝ่ายตรงข้ามบนเวที อาจต้องใช้วิธีเอาขาเขี่ยไป-เขี่ยมากันไปเรื่อยๆ จนกว่าจวนตัว ถึงตัว ขึ้นมาเมื่อไหร่ ถึงค่อยเด้งเชือก ฉากหลบ ตัดเวที ออกมาเต้นย็อกๆ แย็กๆ ไปจนกระทั่ง “ครบยก” อะไรประมาณนั้น...

คือแม้ว่าการ “โปรโมต” หรือการ “โฆษณา” นั้น...อาจไม่ถึงกับเป็นที่ “นิยม” มากมายซักเท่าไหร่ โดยเฉพาะสำหรับคนรุ่นก่อน ยิ่งประเภทรุ่นพระเจ้าเหายังใส่กางเกงหูรูดด้วยแล้ว ยิ่งต้องหันไป “ปิดทองหลังพระ” หรือ “ก้นพระ” เอาเลยก็ว่าได้ มันถึงจะถือเป็น “ของจริง-ของแท้” ไม่ต้องเสียเวลามาโปรโมต มาโฆษณา ให้ต้องเมื่อยแข้ง เมื่อยขา หรือเมื่อยปาก เพราะการฉีกยิ้ม หรือยิ้มฉีก แบบการฮัลโล สวัสดี ของท่านนายกฯ “บิ๊กตู่” อยู่ ณ ขณะนี้ แต่ทำไงได้!!!...ในเมื่อยุคสมัย ในเมื่อกาลเวลามันเปลี่ยนไป แม้แต่การกระทำตนให้เป็นที่รู้จัก เป็น “ซัม บอดี้” โดยไม่จำเป็นต้องสนใจว่าอะไรถูก-อะไรผิด อะไรดี-อะไรเลว ยังกลายเป็นความสำคัญ ชนิดที่บรรดาไอด้ง ไอดอล ทั้งหลาย มิอาจหลีกเลี่ยงและปฏิเสธได้เลยแม้แต่น้อย...

แม้แต่การแหกแข้ง แหกขา แอ่นหน้า แอ่นหลัง แบบที่เรียกว่า “ท่าสะพานโค้ง” ของคุณน้อง “ลำไย ไหทองคำ” อาจเป็นอะไรที่น่าเกลียด น่าทุเรศ ในสายตาผู้หนึ่ง-ผู้ใดก็ตาม แต่ถ้ามันดันเกิดไป “เข้าตา” หรือ “ติดตา” ใครต่อใคร ชนิดต้องตามไปดู หรือตามไปกดไลค์กันเป็นล้านๆ อันนั้นนั่นแหละ...ถือว่าเข้าเป้า เข้ากับวัตถุประสงค์และความต้องการ ซึ่งสามารถนำมาแปรสภาพเป็นผลประโยชน์ เป็นรายได้ เป็นเงินๆ-ทองๆ กันได้อย่างเป็นกอบ เป็นกำ การโปรโมต หรือการโฆษณา มันจึงเกิดการพัฒนาการ วิวัฒนาการ ไปสู่อะไรที่แทบนึกไม่ถึง แทบจินตนาการไม่ออก จะว่าดี-หรือเลว ถูก-หรือผิด เหมาะ-ไม่เหมาะ ควร-ไม่ควร ฯลฯ คงสรุปได้ยากซ์ซ์ซ์เต็มที เพราะเพียงแค่เป็นที่รับรู้ หรือเป็นที่รู้จัก ก็ถือว่า “เข้าเป้า” เรียบร้อยแล้ว...

ดังนั้น...ไม่ว่าการโปรโมต การโฆษณา จะเป็นไปในรูปไหน แบบไหน ก็แล้วแต่ คงมิอาจหยิบเอามาเป็นสาระ หรือเป็น “มาตรฐาน” ในการวัดความถูก-ความผิด ความดี-ความชั่วใดๆ ได้เลย คือต้องถือเป็นแค่การโปรโมต การโฆษณาเท่านั้นเอง จะไปถือเป็นจริง-เป็นจัง เป็นเรื่อง-เป็นราว...คงลำบาก!!! เพราะสุดท้ายแล้ว...มันมักขึ้นอยู่กับ “รสนิยม” ของใคร-ของมัน ที่จะต้องไปว่ากันเอาเอง ส่วนถ้าหากต้องการจะแยกแยะความถูก-ความผิด ความดี-ความชั่ว กันจริงๆ แล้ว มีแต่ต้องหันไปสำรวจ ตรวจสอบ กับบรรดาผู้ที่ถนัดในการ “ปิดทองหลังพระ” ทั้งหลายนั่นแหละ ถึงจะได้คำตอบที่ถูกต้อง เป็นจริง-เป็นจังโดยแทบไม่ต้องเสียเวลาอธิบาย ไม่ต้องโปรโมต ไม่ต้องโฆษณาเอาเลยก็ยังได้...

ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้จาก “Alexandra Stoddard”...“You can tell the ideals of a nation by its advertisements.